(mijn mening, mijn ervaring, mijn beleving, mijn waarheid, no offense, niet persoonlijk oke? Tnkx)
heb vakje 6 aangekruist
Hmm het maakt me niet uit of ik morgen vermoord word, of als ik over een tijdje kanker heb, of als ik ineens als zwever op straat beland en alles en iedereen verlies, ik zal het aanvaarden. en probeer in deze chaos me innerlijke vrede te bewaren...
heb vaak wel eens een gedachte die in me opborreld als ik als ik weer even een moment alle narigheid zie in de wereld, dan denk ik af en toe als ik in zo'n vage wereld leef vol met egoisme en pijn en leed, waarom overkomt mij het dan niet... ik heb eerder een nare ziekte zodat mensen eindelijk eens liefde aan me durven te geven, en dat ik in me in overgaven en goede handen kan laten vallen.. dan het grote leed wat ik nu ervaar genaamd: het overeind blijven staan op deze wereld....
ik moet me hier een beetje staande blijven houden en gelukkig blijven,, en in aanvaarding leven tussen een grote wereld chaos... (dit voeld vaker nog als veel zwaarder dan een simpele dood....)
Als ik dood mag zal ik daar dankbaar voor zijn, ik zie het eerder als een verlossing en een beloning, voor mijn grote inzet in dit leven...
(ik weet van mezelf dat ik me best doe om mijn ego de baas te blijven, en elk moment van het leven ook me best doe om zoveel mogelijk liefde en geluk uit te stralen)
ik verlang stiekem vaak om hier weg te mogen, vooral op de momenten dat mensen de liefde niet zien, en mij niet kunnen aanvaarden en accepteren zoals ik ben, er zijn genoeg egoistsiche mensen die proberen van hun probleem mijn probleem te maken, of proberen me persoonlijk te raken, of oordelen en me belachelijk praten, omdat ik mezelf ben,, het lukt ze niet... maar soms als ik moe ben dan schieten er gedachtes in me op van: waarom is er nou nooit is een lief mens die mij is complimenteerd, of die eens respect voor me heeft.
ik wil best helpen, maar niet hun problemen oplossen dat moeten ze zelf doen, ik kan ze alleen steunen en de wegwijzen, dit lijkt niet tot ze door te dringen( ja dit is ene blokkade waar ik aan kan werken,, ik zie het denk verkeerd ze proberen niet van hun probleem mijn probleem te maken zo zie ik het? ja dis een kleine realisatie waar ik me goed bewust van kan worden)(in de bovenste alinea bespuur ik een grote blind vlek maar weet niets zeker ik tweifel bij deze tekst er kloppen dingen niet, mensne zijn in weze lief,, maar stralen het niet uit?)
al heb ik dat niet nodig,, want ik zeg gewoon mooie uitspraken tegen mezelf zoals dat ik lief ben en me best doe,, soms wil je dat even horen op momenten dat het even zwaar gaat,, en dan komen die woorden vanzelf al in me op.. (niet echt als ene gevecht in me hoofd, die woorden komen dan ook vanuit me wezen, alsof ik als wezen een (minder gelukkige ik liefde geef)) daar haal ik vaak mijn
KRACHT uit om bij mezelf te blijven (je zou het affrimaties kunnen noemen)
een levenlang geluk kunnen uitstralen naar me mede mens is een zware opgave in deze wereld....das mijn enige levensdoel, een voorbeeld zijn... en hopen dat mensen dat voorbeeld opvolgen.
en dan is er 1 klein vleugje hoop in mijn hart waar ik op vaar... en dat is mensen aantrekken die me hierin kunnen motiveren want het is ook wel eens leuk om leuke woorden van een ander te ontvangen. Dat geeft al zoveel moois zo'n klein gebaar. Dat is een mooie hartewens om meer van die mensen om me heen te hebben al is het er maar 1, het niet alleen zegt maar het meent, en mij begrijpt.
zodra dat vaker gebeurd ben ik liever op aarde, maar momenteel gebeurd het zelden en zou ik met een verlossend gevoel sterven, met een grote dankbaarheid.
Dus mijn antwoord: ik zal niet vechten om te blijven leven, want heb niet echt personen in mijn leven waar ik voor wil leven, eerder een leven vol met zelffzuchtige mensen om me heen. Maargoed ik hou wel van ze hoor... heb een diep mededogen voor ze,, en begrijp ze wel... all weten ze niet goed wat echt liefhebben is, ze terroriseren je liever met hun eigen ZORGEN en angsten omdat ze bang zijn jouw te verliezen,
wat vaak vermoeiend is, mensen zijn te erg aan mij gehecht.... vinik niet fijn.
Wou dat ze gelukkig met zichzelf konden zijn, pas dan zit ik lekker in me vel op deze aardbol.
al ervaar ik liever een vredige dood op me sterfbed met liefdevolle mensen, dan een gruwlijke moord...
maargoed gewoon blijven staan... en niet zeuren, je zal er zelf wel voor gekozen hebben om hier te zijn.
dus zoalng ik hier ben zal ik me best doen me medemens te steunen en begeleiden, al is dit een zware taak.
ach mischien zijn dit wel een zootje overtuigingen en blokkades van me ego in me hoofd, al voeld dat niet zo, wat ik hier zeg voeld als zo'n waarheid,, woorden van mijn hart,, als ik zeg wou dat mensen me accepteerden zoals ik ben mij dankbaar zijn,, vraag ik mezelf af of ik dingen in mezelf niet accepteer,, of ik misschien wel spiegel... toch voeld het niet zo... ook als ikd it nogmaals lees lees ik een slachtoffer rol... het moet toch ergens fout gaan? tis denk een eigen blinde vlek die ik niet zie... of het is de waarheid... i dunno
misschien ben ik er wel te veel voor andere mensen en moet ik daar is mee stoppen, en wat egoistischer gaan worden?... wat harder gaan zijn... misschien is dat het... al ga ik me dan helemaal ongelukkig voelen dus das het ook niet,
hmm wacht even ik constateer nu dat ik eigenlijk helemaal niet zo gelukkig ben,, dat ik die mensen los moet gaan laten... zelfs mijn eigen ouders... een sprong maken in het onbekende,, een nieuwe start ofzo met nieuwe mensen ja wa haa je die nieuwe mensen vandaan nick? maarjah, hoe ga je je ouders los laten,, wil je al die verantwording van een eigen huizje enzo wel helemaal alleen doen... is dat slim in zo'n economische crisis? wil je die vele aardse afhankelijkheden er wel bij hebben en al die verplichtingen... nee wat dan mischien wachten op 2012.. verandering tot het leven me een goeie slinger geeft... ach dat doe ik al me leven lang en heeft ook wle effect, al voeld deze periode zo anders zo'n hele lange tijd in lange eenzaamheid, ach wie wet is deze periode juist de bedoeling gewest om helemaal goed tot emzelf te komen, het voeld alsof er nog wat puntjes op de i gezet moeten worden, en dat ik dan wat ga zien of meemaken... ach lat ik maar an die mooie gedachten vasthouden, en zoeken welke puntjes op de i dat nog zijn.
mjah i dunno,, en zolang ik niets weet HELEMAAL NIETS van wie ik ben,, wat de bedoeling van alles is,, ken ik niets anders doen dan me idd gewoon overgeven.. en doorga met wat ik doe en blijven staan...
de staat van zijn ken ik wel aardig maar blijkbaar niet goed genoeg,, en er in blijven lukt niet elk moment van de dag.
liefs nick