Citeer:
Zonder downs geen ups.
Mja, de klassieke dualiteit. Tegenwoordig nuanceer ik het voor mezelf, terugdenkend aan het clichébeeld van Yin & Yang, waarbij beide zijden ook een stip van de andere zijde hebben. Dat wil zoveel betekennen als dat het ene ook inherent aan het andere is en dat het ene nooit alleen puur dat ene is, maar ook altijd dat andere.
Citeer:
Wanneer je zo'n moment kan pakken om de kansen te benutten die jij omschrijft dan heb je het al opgepakt als iets positiefs.
Nu ja, als dit topic toch ook een beetje bedoeld is om uit de kast te komen: in het melancholisch willen zijn schuilt ook een soort van masochisme, als je me vat.
Citeer:
Er zijn ook momenten dat je het simpelweg niet lukt om ook maar iets op te pakken. Dan moet je jezelf soms een trap of klein trapje onder je kont geven om er iets mee te doen.
Wanneer iemand echt depressief is, dan helpt een topic als dit niet, durf ik te stellen (maar goed). Depressiviteit, échte melancholie en dergelijke trekken de gehele werkelijkheid naar zichzelf toe, zodat iedere objectiviteit verduisterd wordt door een visie waarin alles zo geplaatst moet worden om die visie zelf in stand te houden.
Wanneer je
narcisme in zijn ruimste zin opvat, dan betekent het dat de interesse van de persoon niet langer meer op de objecten in de buitenwereld berust, maar op het zelf. De persoon trekt zich als het ware terug, waarbij hijzelf in het 'middelpunt' komt te staan. Sigmund Freud noemde dit de terugtrekking van de libidineuze objectbezetting, en in die zin schaarde hij dingen als melancholie ook onder narcisme in ruime zin.