Hoi Gert-Jan,
Bedankt voor je uitgebreide toelichting. Helder!
Het heeft mij een tijd gekost om de eenheid in alles te zien. In mijn ogen zijn er schijnbare tegenstellingen, maar ik voel me niet daartoe uitgedaagd. Wellicht kan jij een voorbeeld geven waarbij je continue uitgedaagd wordt met allerlei tegenstellingen?
Het is niet zo zeer dat ik tegenstellingen ontken, want ik kan zeker wel tegenstellingen onderscheiden en ervaren, maar ik zie dat ze juist in eenheid met elkaar verbonden zijn.
Dualiteiten ontstaan vanuit eenheid. Neem nu het voorbeeld van de dag en de nacht. Dat zijn tegenstellingen, maar dat is maar schijnbaar, want als wij samen 25 uur buiten gaan staan kijken naar het punt waar de dag overgaat in de nacht of de nacht overgaat in de dag, dan zal jij mij op geen enkel moment kunnen aanwijzen waar en/of wanneer dat exact gebeurt. De dag houdt automatisch de nacht in en de nacht veronderstelt meteen een dag. Ze zijn in eenheid met elkaar verbonden. Je kunt ze weliswaar onderscheiden maar niet scheiden. Net als Yin-Yang; alles is één.
Je schrijft over de meest bijzondere en meest krachtige spirituele mensen op deze wereld. Alsof het zou gaan om mensen die het op één of andere manier moeilijk hebben. Kán, maar is niet noodzakelijk. Het is daar niet van afhankelijk. Het gaat mijns inziens niet zo zeer om levensomstandigheden maar meer om levenshouding.
Een levenshouding waarin verschillende aspecten tot uiting gebracht worden zoals bewustzijn, respect (voor je zelf en anderen, de natuur en planten en dieren), liefdevolle benadering naar jezelf en anderen, oordeelsvrije houding, gevoel van eenheid/verbondenheid met medemensen, acceptatie, geen nadrukkelijk aanwezig Ego en vul zelf maar aan.
Ik ben het wel met je eens dat dat mensen zijn die in het leven staan, want spiritualiteit is heel gewoon en alledaags. In het januarinummer van Spiegelbeeld staat een mooi openingsartikel over spiritualiteit. Dat zal je ongetwijfeld ook al gelezen hebben.
Leuk voorbeeld wat je beschrijft over de weg met een eindbestemming waar we samen op lopen.
Wat ik ervaren heb?
Ook regen, pijn, lekkere luchten, mensen met fantastische wijsheden op weg naar die eindbestemming en mensen die daar van terugkomen, etc.
Het voorbeeld maakt alleen maar duidelijk dat “het richten op het nu” niet betekent dat het leven stil komt te staan of dat het ervaren zal ophouden. Het feit dat jij wel door bent gelopen naar de eindbestemming betekent in mijn ogen absoluut niet automatisch dat jij meer of minder liefde zal ervaren dan ik. Het betekent ook niet dat ik in het nu geen verdriet of vreugde gezien zal hebben of dat ik geen mensen ontmoet heb die mij verrijkten met hun wijsheden. De weg naar welke eindbestemming dan ook garandeert helemaal niet dat het gaan van die weg béter, of mooier of leerzamer, pijnlijker, of wijzer of liefdevoller of vreugdevoller zal verlopen dan voor iemand die niet met jou mee loopt.
Spirituele processen zeggen niet direct iets over de kwaliteit daarvan. Elk spirituele proces is uniek, maar dat schrijf jij uiteindelijk ook: "Uiteindelijk maakt het niet uit welke weg je kiest het is maar net welke weg het beste bij je past."
Ervaringen hoeven ook niet ontkend te worden hoor Gert-jan. Ervaringen worden opgedaan en verschijnen moeiteloos in het bewustzijn. Vrij snel daarna komen er al meteen gedachten en oordelen over die ervaring, waarmee een ervaring als prettig (als gelukzaligheid) of onprettig (als pijn bijvoorbeeld) wordt beschouwd. Wat mij betreft hoeft er geen oorzakelijk verband te zijn tussen het ervaren van pijn en het ervaren van gelukzaligheid. Hierdoor zou er onterecht het idee kunnen bestaan dat er alleen gelukzaligheid kan bestaan wanneer er ook, of eerst, pijn moet zijn (geweest). Als ik voor mezelf spreek, wordt mijn gelukzaligheid niet “veroorzaakt” door pijn maar eerder door bewustzijn van de natuurlijke staat: je "Kern", de "Bron", de "Goddelijke Vonk".
Het doet me deugt te lezen dat je onder de indruk bent van mijn visie, maar mijn visie is ook slechts maar een visie hoor.
Het Ego wordt inderdaad vaak gezien als een soort vijand, een akelig en vervelend sujet waar je zo snel mogelijk van af moet zien te komen en waar je je van moet onthechten. Ik zou zeggen: nergens voor nodig. Het hoeft alleen maar gezien te worden en je daar van bewust te zijn. Het Ego is noch een vijand, noch een vriend en tegelijkertijd is het allebei. Het Ego IS gewoon zoals het IS. Het verschijnt in je bewustzijn.
De pijn beschermt je net zoals je angst je beschermt.
Ik zou het nog wat scherper willen stellen. Pijn schermt af, net zoals angst je afschermt. Het schermt je af van je innerlijke Bron van je Liefde en vaak ook van anderen. Zegmaar afschermen door beschermen.
Als er mensen zijn die de behoefte voelen of als jij zelf de behoefte voelt om te zoeken. Zoek dan gerust. Geniet dan ook van je spirituele zoektocht, maar wees je ervan bewust dat het niet hoeft, want de zoeker is het gezochte zelf. Hetgeen je ten diepste zoekt, kan niet buiten jezelf gevonden worden. Het zoeken zelf, de inspanning op zich kan een obstakel worden, want hoe meer je zoekt, des te sterker wordt de zoeker en daarmee het ego des te sterker. Je hoeft niet te zoeken. Wees wie je ten diepste bent, je hoeft nergens heen. Waar zou je naar toe willen of moeten? Waar vind je het goddelijke? Er is geen spirituele weg en er is niemand die kan zeggen waar hij wel is. Nooit bereikt iemand God of de Verlichting. Eerder het tegenovergestelde is het geval.
Zie simpelweg vol verwondering het Goddelijke in jezelf, in andere mensen, de dieren, de planten etc.
groeten Nico
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
.
tof man!