Hey Ladysoul,
Ja hoor, ik volg je prima... En maak je maar niet druk ik kom zelf ook niet bepaald uit een standaard huisje boompje beestje gezin. Met name twee ouders die uit elkaar gaan en waar jij tussenin zit ken ik heel goed...
Ik denk als ik zo je verhaal lees dat er gewoon veel onopgeruimde gevoelens in het spel zijn hier. Zeg niet dat dit het enigste is. Daarvoor zou ik je beter moeten leren kennen en dat gaat vrij lastig via het www. Als ik zo vrij mag zijn om de door jouw geschetse situatie nog eens op te helderen kun jij misschien kijken voor jezelf waar voor jouw gevoel wel eens een knoop of kernpunt in kan zitten.
Je schrijft dat je ouders allebei niet echt lekker bezig zijn geweest een hele poos terug. Ook zijn ze samen gebleven voor jou. Wat eigenlijk gebeurt is dat het hele gezin zijn/ haar gevoelens negeert en ten behoeve van de schone schijn naar elkaar maar doorgaat. Dit gebeurt wel vaker dan we denken en ook ikzelf betrap me hier regelmatig op. Het is voor een gezin vaak zoveel makkelijker maar je gevoelens voor jezelf te houden om de rest van het gezin maar niet uit balans te duwen... Terwijl eigenlijk het tegenovergestelde gebeurt...
Ik weet niet hoe oud je bent geweest in de tijd dat je ouders niet eerlijk zijn geweest naar elkaar over hun gevoelens, eigenlijk doet dat er niet toe, maar kinderen pikken vaak feiloos op wat er gaande is. Zonder dat ze daarvoor met hun ouders hebben hoeven praten. Die blik, dat gebaar, die stemming in huis. Al vanaf dat je in de buik van je moeder zit bereiken deze sferen het kindje. Wat ik denk ( en dit zeg ik omdat ik zelf deze ervaring ook heb gemaakt en omdat dit vanuit mijn gevoel is naar jouw situatie, dus als dit voor jou niet klopt moet je het ook gewoon zeggen, even goede vrienden) is dat voor jou als kindje al duidelijk is geworden dat relaties vervelend zijn. Denk maar eens logisch na. Als kindje is je eerste voorbeeld van relaties de relatie die je ouders hebben. Hier kun je letterlijk de kunst van het knuffelen het liefhebben, het overleggen maar ook het ruziën afkijken. Heel belangrijk voor een kind, want ooti één dag mag hij/ zij het zelf eens proberen...
Maar als zoals in jou geval allerlei gemixte emoties langs je oren vliegen voelt het voor een kind (en voor een gevoelige volwassenen) als onveilig om zo een relatie van dichtbij mee te maken. Dan heb je onderling ook nog eens de band van het kind met de afzonderlijke ouders, de ouders die jouw voeden en beschermen!Oftewel de eerste levensbehoefte voor een kind is dat hij/ zij lief gevonden wordt door de ouders, zodat het kind verzekerd is van verzorging en aandacht... Ook het geen je beschrijft, dat jij als kind de onmogelijke taak op je kleine schoudertjes hebt genomen om je ouders bij elkaar te houden is heel typisch. Kinderen zijn altijd balance keepers en kunnen slecht tegen disbalans. Tevens is hun ovelevingskans twee keer zo groot als hun ouders samen blijven. ( bedenk je maar eens dat het er twee honderd jaar geleden heel anders uitzag voor een wees, dus die "instincten" van ons zijn best nog goed intact hoor...
) Maar dan is het toch logisch dat je gevoel zegt... "Pffft, nooit meer een relatie! Dat was me toch een rotklus zeg, die twee bij elkaar houden...!" Jij hebt als gevoelig kleintje al tot over je oren hierin gezeten... Wat de meesten van ons pas rond hun 20ste een keer meemaken ( of niet)...
Ik denk dat het voor jou misschien minder van belang is wie nu de waarheid spreekt, maar dat je er meer energie uit kunt halen voor jezelf door eens goed te bedenken wat er echt toe doet. Je ouders hebben allebei hun waarheid en vanuit hun gevoel spreken ze ook echt hun waarheid. Waar het om gaat is dat jou ouders hoe onhandig misschien ook,
wel hebben geprobeerd van elkaar te houden en goed voor jou te willen zijn. Ze hebben
wel op een gegeven moment gezegd zo kan het niet verder dit moet anders en zijn eerlijk geworden, ook naar jou toe.
Geloof me, je bent niet de engiste in het schuitje, hoewel dat misschien zo lijkt omdat je enigskind bent. Ik had nog een oudere broer en zus die hetzelfde als mij meemaakten... Maar probeer te kijken naar wat er gebeurd is vanuit de dingen die wel goed zijn gegaan, want die zijn er ongetwijfeld! Vanuit daar kun je misschien ook voor jezelf wat rust vinden in de situatie en ook je eigen visie gaan ontwikkelen over hoe een gezonde relatie er voor jou uit zou moeten zien. Als je dit weer helder hebt mag je misschien van jezelf ook een bepaald type jongen die jou goed zou aanvullen korter bij laten. Want besef één ding heel goed, je bent het kind van je ouders. Je bent niet je ouders en je bent ook niet de problemen van je ouders... Je bent "ladysoul"
en jij kunt en mag alles worden in dit leven wat je maar gegund is...
Heel veel liefs en succes hierin!
binnenspiegel...
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
haha, zal dat blijven veranderen is mijn ervaring...