Hallo hallo,

Dit is best even een verhaal, en het zit me heel diep, heb ik gemerkt. Maar ik ben even radeloos.

Ik zal bij het begin beginnen.

Vorig jaar zat ik met een hele leuke groep mensen in de klas, dat waren echt leuke vrienden en ik heb over het algemeen een ontzettend leuk jaar achter de rug. Er was een jongen in die groep die tot over zijn oren verliefd op me werd, zo erg, dat hij niet meer goed kon functioneren omdat ik steeds in zijn hoofd zat. Daar kon hij niks aan doen en ik ook niet, maar het werd op een gegeven moment best frustrerend omdat ik het niet kon beantwoorden omdat ik simpelweg niet verliefd op hem was. We hadden dus allebei op een gegeven moment zoiets van: oké, nu mag het wel eens ophouden.
Een tijdje ging dat heel redelijk. Hij zat op een punt dat hij me nog wel heel leuk vond, maar hij voelde geen vlinders meer.

Toen we in Edinburgh waren, op werkweek in.. Mei, was het geloof ik, of eind april of zo, was ik een avond dodelijk moe. We zaten 's avonds met een heel stel mensen beneden, hij en ik naast elkaar op een bank en een vriend tegenover ons. Ik was zo moe dat ik me opkrulde en zijn knie als kussen gebruikte, ik deed mijn ogen even dicht om even een moment rust en een moment voor mezelf te hebben.
Een kwartier of zo later ging ik weer rechtop zitten en was ik van plan om bijna naar bed te gaan, en hij blijkbaar ook. Hij nam de lift naar boven, zonder dat hij het wist nam ik de trap en sprintte ik op hem af toen hij net de deur van zijn slaapkamer open wilde maken (ik had weer wat energie), pokete (van het Engelse woord: poke, voor de duidelijkheid ) hem en rende naar mijn slaapkamer, maar die kreeg ik niet van het slot, dus hij had me te pakken. Dat vind ik altijd wel leuk, beetje mekaar kinderlijk plagen. Maar hij had op dat moment dus weer volop vlinders in zijn buik. Dat vertelde hij pas veel later, maar ik voelde het toen hij me een knuffel gaf... Daar gaan we weer, dacht ik.....
Ik stuurde hem, op advies van een van een vriend, een smsje waarin ik vroeg of ik niet te dicht bij was gekomen. De volgende ochtend smste hij terug dat hij niet begreep wat ik bedoelde. Maar ja, hoe moet je zoiets uitleggen?

Vanaf dat moment ging het helemaal fout. De week na de werkweek was het vakantie, we zouden elkaar dus niet zien. Hij had heel veel zitten nadenken, vertelde hij, en hij kwam uiteindelijk tot de conclusie dat hij een "experiment" zou gaan uitvoeren (ja, zo noemde hij het letterlijk). Hij zou me geen aandacht meer gaan geven (d.w.z. geen knuffels meer, geen gesprekken meer, enzovoort) om te zien of ik hem dan zou gaan missen, vragen zou gaan stellen, om aandacht zou gaan vrágen. Kortgezegd: hij zou me gewoon volkomen gaan negeren en ik moest maar naar hem toe komen.
Jammer voor hem zit ik niet zo in elkaar. Als ik genegeerd word probeer ik geen gesprek aan te knopen met degene die me negeert omdat er dan niet te praten valt. In dit geval probeerde ik het ook niet omdat ik best een beetje pissig was dat hij me zomaar ging negeren. Dus ik zei ook niets tegen hem, maar begreep in het begin nog niet hoe het kwam. Dat heeft hij me later pas verteld. Toen ik het hele verhaal kende barstte ik bijna van woede.
Gelukkig heeft hij wel toegegeven dat hij fout zat, maar hij heeft zijn excuses nog altijd niet aangeboden.

Eerst had ik zoiets van: goed, nu weten we het, nu heb je toegegeven dat je fout zat, laten we het hier dan bij laten. Dat snapte hij niet, maar hij had er vrede mee. Ik vind het altijd lastig om niet goed met mensen om te kunnen gaan, dus ik probeer dingen meestal zo snel mogelijk uit te praten of zo omdat dat vaak het makkelijkste is. In dit geval kon ik dat niet. Ik probeerde het wel, zo van, zand erover, maar ik kon het niet omdat ik diep van binnen zo kwaad op hem was. Daar heb ik me uiteindelijk bij neergelegd en heb sindsdien geen woord meer tegen hem gezegd.

Hij heeft zich tegenover iedereen als een zak gedragen een tijdje terug, hij was helemaal de weg kwijt, maar het gaat nu weer goed met hem. Hij heeft een vriendin, maar is zijn twee beste vrienden kwijt. Hij heeft aan bijna iedereen al zijn excuses aangeboden, maar tegen mij nog niet. Dat is hij nog van plan.

Zo, dat was een lap tekst Sorry jongens!

Nu voor hetgeen waar ik mee zit.
De vakantie is nu voorbij, ik heb hem de hele vakantie niet gesproken of gezien en dat is me prima bevallen, ik heb er zand over gegooid maar hem nog niet vergeven. Dat was dus in de vakantie. Maar nu ga ik weer naar school en zie ik hem weer dagelijks. Hij zit gelukkig niet bij me in de klas, maar hij zit wel bij de mensen waar ik mee zit in de pauze en ik heb drie lessen met hem. Hij probeerde vandaag ook weer te communiceren door "doei" te zeggen toen ik weg ging. Hij probeert de dingen op te lossen door weer normaal te gaan doen, maar zo werkt het niet.

Vandaag merkte ik ineens hoe kwaad ik eigenlijk echt ben. Telkens als hij in de buurt is heb ik de neiging om iets naar zijn hoofd te gooien of om hem een keiharde klap in zijn gezicht te geven, hem daarna helemaal vol te schelden. Ik zat vanmiddag in tranen op mijn kamer met mijn vriend te bellen omdat ik zo verschrikkelijk kwaad was. Als ik echt goed boos ben komt mijn uitbarsting altijd met tranen en schreeuwen, soms dus ook om me heen slaan en dingen stuk maken.

Ik merk dat ik die woede heb zitten opkroppen deze vakantie. Nog steeds dus. Ik ben bang dat het er op een dag in een keer allemaal uit komt en dat ik dan echt mensen pijn ga doen. Wat moet ik hieraan doen?

Ook zoiets grappigs: ik vind dat hij zijn excuses aan moet bieden, persoonlijk. Maar ik wil hem niet spreken omdat ik dus nog zo ontzettend kwaad ben. Dat is lastig, want zo kan hij dus zijn excuses alsnog niet aan bieden. Hoe los ik dit op?

Ik ben even helemaal radeloos.. Ik heb me nog nooit zo kwaad over iets gevoeld en ik schrik heel erg van de sterkte van de emotie..

Nogmaals: sorry voor de lengte van het bericht.. Ik hoop dat het een beetje leesbaar is, net als mijn taalgebruik (die is niet optimaal als ik moe ben).
Ik sta open voor advies, graag zelfs.

Liefs,
Emma

_________________
The beauty of a rose cannot be taken away by the fact that it's imperfect.

Hey Emma


Ik heb me door je tekst doorgeworsteld.

Als ik het goed begrijp had je met die jongen wel een heel goede band.
Op een gegeven moment zijn jullie mekaar gaan plagen. Is het dan niet normaal dat hij terug gevoelens kreeg voor jou? Ik denk dat je onbewust hem verkeerde signalen hebt gegeven. Door tegen hem aan te leunen, te knuffelen etc... . Wat ik erop uitmaak is dat hij wou weten hoe het nu bij jou effectief zat. Door afstand te nemen van je , te negeren. Op zich misschien niet de juiste manier, maar waarschijnlijk was hij wel verward door zijn gevoelens, door jou knuffels,.. Ik denk dat het op zich niet zo'n abnormale reactie van hem is, of zie ik dat verkeerd?

Wat maakt dat je er zo kwaad om werd? Denk daar gewoon is over na. Misschien kun je hem ook zeggen, van kijk ik ben nu kwaad op u, wanneer mijn woede bekoeld is , kunnen we erover praten.


xxx

_________________
Je kunt geen probleem plukken als een bloem, die je dan beschouwt los van haar omgeving, van haar historische bron, van haar diepe wortels.

Han Suyin

Bedankt voor je reactie natascha!

Ja, ik had een heel goede band met hem. Misschien is dat ook de reden dat het me zo'n pijn doet.
Volgens mij is het heel normaal dat hij weer gevoelens terugkreeg. Daar geef ik mezelf dan ook de schuld van, ik had er bij voorbaat niet echt over nagedacht.

Persoonlijk vind ik zijn reactie wel abnormaal omdat je niet zomaar, zonder iets aan te geven, zonder dat er een duidelijke reden voor is, mensen kan gaan negeren. Ik weet het, ik ben eraan medeplichtig, als je naar de bron van het probleem gaat is het mijn schuld, maar ik heb er niet voor gezorgd dat hij er zo op reageert. Ik negeer mensen van wie ik houd niet. Daar praat ik conflicten mee uit omdat dat kan. Daar zijn het immers mijn vrienden voor. Nu kan ik me best voorstellen dat dat in zijn geval wat moeilijker was, maar ik begrijp dan alsnog niet waarom hij me dan zou negeren, waarom dat de beste optie voor hem was.

Ik ben geen hond. Ik vraag niet om aandacht als ik dat niet krijg omdat ik er simpelweg niet altijd behoefte aan heb.

Dat het me zo ontzettend kwaad maakt is totaal onbewust gegaan. Ik denk dat het zo erg is omdat hij toch een erg goede vriend van me was. Dan gaat het een stuk dieper zitten, maar dat heb ik dus zelf niet door. Of had niet door tot gisteren.

Groetjes

_________________
The beauty of a rose cannot be taken away by the fact that it's imperfect.

Hey Emma,

Nu wil ik niet over schuld of onschuld spreken, maar gewoon de verklaring zoeken.
Ik denk dat hij inderdaad de verkeerde keuze heeft gemaakt om jou te negeren, maar wel met de 'juiste' bedoeling. Ik zet het tussen aanhalingstekens om dat ik er bedenkingen bij heb of iemand testen wel een goed doel is. Wanneer het over gevoelens gaat, liggen de zaken misschien iets anders dan als het gewoon gaat over pure vriendschap.

Ik vind het knap van je dat je de oorzaak van je woede hebt gevonden. Denk je dat je het ooit een plaats zou kunnen geven? Dat je het hem ooit kan vergeven?


xxx

_________________
Je kunt geen probleem plukken als een bloem, die je dan beschouwt los van haar omgeving, van haar historische bron, van haar diepe wortels.

Han Suyin

Zijn bedoeling was dat ik hem om aandacht zou komen vragen als hij mij dat niet meer gaf en hij wilde zo zien of ik nog om hem zou geven. Of ik dat een goede bedoeling vind? Het tweede gedeelte wel. Het eerste gedeelte vind ik gewoon achterlijk.

Ik zal het op een dag wel een plaats kunnen geven en ik zal hem vast ooit wel kunnen vergeven, maar nu nog niet. Ik zie hem dagelijks en dat maakt het allemaal heel lastig. Ik schrik ervan hoe kwaad ik word als hij ook maar iets tegen me zegt. Ik denk dat ik hem daarvoor een tijd niet zou moeten zien zodat het tijd heeft om te bezinken en zodat ik het, inderdaad, een plaats kan geven.

Mijn woede is nu trouwens wat weggezakt. Dat komt denk ik ook door de medicijnenkuur waar ik aan zit voor mijn blaasontsteking, dat maakt me helemaal loom en totaal lusteloos. Is op zich ook niet erg, kan ik tenminste even lekker rustig aan doen
Ik wacht even af tot maandag, dat eerst. En dan zie ik even hoe het is als ik mijn kuur afgemaakt heb. Ik ben nog steeds boos, maar zo kwaad als laatst ben ik nu in ieder geval niet meer.

_________________
The beauty of a rose cannot be taken away by the fact that it's imperfect.

Zware medicatie blijkbaar en dat voor een blaasontsteking. Nu ik hoop dat het allemaal goed komt. Veel sterkte met je emoties.


xxx

_________________
Je kunt geen probleem plukken als een bloem, die je dan beschouwt los van haar omgeving, van haar historische bron, van haar diepe wortels.

Han Suyin

Dat je schrikt van een emotie in een nieuwe vorm kan ik me voorstellen, maar abnormaal is het niet. Dat iemand je gaat negeren is natuurlijk niet leuk en ook niet netjes, maar het is alleen vervelend als die persoon in kwestie meer is dan een willekeurig iemand die op straat voorbij loopt. Van zo'n laatste persoon zouden we niet wakkerliggen, maar in het eerste geval komen er principes bij kijken. Je hebt binnen vriendschappelijke relaties bepaalde verwachtingen. Kennelijk zijn die in dit geval niet beantwoord. Dat kan irritant of zelfs frustrerend zijn.
Wat het geven van 'de verkeerde signalen' betreft, ik denk niet dat daar sprake van is. Wat eerder zo is, is dat zijn observaties gekleurd zijn door zijn emoties van dat moment. Hij ziet dus de signalen. Geen reden om je schuldig te voelen, zou ik zeggen. Je bent niet verantwoordelijk voor zijn emoties, wel voor je eigen. Ik schrijf dit omdat ik denk dat op dit punt iets speelt bij je.
Je hebt geprobeerd te praten, hij verkoos een andere weg. Dat betekent zoveel dat de vriendschap, lijkt mij, voorbij is? Zijn keuze. Dan is zijn huidige 'doei' ook niets meer dan gewone allerdaagse communicatie. Als je nog steeds de principiële frictie voelt, en dat doe je dus, is het niet meer hebben van die vriendschap kennelijk niet geaccepteerd. Je kunt twee dingen doen lijkt me. Allereerst kun je hem aanspreken en zeggen hoe jij zijn gedrag ervaren hebt. Daarmee ben je eerlijk, maar je houdt het ook bij jezelf. Je kunt dan ook aangeven dat verder contact b.v. niet prettig voelt en dat je niet weet waar je aan toe bent. Enige duidelijkheid geven, van zijn kant, is niet minder dan redelijk. Als dat niet wil, kun je overwegen een brief te schrijven waarin je jouw verhaal zet. Opsturen en klaar, maar ja, daar heb je minder aan.

Los van dat alles, zou ik eens gaan uitpluizen wat die intense woede nou eigenlijk is. Zijn de genoemde gebeurtenissen op de één of andere manier confronterend; ben je heimelijk misschien boos op jezelf (schuld e.d., ook jegens je vriend); maakt het onderbewust iets los van eerdere ervaringen, enzovoort. Klaarblijkelijk zie je zijn gedragingen namelijk niet gewoon als die van iemand in de pubertijd die moeite met zijn gevoel heeft en zich geen houding weet te geven; iemand die graag iets wil bereiken maar teneergeslagen is doordat hij niet kan bereiken wat hij wilde. Klaarblijkelijk voelt het anders, want jouw emotie is jouw stuk en geeft een bepaalde kleur aan het geheel. Zeker niet ongewoon, maar het maakt het niet mogelijk de gebeurtenissen te accepteren zoals ze gewoon zijn.

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

Hoi Vyu,

Ik denk ook dat zijn observaties gekleurd zijn door zijn emoties. Ik sta er alleen van te kijken hoe mensen sommige dingen kunnen aanpakken in bepaalde situaties...

Ik begrijp niet helemaal wat je met principiële frictie bedoelt..


Hem aanspreken zou ik eigenlijk inderdaad moeten doen, maar ik weet zeker dat ik een woedeaanval krijg als ik ook maar iets tegen hem zeg. Dat heb ik namelijk al als ik bij hem in de buurt ben.
Ik zou inderdaad ook aan kunnen geven dat ik geen contact meer met hem wil. Maar aangezien we dat nu ook al niet hebben lijkt het me niet heel nodig

[qoute="Vyu"]Als dat niet wil, kun je overwegen een brief te schrijven waarin je jouw verhaal zet. Opsturen en klaar, maar ja, daar heb je minder aan.[/quote]
Precies. Een brief zou op zich wel werken voor mij, maar ik vind het té onpersoonlijk. Ik vind dat je zoiets echt met elkaar moet bespreken, niet over msn, niet over de mail of een brief of zo.. Echt een gesprek met elkaar in persoon. Ik denk dat ik daar uiteindelijk ook het meeste aan heb.

Ik weet waar die woede van komt. Ik weet ook wel hoe ik het op zou moeten lossen, het probleem is dat ik dat gevoelsmatig niet kan. Daarbij komt dat ik niet met de woede om kan gaan omdat ik eigenlijk nooit boos ben, niet op zo'n manier. Het is ook niet meer alleen boos op hem: ik word boos op bijna alles en iedereen om me heen. Ik raak zwaar geïrriteerd door mensen of situaties, en het blijft dan niet bij een "goh, dat vind ik nou toch vervelend" maar het is een irritatie dat zo intens kan worden dat ik, met non-stop tranen over mijn wangen, alles en iedereen helemaal vol zou kunnen gaan schelden, met dingen zou kunnen gaan gooien.
Goed, dat had ik geloof ik al verteld, maar ik merkte het gisteren weer.

Mijn moeder stelde voor om iemand te vinden die me kan helpen met mijn woede om te gaan. Dat vond ik een goed idee, tenzij het een psycholoog was. Ik ken namelijk een hele hoop mensen die slechte ervaringen hebben met psychologen uit de buurt. Ze wist al wel iemand (dat is geen psycholoog!), die vrouw ziet er vriendelijk uit en het spreekt me ook wel redelijk aan. Dus misschien, als het wat is, ga ik dat proberen.

Ik denk dat ik pas een goed gesprek kan voeren als ik niet meer zo boos ben. Dus dat ga ik eerst aanpakken.

_________________
The beauty of a rose cannot be taken away by the fact that it's imperfect.

Het is aan hem om jouw woede aan te nemen of niet. Of hij dat doet, wordt bepaald door de mate van b.v. schuld of ongemak bij hem.
Daarnaast kan het heel verhelderend en opluchtend werken om het reeds vermoede toch gewoon uit te spreken.

Dat vermoeden had ik.

Lijkt een goed idee Niet aan blijven morrelen, maar geschikte hulp van buiten vragen.

Dat weet je zelf het beste.

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust