Hey Vuymae,
Citeer:
Realisering impliceert een proces, dus een ontwikkeling. Realiteit impliceert werkelijkheid. Je kunt alleen iets veranderen als je van A naar B gaat, al dan niet letterlijk of figuurlijk. Dat houdt dus in specificiteit, plaatsgebondenheid en differentiatie (A is niet B etc.).
Realiseren als persoonlijk proces wil ik niet moeilijker maken dan het is: het verkennen en onderkennen van hoe je in elkaar steekt.
Realisering zie ik, als iets wat begint met een flits; met het inzicht dat je “(in)ziet” dat je niet je Ego bent,maar dat je een Ego hebt. Je realiseert je wat je niet bent. Wat daarna komt voor jou als persoon is een proces; een ontwikkeling of wellicht beter gezegd ont-wikkeling; het ont-wikkelen van het Ego; een proces van ontdekken en (her)kennen van je ware Zelf, van wie je in werkelijkheid bent en dan vervolgens zien dat het die persoon is danwel het EGO (en niet wie je in Werkelijkheid bent) die specificiteit en differentiatie aanbrengt.
Citeer:
Je verkiest het dan om de ene aspecten meer prominent te laten zijn dan de andere, je verkiest het dan om ergens bewust van te worden of niet, om bepaalde talenten te ontplooien
Dat doet het Ego; het denken.
Citeer:
Wat ik bedoel is dat het zelfbewustzijn een trapje hoger staat dan het 'gewone' bewustzijn. Dat houdt al in een soort van bespiegeling en bezinning van de indrukken die het bewustzijn verwerkt. Dus een zekere mate van objectivering van de eigen subjectiviteit!
Ik proef hier een onderscheid tussen hetgeen je in Werkelijkheid bent (Bewustzijn) en een ander bewustzijn: het “gewone” bewustzijn, waarbij ik veronderstel dat jij onder het “gewone” bewustzijn verstaat: het geconditioneerde bewustzijn als functie van je hersenen; en de daarbij behorende verschillende denkactiviteiten. Als je het zo bedoelt kan ik een eind met je mee komen. Het Bewustzijn kan dan de mentale activiteiten (cq het "gewone" bewustzijn van het Ego) waarnemen, maar ook zien wat voor bezinning daar plaatsvindt en de indrukken die dat “gewone” bewustzijn verwerkt zonder dat zelf te zijn. In mijn ogen is er dan geen sprake van enige objectivering door hetgeen je in Werkelijkheid bent. Dát kan wel de (reflectie of) objectivering van de eigen subjectiviteit(waaronder je de mens verstaat) waarnemen en daarvan bewust zijn, maar objectiveert zelf niet.
Citeer:
Wat ik met mijn tweede uitspraak bedoel, is dat de Waarheid ofwel de Werkelijkheid, dus de absolute aard der dingen, NIET door het subject (lees: de mens als waarnemer van de werkelijkheid) gekend kan worden.
De Waarheid of de Werkelijkheid zit ’m niet in woorden, maar gaat daar aan voorbij. Voor hetgeen je in Werkelijkheid bent is er geen sprake van object of subject dus kan hetgeen je in Werkelijkheid bent ook niet door een subject/mens gekend worden. Het Vormloze, de essentie van wat je bent, kan niet gekend worden door een vorm (lichaam/mens of gedachtevorm) maar alleen door het Vormloze zelf. Hetgeen we in Werkelijkheid zijn, kan alleen zichzelf kennen of van zichzelf bewust zijn.
Citeer:
Door bovengenoemde vind ik het dus aannemlijk er vanuit te gaan dat dat-wat-we-werkelijk-zijn nooit gekend of ervaren kan worden. Het blijkt uit onze posts inmiddels dan ook dat we het ook met elkaar eens zijn dat de werkelijke aard der dingen niet gekend kan worden.
In ieder geval niet door Nico of Vyumae, want dat zijn illusies. En dat wat we in Werkelijkheid zijn kan niet gekend worden door een illusie of door iets wat zelf onwerkelijk is.
Citeer:
'Oordeelvrij waargenomen' vind ik hoogst paradoxaal, zeker als je stelt dat dit jouw visie is. Dus een aanschouwde rode roos is dan geen rode roos meer? De aanschouwde mens is dan dus geen aanschouwde mens meer? De zoete smaak van een appel is dan geen zoete smaak van een appel meer?
Voor hetgeen je in Werkelijkheid bent, is er alleen sprake van het waarnemen en het bewustzijn van die roos. Vanuit hetgeen je bent, is er geen behoefte om daar een oordeel aan toe te voegen zoals: “wat een prachtige, ontzettend mooie rode roos is dat!” of “wat een klote stinkbloem is dat, die hebben altijd van die rotdoornen; ik haat rozen!” Die toevoeging doet het denken, het Ego. Nee, als je oordeelsvrij observeert dan is een roos een roos. Een roos is een roos, niks meer en niks minder. Die aanschouwde roos is dan gewoon een aanschouwde roos.
Citeer:
Als we het zijn, waarom oordelen we dan, waarom zijn we dan standplaatsgebonden, waarom zijn er dan meningsverschillen, waarom beoordeel ik chocolade als lekker, waarom besef ik dat ik niet jij is?
Omdat velen van ons het zich niet bewust zijn wat we in Werkelijkheid zijn, omdat mensen de illusie van het Ego (en denken dat ze hun Ego zijn) voor waar aannemen en niet verder kijken/denken. Het Ego staat veelal op de voorgrond met zijn denken, zijn oordelen en meningen etc en belemmert ons om in contact te komen met of bewust te zijn van wie we in Werkelijkheid zijn. Het niet direct (her)kennen van hetgeen we in Werkelijkheid zijn is de voedingsbodem voor het Ego; met zijn oordelen, meningsverschillen en chocoladeverslaving.
Zo zie ik het.
Citeer:
Een oordeelvrije wereld, met bijbehorend substantialisme en passiviteit, is tegennatuurlijk. Alles verliest begin en einde, verliest zin, verliets alle drang en ijver en alle waarschuwingssystemen. Als jij gevaar niet als gevaar 'beoordeeld', dan was je allang onder een auto gekomen. Als jij een aantrekkelijke vrouw niet als een aantrekkelijke vrouw 'beoordeeld', was de menselijke soort allang uitgestorven. Etc.
Wat ik wil zeggen is dat voor hetgeen je in Werkelijkheid bent, is er geen oordelen of beoordelen. Het neemt dit slechts waar en is zich daarmee van het oordelen bewust. Echter het Ego is degene die die oordelen vormt en dat kan in “onze” huidige werkelijkheid best nuttig of functioneel zijn.
Maar voor wie je Werkelijk bent, maakt dit niet uit of jij als persoon nu wel of niet onder die auto terecht komt of dat jij een vrouw nu wel of niet aantrekkelijk vindt, of een man aantrekkelijk vindt of dat je zowel mannen als vrouwen aantrekkelijk vind en of je met één van hen of met beiden of met geen van hen een relatie begint, maakt niet uit.
Citeer:
Als je stelt als er geen dualiteit is, en dat de werkelijke aard van ons (ook al kan die kennelijk niet waargenomen of gekend worden (?)) alles wel best vindt en in bepaald opzicht als het ware zelfgenoegzaam is (kortom: passief en substantialistisch) dan vervagen alle scheidslijnen. Vervolgens, als ik alles bij elkaar optel, dan besta 'ik' niet, maar tegelijkertijd ben () ook niet in staat de werkelijke ander waar te nemen. Die 'ander' bestaat trouwens ook niet. Dan is niemand iemand, en iemand is niemand.
Dan is alles één; non-dualistisch. Hetgeen je in Werkelijkheid bent is niet zomaar te definiëren als zijnde zelfgenoegzaam of passief en/of substantialistisch, want dat zou suggereren dat je de aarde der dingen wél zou kennen,
terwijl je eerder schreef dat die niet te kennen is. Wat ik wel met je eens ben is dat scheidslijnen kunnen vervagen: we zijn allemaal druppels in dezelfde oceaan. En daarin besta jij als persoon niet meer. Jij als persoon bent een illusie, Vyuamae is een illusie een tijdelijke personage op een wereldpodium. Als je dieper gaat kijken kom je uiteindelijk d’r op uit dat niemand iemand is en iemand niemand is. Je zou kunnen zeggen dat jij niemand bent tijdelijk vermomd als iemand. Alleen is dit vaak voor het Ego niet zo fijn en makkelijk te verteren. Immers het Ego denkt dat hij heel wat is, die denkt dat hij wel degelijk iemand is. Dit te ontdekken kan vaak voor het Ego een buitengewoon onaangename ontdekking zijn waar het Ego niks mee te maken wil hebben. Die accepteert dit niet of komt in verzet of gaat weer over tot de orde (cq de veilige illusie) van de dag.
Citeer:
Bewustzijn neemt waar, dat ben je met me eens. Dan is er dus geen sprake van reflectie? De volgende stap echter: bewustzijn neemt waar. Dan doet het iets met het waargenomene, b.v. beweging, denken etc. Dat is de reactie op het waargenomene. Alleen al de zenuwimpulsen van het netvlies n.a.v. licht is een reactie op binnenkomende prikkels. Allemaal reflexief dus. En relatief. En afhankelijk van werkelijkheid.
Als er niets is, dan valt er niets waar te nemen, maar dan is er ook niets om waar te nemen. Dan is er zelfs geen werkelijke zelf
Bewustzijn en Waarnemen gaan hand in hand, daar zijn we het over eens. Bewustzijn neemt slechts waar; het neemt het Ego en diens denken en diéns waarnemen waar en het neemt waar dat er “iets met het waargenomene gedaan wordt” zoals bijv beweging en denken. Dit denken, deze reactie op het waarnemen, komt voort vanuit het Ego en wordt moeiteloos waargenomen door hetgeen je in Werkelijkheid bent en dat hebben we eerder geconstateerd:dat is niet je lichaam noch diens lichaamsprocessen noch de zenuwimpulsen van het netvlies. Je hebt een lichaam, maar je bent het niet. Het lichaam is het waargenomene.
groetjes Nico
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
. Later wordt er ook nog wat gebrabbeld over het absolute nulpunt en materie die zou verdwijnen. Als materie wordt afgekoeld tot het absolute nulpunt dan staan voor zever ik weet de atomen en hun inhoudt stil. Dat betekend niet dat ze verdwijnen. (Dat zou Hans Karzan wel willen 
!! de gedachte dat er altijd verandering is drijf ik op mee en houd de moed en hoop op een mooiere plek er in...
hier hebik wat aan om dingen wat helderder op ene rijtje te zetten !! 