Ik heb vannacht een hele indrukwekkende droom gehad.
Hij plaagt me nog steeds nu ik wakker ben, dus wil hem even van me af typen.
Ik hoop dat hij hier op dit forum een plaatsje mag inpikken.
Ik droomde dat ik met een wetenschapper en een filosofe op een missie ging.
Ik droomde in 1ste persoon, ik keek door mijn ogen en voelde mijn lijf...
We voeren per boot naar een dal dat alleen via het water bereikbaar was, verder werd het dal aan alle kanten omringd door ruige bergen vol jungle.
In dat dal leefden een volk dat enorm veel weg had van Maya's/Azteken (ik weet nooit het verschil).
Zij waren door de Tijd met rust gelaten en leefden nog zoals in het verleden.
Toch keken ze niet raar op van de nogal futuristische boot waarin ik en de andere twee aan kwamen.
We werden hartelijk ontvangen.
De koning van de stad liet ons de tempels zien, de Zonneschijf (herkende ik van een afbeelding die ik eerder heb gezien) en daarna mochten we een ritueel bijwonen.
Talloze priesters en vrouwen in witte kleding begonnen te chanten en zingen. Het klonk prachtig.
Maar om ons heen begonnen de tempels te breken en in te storten. De huizen vlogen in brand, de bergen schudden en de lucht werd viezig donkerbruin met donkergrijze wolken. Mijn zicht werd wazig en mijn ziel deed zeer. Er brak paniek uit. Alleen de priesters en vrouwen zongen gewoon door.
Toen zij ophielden, werd alles in een seconde weer normaal, alsof het nooit gebeurd was.
De koning keek mij ernstig aan, maar zei niets.
De wetenschapper riep uit dat we moesten gaan en de filosofe stemde aarzelend in. We gingen naar de boot terug, de koning volgde ons.
Vrouwen en hun kinderen smeekten ons hen mee te nemen, mannen schreeuwden kwaad dat we hen niet zomaar achter konden laten. Opeens was iedereen weer bang en verdrietig.
Ik, de wetenschapper en de filosofe vluchtten naar de boot. Het was heel naar, omdat de kinderen daardoor harder gingen huilen en de vrouwen klagelijk jammerden en smeekten dan tenminste hun kinderen mee te nemen. Maar ik en mijn groepje gingen de boot in.
Een groep razend kwade mannen wilden ons er uit sleuren, maar de koning ging voor hen staan en smeet hen aan de kant zoals Prue uit Charmed dat doet; met telekinese, een zwaai van zijn arm en wij waren veilig.
Hij keek om en zei ons te gaan en hen niet te vergeten.
De filosofe riep: "Kom met ons mee, majesteit! Wij zullen u helpen. Wij zullen iedereen helpen."
De wetenschapper hield vol dat daar geen tijd voor was en startte de motor. De koning aarzelde, verscheurd tussen zijn wanhopige volk en ons.
De boot vertrok... en ik voelde me even wanhopig als de mensen aan de kust die ons na schreeuwden.
In een oogwenk zat de koning opeens naast me in de boot, zo van "poef!", ik schrok me lam.
Hij glimlachte triest naar me en zei "Wakker worden".
En jawel, 15 minuten voor mijn wekker af ging, werd ik wakker, in een stille, donkere slaapkamer.
Mijn hartslag was gejaagd, maar verder was alles normaal.