Ik snap de vraagstelling en de interesse hiernaar. Echter snap ik niet waarom geprobeerd wordt werkelijk antwoord te geven op deze vraagstelling. Aangezien we allemaal op dit moment gebonden zijn aan de fysieke realiteit, tot ook mensen in het hiernamaals internet krijgen, zal je nooit een antwoord kunnen vinden.

Het enige wat zeker is, ook na het verlies van alle zintuigen, dat er bewustzijn over blijft. Vraag jezelf dit af: hoe zou iemands realiteit eruit zien wanneer een persoon geen zicht heeft, geen gehoor, geen gevoel, geen reuk. Oftewel de persoon heeft op geen enkele manier een voor die persoon merkbare interactie met de wereld?

Voor die persoon zal er slechts bewustzijn bestaan (mogelijk met een rijke innerlijke wereld), echter voor de andere mensen zal er een persoon zijn waarmee geen contact gekregen kan worden terwijl hij/zij toch rondloopt en doet.

Onze realiteit is subjectief en verandert constant en alleen hierover kun je conclusies trekken. Over de werkelijkheid vallen geen conclusies te trekken, aangezien we gebonden zijn aan te veel subjectiviteit.

_________________
I decided long ago, not to walk in anyone's shadow

Ik moet zeggen dat ik vannacht heerlijk geslapen heb. Ik heb mijn ogen dan ook heel wat uurtjes dicht gehad. Ik zal niet beweren dat “DE” wereld of "de" werkelijkheid toen niet meer bestond, maar ik kan alleen zeggen dat “mijn” subjectieve wereld toen (tijdelijk) niet bestond.
Maar dat hoeft op zich geen enkel probleem te zijn. Dankzij ons geheugen "weten" we dat die wereld ook weer gewoon zal verschijnen en kunnen we elke nacht met een gerust hart onze ogen dicht doen. Ik kreeg wederom een bevestiging van wat ik al langere tijd ervaar: Ik verschijn niet in de wereld. Nee, de wereld verschijnt in mij. De wereld wordt moeiteloos gezien en gekend.
Het feit dat de wereld, zegmaar het waargenomene, dan voor “mij (als persoon)” niet meer bestaat als ik mijn ogen dicht doe, betekent niet automatisch dat daarmee het waarnemen of het bewustzijn niet meer zou bestaan!!!
Ook ondanks het feit dat “Nico als persoon” zich niet bewust is van het slapen, wordt dit toch moeiteloos gekend. De slaaptoestand: de droomstaat en de droomloze toestand verschijnen en verdwijnen vanzelf en worden elke keer moeiteloos gekend, net als de waaktoestand. Dat betekent dat het bewustzijn en het waarnemen altijd “aan” staan. OOK dit bleek overtuigend genoeg, toen ik mijn zoontje mij hoorde roepen omdat hij een enge droom had gehad.
Als het waarnemen/bewustzijn niet “aan” had gestaan, had ik hem nooit gehoord kunnen hebben. Maar ik hoorde hem gewoon en werd wakker uit mijn slaap/droom. Met het openen van mijn ogen verscheen ook direct “mijn wereld” weer aan mij zoals die verdween op het moment toen ik mijn ogen dicht had gedaan.
Onmiddellijk is daar dan ook het geheugen die dat “gat” van het verdwijnen tot het weer verschijnen van “mijn” wereld opvulde. Daarmee wordt een schijnbare discontinuïteit meteen ongedaan gemaakt en wordt het ervaren alsof de wereld nooit verdwenen is en ook gewoon heeft bestaan tijdens mijn afwezigheid. Dit is een illusie dat de wereld continu aanwezig is en altijd blijft bestaan. In mijn visie is m'n wereld een tijdelijke en discontinue realiteit. Datgene wat tijdelijk is, wat verschijnt en verdwijnt, dat kan niet de realiteit zijn. Het feit dat we de wereld waarnemen is geen bewijs voor het bestaan daarvan, maar slechts een bewijs voor de aanwezigheid/bestaan van bewustzijn. Zonder bewustzijn/waarnemen is er geen wereld die waargenomen kan worden. En dat bewustzijn/waarnemen is er altijd éérder dan het waargenomene, maar dat had ik al aangegeven met het voorbeeld van mijn zoontje die mij vannacht riep.
En dit waarnemen, ik heb dat ook al ergens anders op dit forum genoemd, is geen functie van de zintuigen noch van de hersenen. Dus dat hele verhaal over atomen en prikkels, electrische impulsen en dergelijke is wat mij betreft niet aan de orde. Dat staat hier los van, tenzij je jezelf identificeert met je lichaam en zijn functies, dan kunnen mensen dit verhaal aanhalen. Maar dit is eveneens slechts een hardnekkige illusie. Immers veel mensen denken nog steeds dat ze hun lichaam ZIJN. Je kan hooguit zeggen dat je een lichaam HEBT. Immers: datgene wat je waarneemt, het waargenomene, je lichaam, je hersenen kan nooit iets zijn wat jij in werkelijkheid bent.

Verder kan ik me ook goed vinden in de reactie van Positiv.

groeten Nico

_________________
EQUILIBRIUM

IT'S IS ALL ABOUT BALANCE.

DT typte:

Roept bij mij de volgende vraag op:

Waar vertrouw jij dan op, DT: op het "werkelijkheidsgehalte" verkregen via de zintuigen of op het "werkelijkheidsgehalte" verkregen vanuit de hersenen (op basis van het geheugen/ervaring)?

groeten Nico

_________________
EQUILIBRIUM

IT'S IS ALL ABOUT BALANCE.

@ DT:

Wat we hier eigenlijk mee zeggen is dit: de hersenen kunnen niet functioneren zonder referentiemateriaal. Aangezien referentiemateriaal datgene is wat via de zintuigen binnenkomt, bestaat de hersenfunctie bij de gratie van fysieke (fysische) werkelijkheid. Aangenomen dat onze psyche (goeddeels?) in de hersenen zit, is dus ook ons mentale leven werkelijkheidsgebonden.

Als je dus een stel hersenen kweekt in een vat in een laboratorium, kweek je daarmee bij lange na nog geen mens of bewustzijn.

1: Niet? Ik heb het kleurenspectrum nog niet zien veranderen eerlijk gezegd.
2: Jij en ik zien allebei rood. Dat beeld van rood hebben we van dezelfde objecten uit de werkelijkheid: een rode honda sportmotor, een bos rozen, de Wallen, de Kerstman, correcties in rode inkt op de tentamens van de docent etc. De ene tint is de andere natuurlijk niet, maar rood is ook niet één specifieke tint; het is een verzamelbegrip voor alle objecten die roodachtig zijn (dus objecten die zonlicht op eenzelfde manier reflecteren op ons netvlies).

De hersenen ervaren dus de consensus.
Het bewuste deel van ons verstand in ieder geval. Ook het onbewuste alsmede het onderbewuste van de psyche bestaan niet op zichzelf, lijkt mij. Het onderbewuste ontvangt zijn informatie immers via het verstand (verdrongen of vergeten zaken). Eventueel via erfelijkheid, maar dan zijn het voorouders die zintuigelijke werkelijkheid hebben opgepikt en doorgegeven.

Ja. Niets is zeker, en zelfs dit is niet zeker. Als er een universele waarheid bestaat, dan is het dat er geen universele waarheid bestaat. Zulk soort uitspraken zijn hier wel op zijn plaats.
Jij leeft in jouw ideologische wereldje, bijvoorbeeld m.b.t. vaccinaties, roze olifantjes en natuurgeneeskunde.
Ik leef in mijn ideologische wereldje, b.v. m.b.t. scepsis, analyse, muggenzifterij en linguïstische spelletjes.
Dreamwalker leeft in zijn eigen ideologische wereldje, b.v. m.b.t. het feit dat hij zich het Niets niet voor kan stellen, en daarom mogelijk veronderstelt dat er een hemel ís.
Nico leeft in zijn ideologische wereldje, b.v. m.b.t. dat-wat-we-werkelijk-zijn.

Enzovoort, enzovoort. Alleen al het feit dat we het niet met elkaar eens zijn bewijst het al. Dit echter, ondanks dat we allemaal soortgelijke zintuigen en hersenen hebben, die gebonden zijn aan dezelfde fysieke werkelijkheid. Ik pas de fysische puzzelstukjes echter anders in elkaar dan Truitje of Nico, etc. Mijn wereldbeeld is dan ook tamelijk anders. Dat neemt echter niet weg dat ook de ideologie of kosmologie zelf niet zomaar aan komt waaien; ze gaat gestoeld op de concrete aardse belevingen. Daarom denk ik ook dat als je werkelijk zelfbewust bent, dat je dan heel goed je eigen aardse standplaats-voorwaarden onderkend. Dan pas, en niet eerder. Gedachtegangen zijn allemaal leuk en aardig, maar ze komen voort uit de fysieke feitenpuzzel.

Dat is dus precies wat ik bedoel!

Dat is dus ook precies wat ik bedoel, in voorgaande alinea over onze eigen ideologische wereldjes en aardse standplaats-voorwaarden.


@ Nico:
Of het blijft, is een geheel andere vraag dan of het ís. Ik ben het er verder mee eens dat de wereld een tijdelijke is. Juist het tijdelijke en vergankelijke vormende realiteit. Het leven is niet één grote stagnatie. Het is grillig, onvoorspelbaar en bovenal dynamisch.

Dit levert wel een probleem op. Wáár komt het bewustzijn namelijk vandaan? Daar is ook een bepaalde werkelijkheid voor nodig om tot bestaan te komen. Bewustzijn als zodanig kan niet zonder differentiatie, dus onderscheid tussen object en subject.
Dat impliceert dus dat er wel een werkelijkheid is van objecten. Bovendien kan het subject niet anders dan zelf óók een object te zijn. Daarmee is echter niets gezegd van de aard, van het wezen, van die objecten. Ook weten we daarmee nog niets van de samenhang ervan. (Omdat we de objecten als zodanig niet kunnen doorgronden en tot een solide samenhang kunnen smeden, ontstaat dat mythische element bij de mens.)
Het is echter ook zo dat de wereld alleen waargenomen kan worden als er bewustzijn is. En dat roept dus het probleem 'van de aard der objecten' op. Werkelijkheid is voorwaardelijk aan bewustzijn, en het bewustzijn maakt de werkelijkheid tot iets specifieks. Wat dat werkelijke echter werkelijk is, weten we niet, omdat dat voorbij het bewustzijn ligt.
Doet me verder een beetje denken aan onze dialoog bij 'Inzien van Perfecties' in ditzelfde subforum.

Je zou kunnen zeggen dat de zintuigen en de hersenen de delen zijn van de som, maar dat het bewustzijn meer is dan de som der delen.

Mee eens.

Is het niet juist zo, dat de hersenen alles wel waar kunnen nemen, behalve zichzelf? En is zelfbewustzijn niet juist een beschouwing van het eigen subject? Is zelfbewustzijn niet reflexief?

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

Ik moet zeggen dat ik niet alle reactie gelezen heb, maar dat komt nog wel (ooit ^^).
Toch wel een onderwerp wat aanspreekt en vooral aanzet tot lange stukken tekst. Het is ook een beetje in cirkeltjes denken.. ("maar als ik dan de kleur zie die jij ziet, hoe zie jij de kleur die ik zie dan, en ziet degene voor mij die kleur dan weer anders. En hoe zit het dan met..") Nouja, enzovoort dus.

Wat nog even in me opkwam, is een vergelijking met de droomwereld. Als je slaapt, heb je je ogen dicht, en, als je diep slaapt, merk je nauwelijks meer wat er buiten jou om afspeelt. In mijn geval kan je dat nauwelijks door niet vervangen. En dan droom je dus. Maar wat droom je? Over dingen die je kent, hebt meegemaakt, of je kunt voorstellen door fantasie. Nooit, maar dan ook nooit, iets wat je nog nooit gezien hebt. Je kan over de hemel dromen, of het je voorstellen, maar dit zal er altijd zo uitzien als een wolk met engelen, of een paradijs dat persoonlijk voor jou is. In ieder geval altijd met dingen die je normaal acht, en niet anders.

Even een toevoeging die misschien nergens over gaat, omdat ik de voorgaande reacties dus globaal maar heb doorgelezen

_________________
You think you're better than me and I agree..

De werkelijkheid in je hoofd is geen vast/onveranderlijk iets. Op het moment dat je je ogen dicht doet veranderd jou werkelijkheid. Je kunt dus stellen dat de werkelijkheid in je hoofd met open ogen niet meer bestaat als je je ogen dicht doet omdat die werkelijkheid dan is veranderd in je hoofd.

Maar ook als je je ogen dicht houdt veranderd de werkelijkheid in je hoofd. Zelfs als er geen enkele prikkel(zicht/geluid/geur/enz) van buitenaf binnen komt. Er zullen altijd gedachten uit het verleden opkomen en weer weggaan. Op het moment dat je slaapt en niet droomt (of je daar niet van bewust bent) houdt je eigen gecreëerde werkelijkheid op te bestaan.

Als ik het nog een stapje verder uitlicht heb je nog de materiële werkelijkheid waarop een groot deel van de in je hoofd gemaakte werkelijkheid is gebaseerd. Je kunt je afvragen in hoeverre deze materiële werkelijkheid (welke dus onderdeel uitmaakt van je eigen volledige werkelijkheid) bestaat. Ik heb hier de antwoorden nog niet op en wellicht ga ik die ook nooit krijgen.

1) in hoeverre wordt de materiële werkelijkheid gecreëerd in ons hoofd? Met de wetenschap van de opbouw van atomen kun je je bijvoorbeeld afvragen waarom we niet door muren kunnen lopen. Het kan overigens ook goed zijn dat ik niet begrijp hoe atomen werken.

2) waar is "ik"? Dit is ook een vraag waarvan ik verwacht dat we die niet zekerheid kunnen beantwoorden.

Optie 1: Op het moment dat "ik" een stuk bewustzijn is dat is gecreëerd door elektronische signalen in mijn hersenen dan is er niets aan de hand want dan is "ik" onderdeel van de materiële werkelijkheid. Dit vindt ikzelf de meest waarschijnlijke optie. Het geloof in reïncarnatie staat bij mij nog open ik weet niet of het waar is maar ook niet of het niet waar is.

Optie 2: Op het moment dat blijkt dat mijn hersenen alleen een communicatie middel zijn met "ik" en dat "ik" zelf ergens anders is of misschien is "ik" wel overal. Dan maakt deze "ik" dus niet meer deel uit van de materiële wereld maar hij maakt ook geen deel uit van de denkwereld gecreëerd door onze hersenen. Hij is alleen toeschouwer van die denkwereld. In dit geval zou het dus ook kunnen zijn dat als je gaat slapen "ik" zich in zekere zin losgekoppeld van het lichaam en zich dus ook deels losgekoppeld van de materiële wereld. Als dit zo is zou reïncarnatie ook goed te verklaren zijn.

Optie 3: iets wat we zelf nog niet hebben kunnen bedenken omdat we het ons (nog) niet kunnen voorstellen. Denk maar eens aan de 5 dimensies van Julia

Dus op de vraag was is "ik" heb ik geen antwoord en daar kan denk ik ook geen levend wezen met zekerheid antwoord op geven omdat het volgens mij niet echt te controleren valt.

En voordat er hele discussies komen over wat "ik" eigenlijk is: ik heb het over een veranderlijk en bewegelijke "ik" die meer de vorm van een proces heeft dan een vast bestaand iets.

Blijkbaar hebben veel mensen hier de overtuiging dat de constante gedachtenstroom iets vaststaands is, alsof het nooit ophoudt.... Het is echt mogelijk om geen gedachten te ervaren en daardoor complete innerlijke stilte te hebben.

_________________
I decided long ago, not to walk in anyone's shadow

Inderdaad. Wanneer je bijvoorbeeld Za-zen ( zit-meditatie ) beoefend, vind er op den duur alleen maar zitten plaats, je weet dat je zit, je bent je er bewust van, maar dan zonder gedachten, dat wat de essensie van za-zen uiteindelijk is.
Zelf heb ik dat met zit én loop-meditatie dat ik geregeld gedachtenloosheid ervaar.
Ik kan bijvoorbeeld naar een boom kijken, zonder dat het woord boom opkomt. Zelfs wanneer ik de boom aanraak zijn er geen gedachten. Stilte en leegte in mezelf, dat tegelijkertijd volheid is.

_________________
If you cannot find the truth right where you are, where else do you expect to find it?
Dogen

Hey Vyu,


Dan denken we daarover hetzelfde.

Het bewustzijn was er al voor jij geboren werd en blijft bestaan na het sterven van het lichaam van onze vriend Vyumae. Bewustzijn zelf sterft niet. Maar dat geeft nog geen antwoord op de vraag waar het bewustzijn vandaan komt.
Als jij het weet, mag jij het zeggen.

In mijn visie breng je in je reactie een dualiteit aan die er niet is. Het bewustzijn is noch subject noch object. Het kan weliswaar van zichzelf bewust zijn, maar kan zelf geen object/waargenomene zijn. Het is het waarnemen zelf en dat kan niet als waargenomene zelf waargenomen worden. Hoe stel je dat dan voor, Vyu?

We gaan er inderdaad wel voor het gemak van uit dat er een werkelijkheid is van objecten die waargenomen worden. Daarmee is er inderdaad nog niets gezegd over de aard van het wezen, noch over de aard van het bewustzijn.
Kan jij daar iets over zeggen? (ik denk dat woorden dan eerder een belemmering vormen dan dat ze je ten dienste zullen staan)


Ja, zonder bewustzijn kan de wereld niet waargenomen worden. Verder hoeft er geen probleem te zijn. Volgens mij is het eerder andersom: niet de werkelijkheid is voorwaardelijk aan bewustzijn, maar bewustzijn is voorwaarlijk aan werkelijkheid. Tsja, volgens mij hangen het bewustzijn en de objecten met elkaar samen en is er wel een verband. Het waargenomene kan waargenomen worden dankzij het bewustzijn. Maar als er helemaal niks, niente, noppes, waar te nemen zou zijn, wat heb je dan nog aan bewustzijn?
Overigens ben ik het niet met je eens wanneer je schrijft dat het bewustzijn de werkelijkheid tot iets specifieks maakt. Dat “doet” het bewustzijn niet, maar dat doet jouw interpretatie, jouw visie, al jouw gedachten die maken die werkelijkheid tot iets specifieks. Wat het werkelijke werkelijk is, weet ik ook niet. Dat ben ik met je eens. Niet zo zeer omdat het voorbij het bewustzijn ligt, maar omdat het voorbij woorden/ervaringen/voorstellingsvermogen/begripsvermogen ligt.

Yep, inderdaad. Verschillende punten komen idd weer terug.


Daar zit wel wat in.

De hersenen zijn beperkt in hun functie en kunnen volgens mij niet alles waarnemen.
Het krijgt zijn informatie via de zintuigen en het kan zichzelf natuurlijk niet waarnemen. Wellicht bedoel je hier het bewustzijn. Dat kan wel alles waarnemen, maar ook weer behalve zichzelf.
Zelfbewustzijn is bewustzijn dat van zichzelf bewust is, zo zie ik het, niet als iets dat zichzelf be-schouwt, want dan zeg je toch stiekem weer dat het bewustzijn als subject (het waarnemen) zichzelf ziet/be-schouwt als object (als waargenomene), dan breng je weer een dualiteit aan die d’r niet is.


Wat bedoel je?

groeten Nico

_________________
EQUILIBRIUM

IT'S IS ALL ABOUT BALANCE.

Hey Avuso:

Dat vind ik juist de meest onwaarschijnlijke optie. Immers dan identificeer je je met het materiële, met je lichaam en ga je ervan uit dat je je lichaam bent. Maar datgene wat je bent kan nooit het waargenomene zijn. Je kan niet zeggen dat je je lichaam bent. Je kan hooguit zeggen dat je een lichaam hebt.
(overigens:Bewustzijn is niet iets wat gecreëerd wordt, dat is er gewoon steeds, dat is je natuurlijke staat en hoeft niet elke keer opnieuw gecreeerd te worden.)
Maar volgens mij ben je het hier ook wel mee eens als ik verder lees dat jij schrijft dat “ik” slechts een “toeschouwer is van die denkwereld”. Zo zie ik dat ook. Het is ook de toeschouwer van je voelwereld en doenwereld.
Immers jij typte:



Dat hangt m.i. af van het feit of je “gelooft” dat jij jouw lichaam bent of niet. Immers alleen een lichaam wordt geboren en sterft, (niet wat je ten diepste bent)
Als je denkt dat jij je lichaam bent, en denkt dat jij geboren bent en ook weer dood gaat, dan zou je kunnen denken dat jij ook weer als jij opnieuw geboren kan worden. Dan zou je kunnen zeggen/denken/geloven dat reïncarnatie bestaat.
Als je weet dat je niet je lichaam bent, maar dat je een lichaam hebt, dan weet je ook dat je nooit geboren bent en ook nooit kan sterven en dat zoiets als reïncarnatie ook niet bestaat. In dit leven is er een Avuso verschenen en het kan best zijn dat in het volgende leven er een Pietje of een Marietje verschijnt, maar die Pietje of Marietje heeft niets meer met Avuso te maken.

groetjes Nico

_________________
EQUILIBRIUM

IT'S IS ALL ABOUT BALANCE.

Mee eens, positiv.

Sterker nog: je hoeft niet eens te Mediteren om te mediteren om zonder gedachten te zijn en die innerlijke stilte te ervaren.
Maar dat hoef ik jou niet te vertellen.


Mooi als je dat zo kan. Klinkt wel als puur waarnemen. Dan kom je nog het dichtst bij jouw werkelijkheid zoals die IS omdat je die ongekleurd waarneemt zonder oordeel.

groeten Nico

_________________
EQUILIBRIUM

IT'S IS ALL ABOUT BALANCE.

Vroeg of laat komen de gedachten toch weer op. Bij veel mensen na enkele seconden en in enkele gevallen pas na uren. Dus sprake van een constante innerlijke stilte is er ook niet. Los daarvan, als je na het dicht doen van je ogen innerlijke stilte ervaart is nog steeds de werkelijkheid in je hoofd je veranderd en dat is eigenlijk het punt wat ik wilde maken.

Wederom een conclusie die je trekt die niet juist is. De hersenen zijn bedoeld als gereedschap, zoals een rekenmachine. Het feit dat jij en velen van ons een constante obsessieve stroom van gedachten waarneemt wil niet zeggen dat dat bij anderen ook zo is. Er zijn veel personen die de hersenen doorzien hebben voor wat ze zijn en dus geen onvrijwillige gedachten meer ervaren. Slechts wanneer dit nodig is om juist te functioneren, bijvoorbeeld voor een baan.

_________________
I decided long ago, not to walk in anyone's shadow

En hoe weet jij, op jou beurt dan weer, dat iedereen dit kan? Dat ik dit ook kan?

_________________
You think you're better than me and I agree..

Ik denk niet dat ik mijn "ik" identificeer met mijn lichaam omdat mijn "ik" niet een vast/stabiel iets is. Ik denk dat mijn "ik" een continue stroom van impulsen is afkomstig uit diverse delen van mijn lichaam. Uiteraard kan ik dit standpunt niet hard maken.
Dit standpunt is voor mij de meest voor de hand liggende variant omdat ik dit in het verleden zo heb ervaren (sausje uit het verleden ) en omdat ik uit ervaring om me heen zie dat alles met elkaar verbonden is. Een losse "ik" zou dan minder goed in het geheel passen. In mijn standpunt kan "ik" nog steeds als toeschouwer functioneren want ik denk dat ook het bewustzijn een onderdeel is van die continue stroom van impulsen. Maar nogmaals dit is niet hard te maken.

Daar tegen over staat een relatief losse "ik" die alle processen zou ervaren als een aparte toeschouwer buiten het lichaam.
Ik heb eens een tv programma gezien waarin leden van een of andere rimboe stam allemaal dachten dat hun denk vermogen/"ik" in hun hart zat. Net als veel van de westerlingen denken dat het denk vermogen/"ik" in ons hoofd zit. Als ik me best doe krijg ik het voor elkaar om mijn "ik" te verplaatsen naar m'n grote teen en dan lijkt het net of ik daar denk. (ik houdt dit overigens altijd maar heel kort vol ). Het feit dat dit mogelijk is kan betekenen dat ik "ik" kan verplaatsen maar mijn teen maar het kan ook betekenen dat mijn hersenen de werkelijkheid aanpassen naar wat ik op dat moment toevallig leuk vindt als werkelijkheid. Ook al ervaar ik de gebeurtenis als volledig echt. Dus net als mijn eigen standpunt is het standpunt van een losse "ik" ook niet hard te maken want het gene wat iemand ervaart hoeft niet de werkelijkheid te zijn ook al is hij/zij hier 100% van overtuigd.

Er is bestaat helaas geen blue en red pill zoals in de film The Matrix. Dit zou wel een hoop kopzorgen schelen trouwens