Welkom, herken jij jezelf in de verhalen die hier verteld worden of wil je hier meer over weten? Word dan lid en praat gezellig mee. Iedereen is welkom op het gebied van spiritualiteit.

Alles wat vermeld wordt op deze website is naar waarheid van de poster zelf, neem enkel datgeen aan waar jij jezelf goed bij voelt.
Ieder zijn/haar eigen waarheid, respecteer deze...

[ Advertenties ]
Online Tarot Legging - Spirituele Datingsite

Het is momenteel 28-03-2024, 14:41:33

Alle tijden zijn UTC+01:00




Nieuw onderwerp plaatsen  Reageer op onderwerp  [ 100 berichten ]  Ga naar pagina Vorige 1 2 3 4 5 6 7 Volgende
Auteur Bericht
BerichtGeplaatst: 21-01-2011, 19:57:58 
Offline
Moderator
Moderator
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 21-05-2010, 11:02:39
Berichten: 1571
Locatie: Brabant
wauw mooi hoor, mijn complimenten!!


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 26-01-2011, 00:03:20 
Offline
Moderator
Moderator
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 27-09-2010, 22:39:50
Berichten: 2236
Locatie: Noord-Brabant
Beiden bedankt voor de geweldige support!
Neem het volgende bericht met een knipoog.

Vandaag
Als hooi in een naaldenberg.

Ik voel me een versnipperde persoonlijkheid. Als een solide blok ijs viel ik op de grond,
en splinterde uiteen in duizenden, zo niet miljoenen stukjes. Niet te lijmen, zeiden ze.

Vandaar ook dat ik eens in stukjes schrijf. Even het probleem van verschillenden aspecten
bekijken, en dus ook op deze manier beschrijven. Want... ik ben zo moe. Ineens klapte ik
dicht, mijn gezicht uitdrukkingsloos. Waar ik normaal de expressie adoreer, ben ik nu blanco.
En wit vel papier. Een geschilde aardappel, of welke andere gekke metaforen je er ook voor
kunt bedenken. Sad.

En niet 'sad' om wat ik nu doe. Niet sad om wat ik aan het doormaken ben. Sad om oud leed,
oud onverwerkt leed. Laat alsjeblieft niemand zich hier aangesproken om voelen. Mensen zijn
namelijk dood, en als het goed is staan ze ook niet op uit hun graf. En hun as bij elkaar rapen
om te herrijzen doen ze ook al niet. Niet eens zo zeer hun dood heb ik niet verwerkt; ik
accepteer heus wel dat mensen er niet meer zijn zoals ze er ooit waren. Meer mijn reactie daarop.

Want kijk, ik ben depressief geweest. En ja, ik schrijf het nu erg gevoelloos, omdat ik ook
niets voel. Misschien dat ik dit morgen teruglees en denk "shit, what have I done?", maar
dat is een zorg voor morgen. Ik heb mezelf gekweld. Bijna had ik mijn eigenwaarde verloren,
maar gelukkig, in deze gigantische berg met zooi heb ik hem toch nog teruggevonden.

Over een zooi gesproken (ja, alweer die vervelende enter die ik deze keer op een foutieve
manier irritant vaak gebruik). Ik ben een zooi. Echt.. een regelrechte ramp! Afgelopen week
heb ik weer een klap van de molen gekregen, en ik ben nog op zoek naar de bulten op m'n
kop om het te bewijzen. Kan iemand mij mijn geheugen teruggeven? Of mijn gevoel van goed
en kwaad? Of überhaupt mijn gevoel?

(Enter.) Weetje, laat mij maar een paar weken slapen. Een pilletje innemen, alles van het hier
en nu missen, en wakker worden als ik er voor mezelf weer uit ben. En ook al voel ik me zo
gevoelloos... ik krijg net een berichtje en ineens voel ik mijn hart weer kloppen. Die kleine dingen
in het leven waar ik het nu voor doe. Ik zou anderen niet kunnen laten zitten, puur en alleen
voor mijn egoïstische zelf. Ik bedank vriendelijk.

Dus mensen, wees niet bang. Aan het einde zal ik er altijd voor jullie zijn. Neem het me niet
kwalijk dat ik nu bot, onbeleefd en aller-onvriendelijkst doe. Als een vriendin kan ik nu zeggen
dat ik best een goede ben. Je hebt echt wel wat aan me, eigenlijk. Jitske (of hoe je me ook noemt)
de superhero. I'll be there for you (deuntje van Friends).

En lees dit hele schrijfsel nu nog eens, en bedenk je er mijn geweldige sarcastische ondertoon bij.

Je gevoelloos voelen. Proef de ironie.

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 26-01-2011, 00:53:04 
Offline
Moderator
Moderator
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 31-07-2010, 17:59:11
Berichten: 1583
Locatie: Oldenzaal
Proost! Oprecht en spontaan, het kan d,r maar uit zijn...Go you :)

_________________
'To the library!'
"Sokka"

'Pants are an illusion, and so is death'
"Huu"


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 30-01-2011, 12:28:25 
Offline
Moderator
Moderator
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 27-09-2010, 22:39:50
Berichten: 2236
Locatie: Noord-Brabant
Vandaag
Pattern

Het is weer zo ver; ik ben alleen, trek mensen eerst hard naar me toe, om ze vervolgens weer af te stoten. Ik voelde me zo alleen, en dan zijn er daar mensen in je leven die speciaal voor jou als steun in de rug willen fungeren. Zij staan voor je klaar, zij zijn graag bij je. Ze praten met je, ze luisteren zelfs. Ik begin genegenheid te voelen voor deze personen, mijn focus staat op hen. Dagen, weken en soms maanden leef ik op een randje, beleef ik alles intenser dan anders. Al het geluk, al het verdriet; het komt harder en 'echter' aan. Tot de knop ineens omslaat en ik niets meer van ander wil weten. Blijf bij me weg, laat me verdomme nou alleen zijn. Op zo'n moment voel ik me raar, of voel ik weinig tot niets. Misschien staat mijn verstand dan wel op 'uit', ik weet het niet. Misschien wel te bang voor mensen die zo dicht bij me komen..

Ik weet wel dat het hoog tijd word dat ik dit patroon doorbreek. Want zie; die knop kan ik heus wel weer terug zetten. Ik vind dat ik dat moet kunnen, dus ga ik het mezelf leren. Voor hen. Voor mij. Geloof in me zoals je dat altijd al gedaan hebt, ik laat je niet in de steek. Maar geef me vooral niet de ruimte als ik daarom vraag. Houd me alsjeblieft nog even stevig vast, en laat me zien dat ik het wel alleen kan, maar dat het niet alleen hoeft.

Omarm mijn wereld alsof het de jouwe is, beiden worden we graag vastgehouden...

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 30-01-2011, 12:33:12 
Offline
Gids
Gids
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 27-01-2007, 17:40:04
Berichten: 7650
Locatie: Onder een hoedje van papier
Jits, gek genoeg herken ik hier weinig van jou in op het moment dat ik je had ontmoet. Ik moest meteen lachen en werd vrolijk, absoluut niet het gevoel van, ik wil weg hier!!! Nee, in tegendeel, ik wilde blijven!!!

:ahh:

_________________
Hoi. Ik lijk op Jezus.
Ben ik nu de Messias of een Jezusfiguur?


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 30-01-2011, 12:37:17 
Offline
Moderator
Moderator
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 27-09-2010, 22:39:50
Berichten: 2236
Locatie: Noord-Brabant
Dan heb je mijn blog ook niet helemaal begrepen Matthijs (toch een lieve reactie, bedankt daarvoor). Het gaat erom dat ik mensen leer kennen, dolenthousiast word, heel intens contact heb met diegene en na een tijdje ineens dichtklap... heeft dus niets met de ander te maken. (:

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 03-02-2011, 18:35:20 
Offline
Moderator
Moderator
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 27-09-2010, 22:39:50
Berichten: 2236
Locatie: Noord-Brabant
Vandaag
Rage of a lunatic

Elke keer weer zeg ik dat ik mensen niet snel binnen laat. Dat ik zo iemand ben die haar gevoelens lang verborgen houdt voordat zij zich bloot geeft. Dat er veel vertrouwen nodig is. Maar elke keer weer bewijs ik dat ik één groot open boek ben. Ik laat de mensen in alsof het een theekransje is. Ze komen theeleuten, krijgen veel over me te horen en gaan vervolgens weer weg. Weg, om nooit meer terug te komen. Ik wil mezelf beschermen maar dit kan ik niet. Ik heb niemand die dit voor mij kan doen, of zou willen doen. Een grote maar fijne buldog voor de deur, dát heb ik nodig. Ik voel hoe mensen me steen voor steen afbreken, en dat ik er steeds weer opnieuw intrap. Ik speel het spelletje mee alsof het me eigen is. Met een brok in mijn keel denk ik aan al die mensen die het eigenlijk geen ruk kon schelen. Die mij gewoon even wilde gebruiken als praatpaal om vervolgens als een onbeschaafde hond over me heen te zeiken.

Genoeg. Alsjeblieft.
Ik laat mensen binnen, ja. Ik ben goed van vertrouwen. En nu alsjeblieft, maak geen gebruik van me. Gebruik mij niet enkel wanneer je me nodig hebt. Ik ben meer dan alleen een pispaal. De grond wordt alsmaar natter onder mijn voeten, en langzaam verdwijn ik in drijfzand. Weer zo’n ondefinieerbare bui. Maar het spijt me niet, ik kan er geen kut aan veranderen.

En momenteel wil ik alles aan diggelen smijten wat ik om me heen heb. Fuck everybody. Fuck me. Geef mij nou eindelijk eens dat servies om kapot te smijten. Even alle woede eruit. Woede om niets.

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 06-02-2011, 20:05:44 
Offline
Moderator
Moderator
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 27-09-2010, 22:39:50
Berichten: 2236
Locatie: Noord-Brabant
Afbeelding
(Het plaatje dat nu bovenaan mijn officiële blog staat)

Vandaag
Today 'art' does come from happiness

Ik heb even genoeg van al die negativiteit die mijn blog uitstraalt. Even iets anders, doe eens gek. Net heb ik mijn plaatje hierboven veranderd; wat meer kleur in mijn leven. Een regenboog aan kleuren. Wel nog altijd met een toepasselijke tekst, want zo denk ik erover. Mijn "art" komt nooit voort uit "happiness". Ik heb pas wat te vertellen als alles klote en fucked up is. Of een klein gedeelte van alles. Want zoals het onder andere schrijvers en schrijfsters wel bekend zal zijn; schrijven over pijn is makkelijker dan dat simpele gevoel beschrijven dat je krijgt wanneer je glimlacht. Ik glimlach.

Dat gaat als volgt; de spieren rondom mijn mond spannen zich aan, en langzaam bewegen beiden mondhoeken zich wat omhoog, meer richting mijn oren. Vervolgens bollen mijn wangen wat, en af en toe krijg ik er een kuiltje van in mijn rechterwang. Een traan is gewoon een druppel vocht. Niet veel moeilijks aan. Van blijdschap wil je kunnen genieten, niet hoeven stil te staan bij de aardigheid van dit gevoel. Meer in het moment leven, dat doe ik. De laatste tijd (glim)lach ik zelfs best veel. Als ik heel eerlijk ben, gaat het verrekte goed met me. Ik begin steeds meer mijn draai te vinden in dit voor mij vrij nieuwe leven, en zo ook in alle gevoelens die daar bij horen. Ik heb mijn hoofd boven water gehouden, en dit ga ik blijven doen. Niet langer bijna verzuipen, maar zwemmen. (:

Zo bedank ik op deze manier de mensen die me daarbij helpen. De mensen die me blij maken, die me laten glimlachen. Die bij mij het 'woei'-gevoel naar boven halen.

Ik ben blij.

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 07-02-2011, 10:40:27 
Offline
Dwerg
Dwerg
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 06-12-2010, 15:19:43
Berichten: 483
Super om dit bericht te lezen! Jeuj, je lacht weer ! :mrgreen:

_________________
Wie droomt, vermengt zich met de lucht


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 10-03-2011, 02:00:12 
Offline
Moderator
Moderator
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 27-09-2010, 22:39:50
Berichten: 2236
Locatie: Noord-Brabant
Vandaag
Living to inspire, inspired by living

Ik leef mijn leven bij de dag. Wanneer ik opsta, wil ik nog niet na hoeven denken over hoe ik ’s avonds mijn bed in stap. Dromen van de nacht houden me op dat moment minimaal bezig; ik focus mij op de dromen van de dag. Wat wil ik bereiken? Dat heb ik inmiddels helder voor ogen. Ik zocht geluk, ik vond liefde. Ik zocht rust, ik vond begrip. Met beiden benen sta ik op de grond, leef elke minuut zo intens mogelijk en geniet van de allerkleinste zonnestraaltjes. Ik ben dan ook geen planner; toekomst is morgen, en over morgen heb ik vandaag nog geen zorgen. Doodgaan doen we allemaal een keer, voor mij is het een geruststellend idee dat ik nooit helemaal ‘weg’ zal zijn. Zoals Paul de Leeuw ooit zo mooi zong:

Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
- De Steen

Dit nummer hoorde wij ook op jouw crematie, lieve Boris, lieve tweede papa. Zo vaak denk ik nog aan je. Jij hebt mijn kijk op het leven totaal veranderd, en eigenlijk begon ik hier pas over na te denken na jouw dood. Bijna 2 jaar geleden, ik ben zoveel gegroeid. Komende zondag staat niet enkel symbool voor jouw overlijden, het staat voor kracht, groei, liefde. We hebben met zijn allen grote stappen vooruit gezet, altijd met jou op de achtergrond. Ik voel je soms, zien doe ik je niet. Maar zien is ook niet nodig als voelen al zo sterk aanwezig is. Ik weet nog hoe het voelde om jou een dikke knuffel te geven, en ik weet nog hoe jouw liefde voelde, jouw eeuwige support. Het schuldgevoel heeft plaatsgemaakt voor warmte. Niet schuldig omdat ik bepaalde dingen anders had willen doen, maar warmte omdat jij er altijd was om mij aan te moedigen. Alles wat ik deed was goed; jij geloofde hoe dan ook in mij.

Dat geloof wil ik graag overgeven aan de mensen om mij heen. Heb vertrouwen, ik heb het ook. Mocht je het net als ik een tijdje kwijt zijn, weet dan, nee, GELOOF dan dat er altijd iemand is die je stuurt en helpt om het te hervinden.

Laat mij je meeslepen in dit avontuur dat ik mijn leven noem.
Inspireer.

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 10-03-2011, 15:07:35 
Offline
Dwerg
Dwerg
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 02-04-2010, 22:56:13
Berichten: 430
Locatie: Steyl
Mooie column Jits. Leuk geschreven

_________________
Het lied van een gebroken hart
Is enkel hoorbaar voor degene die hem beheert
Zijn melodieuze klanken klinken betreurt
Hopend op geluk dat zijn droevenis omkeert


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 13-03-2011, 22:20:29 
Offline
Moderator
Moderator
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 27-09-2010, 22:39:50
Berichten: 2236
Locatie: Noord-Brabant
Dankjewel Lowbass!

Vandaag
Vandaag leven we

"Ja" zeg ik, wanneer mensen vragen of het nog pijn doet. Twee jaren helen iets, maar verdriet zit er nog altijd. Het heeft enkel een mooier plekje gekregen; uit de schaduw, in de zon. Ik ontken mijn pijn namelijk niet meer, eigenlijk kan ik er inmiddels op een vertederde manier naar kijken. Pijn heeft mij gevormd, gemaakt tot wie ik nu ben, en ergens maakt dit mij trots. Waar we nu staan, ik, mijn gezin en familie. Ieder is voor zich gegroeid, maar ook samen hebben we stappen gezet. Leven met een persoon minder.

En zoveel dingen herinneren me aan hem. De kleinste herkenningspunten. Vandaag denk ik aan hem terug zoals ik elke dag aan hem denk, maar samen. Want samen delen wij herinneringen, samen hebben we hem meegemaakt. Zijn dood staat bij mij niet alleen voor het verlies van hem, ook brak er twee jaar geleden een periode aan waarin ik bijna mijzelf verloren had. Leven leek nog maar zo zinloos.. Ik kijk met glazige ogen uit het raam van de trein. Ergens in mijn hart is nog een grote gapende wond te zien, maar met alle wijsheid en liefde die hij aan mij heeft doorgegeven, overleefde ik dit alles.

Ik bedank hem voor dit leven, ook al is hij als mijn stiefvader niet degene die mij dit leven geschonken heeft. Wel heeft hij er een hele grote rol in gespeeld, een rol waarin ik veel van hem heb mogen leren. Ik leer nogsteeds, en weet dat hij ieder moment van mijn leven bij me is. "Als je me nodig hebt, sta ik klaar je te helpen". Gelogen heeft hij niet..

Maar verliezen zal nooit makkelijk zijn. Ooit was ik niet bang voor iets als de dood, en dit maakte me gevaarlijk voor mezelf. Inmiddels heb ik een andere vorm van 'fearlessness' gevonden, een die me verder helpt in plaats van stil laat staan. En alles wat ik doe, doe ik met hem in mijn achterhoofd.

Ik mis je, maar mis je niet.

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 20-03-2011, 14:57:33 
Offline
Moderator
Moderator
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 27-09-2010, 22:39:50
Berichten: 2236
Locatie: Noord-Brabant
Gister
Voetje uit de kast

Ik flik het hem toch maar. Zeventien jaren jong, ik ben eerste jaars HBO studente, doe een mentaal vrij zware opleiding, heb een vriendin die ergens halverwege Nederland woont, en ben dus ook nog meerdere malen uit de kast gekomen als 'homo'. Het klinkt allemaal wel stoer, als je je bedenkt dat ik op jonge leeftijd toch al wel wat bereikt heb. Ik voel me ook sterk, en ben trots op mezelf. Maar soms komen er van die dagen als vandaag, dat ik ga twijfelen aan mezelf. Vandaag weet ik niet of ik het allemaal nog wel aan kan. Ik denk nu dat ik geen goede therapeut zal worden, als ik met zo'n houding als deze überhaupt een diploma haal. Maar tegelijkertijd krijg ik op school en thuis te horen dat ik het hartstikke goed doe. Vanwaar dan die twijfels?

En vanuit mijn 'homo-label' bekeken, heb ik hele positieve reacties mogen ontvangen. De mensen waarvan ik houd zien me nu niet anders dan voorheen, en alle anderen accepteren het heus ook wel. Waar maak ik dan zo'n punt van? Wellicht is het het gevoel dat ik mijn hele leven uit de kast zal moeten blijven komen, hoe normaal het ook voor mijzelf is. Het idee dat ik als 'pot', 'lesbo', 'homo' of misschien wel 'bi' rekening moet gaan houden met de rest van de wereld. Omdat zij het niet gewend zijn. Aan mij dan de taak om ze te laten zien dat het wel heel 'normaal' is. Maar hoe doen we dat dan? Niet door een gaypride, als je het mij vraagt. Ik wil gewoon samen hand in hand over deze aardbol kunnen lopen, zonder ook maar ergens angst te voelen om in elkaar gestampt te worden. Door mensen die het niet als 'normaal' zien. Fuck die mensen, laat mij bestaan. Het maakt me niet uit dat hetero soms zoveel makkelijker lijkt. Als ik voor de makkelijke weg had willen kiezen, was ik wel nooit geboren. Het is veel te makkelijk om weg te maken wie je eigenlijk bent. Maar wie je ook bent; je hebt het recht om te bestaan als JIJ. Ga eens voor jezelf leven, daar heb je al een heel leven aan.

En zo schuifel ik ook in mijn blog de kast uit. Nee, ik vertel er luchtig over, omdat mensen er niet zo'n punt van zouden moeten maken. Ik val op meisjes. Wist je het al? Of niet? Voel je je geroepen om te reageren? Ga gerust je gang. :)

Het loopt wel los.

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 20-03-2011, 20:08:11 
Offline
Dwerg
Dwerg
Gebruikersavatar

Lid geworden op: 02-04-2010, 22:56:13
Berichten: 430
Locatie: Steyl
Go wortelbrood go Wortelbrood.

You rock

_________________
Het lied van een gebroken hart
Is enkel hoorbaar voor degene die hem beheert
Zijn melodieuze klanken klinken betreurt
Hopend op geluk dat zijn droevenis omkeert


Omhoog
   
BerichtGeplaatst: 27-03-2011, 21:24:14 
Offline
Groentje
Groentje

Lid geworden op: 26-03-2011, 21:14:46
Berichten: 27
Wortelbrood schreef:
De volgende blog schreef ik een tijdje terug. Ik zat met wel duizendenéén vragen in mijn hoofd, maar ik geloof dat ik inmiddels steeds meer antwoord vanuit mijzelf krijg. Ik kan hooguit aan anderen vragen hoe zij erover denken, maar de antwoorden zitten al in mij. :) Toch zet ik deze blog hier neer, om er over (misschien) een paar dagen, of morgen, iets aan toe te voegen doormiddel van een nieuwe blog. Alvast bedankt voor het lezen!

maandag 6 september 2010
Ik verander

Ik vraag mij af..

doet het er toe wat ik heb meegemaakt? Doet het er toe dat ik mijn slechte tijden gekend heb? Ik krijg te horen dat ik een spontane meid ben, en soms heb ik nog de neiging om die mensen te vertellen dat ze het fout zien, dat het een masker is. Feit is dat het dat niet meer is. Ooit was het zo, inderdaad, maar ik ben veranderd, gegroeid. Ik bén een spontaan persoon, en ik lach veel en vaak. Hoeveel doet het er nog toe dat ik anders geweest ben? Maakt het een verschil?

Ik hecht er nog veel waarde aan, aan die periodes van pijn. Zij hebben mij gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Zo zie ik dat. Soms veracht ik die tijden, en veracht ik de gevoelens die daar bij hoorde. Soms ben ik deze tijden dankbaar voor wat zij mij uiteindelijk gegeven hebben. Dat ik achteraf pas kon zien dat ik eerst mijn bos plat moest branden voor het weer vruchtbaar zou worden, is niet gek. Ik zou gewoon graag advies willen krijgen. Is het belangrijk wat ik heb meegemaakt? Hoort het bij mijn verhaal over mij, en moet ik me schuldig voelen als ik blij ben? Hoe raar het ook mag klinken, soms gebeurd het ongemerkt.

Het spijt me dat ik lachen kan..
Jitske


Wauw, voor mij heel erg herkenbaar wat je hier schrijft. De herkenning doet mij goed. Je schrijft rakend.


Omhoog
   
Berichten van vorige weergeven:  Sorteer op  
Nieuw onderwerp plaatsen  Reageer op onderwerp  [ 100 berichten ]  Ga naar pagina Vorige 1 2 3 4 5 6 7 Volgende

Alle tijden zijn UTC+01:00


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten


Je kan niet nieuwe berichten plaatsen in dit forum
Je kan niet reageren op onderwerpen in dit forum
Je kan niet je eigen berichten wijzigen in dit forum
Je kan niet je eigen berichten verwijderen in dit forum

Zoek op:
Ga naar:  
cron
© Copyright 2000 - 2013 SpiritueleJongeren.nl