hey allemaal.

Ik zit nu in de kamer, en ik ben enorm geprikkeld door alles om me heen.
Ik ben enorm overladen met prikkels. Ik kan wel huilen.
De geluiden om me heen klinken enorm, en alles wat erom me heen gebeurd kan ik niet aan nu.
Eigenlijk is er niks aan de hand, maar ik wordt overspoeld met sensaties.
De adrenaline giert door m'n lijf en ik snap niet waarom.
Mijn lichaam is als het ware op de ''hobbel'' en dit gebeurt elke dag
Alleen bijv. als iemand gefrustreerd zijn stem verheft, schrik ik al enorm. ik ben heel mijn leven al bang voor stemverheffing geweest.... het levert bij mij enorme schrik op.
Ik baal van mijn eigen emoties, ik wou dat ik gewoon lekker rustig in de kamer kon zitten.
Soms kan ik dat ook wel, maar ik ''voel zovéél''.
Ik raak al ontroerd als ik een nummer hoor op tv nu, het lijk wel alsof ik alles heel sterk ervaar opeens.
Deze momenten heb ik heel vaak, en bijna nu ELK moment. Ik weet niet wat ik ermee aan moet.
Ik voel ook heel veel dingen aan, dus het is ook wel een kracht.
Maar het is ook een enorme belemmering want het brengt bij mij heel veel enorme stress op.
Het overweldigd me, hierdoor kan ik niet met mensen communiceren omdat ik enorm veel voel.
Ik reageer hierdoor met een zachte stem en kan moeilijk op mijn woorden komen.
Ik heb dit eigenlijk al mijn hele leven gehad... Ik was als baby ook altijd gespannen wanneer iemand me aanraakte.
Ik ben altijd nog gespannen geweest.. kan me ontzettend moeilijk ontspannen
ik weet misschien niet eens meer wat ontspanning is.... ik wens om dit ooit echt te kunnen ervaren
zoals iemand die heerlijk geniet van het leven en rustig is .. gebalanceerd..
ook ben ik fobisch, en enorm timide onder de mensen.. ik wil hier van af..
ik wil graag net als andere mensen normaal kunnen functioneren. maar ik ben net een angstige robot
Wat zou ik hiermee moeten doen?

Hee TrueColour,

het is al heel goed dat je het ook als een kracht kunt zien, maar ik begrijp je frustratie helemaal. Ik ken het gevoel (of de gevoelens) absoluut, en ze zijn ontzettend vervelend! Zou het voor jou niet helpen om op bed te gaan liggen, je ogen dicht te doen en proberen je hoofd leeg te maken? Dit is op zulke momenten voor mij het enige dat soms nog werkt. Daarbij is het heel belangrijk dat je accepteert dat deze gevoelens er zijn; door ze te bevechten gaan ze niet weg.

Wellicht kan iemand anders je nog verder helpen dan dit. :)

Wortel

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!

Hey TrueColour,

Vervelend dat je dit op deze manier ervaart. Ik ben zelf ook een extreem gevoelige persoon, dus ik begrijp je wel. Wat mij persoonlijk heeft geholpen is de prikkels niet te stoppen, maar ze juist te versterken en in goede banen te lijden door af en toe te mediteren en mijn gevoelens van tijd tot tijd eruit te gooien.

Ik denk jij er goed aan zou doen om af en toe wat oefeningen te doen om te aarden, helaas weet ik niet heel veel oefeningen, maar ik kan wat mensen vragen of ze tips voor je hebben?

Knuffel,
BB

_________________

Ik sal de haat overleve,
de lievde een kans geve,
de b1tches ontwijke
en me einddoel bereike.

PS Haters gaan haten!

Ik weet natuurlijk niets van jouw situatie af, en wat er aan je huidige gevoelens vooraf gegaan is. Daarom kan ik dus ook geen zinnig woord zeggen over eventuele overspannenheid, posttraumatische stress of neurotisch gedrag. Daarom hou ik een algemeen praatje.

Kennelijk heb jij een erg empathische geest. Empathie is in beginsel een kwaliteit, maar naar mijn bescheiden mening mag het nooit vóór assertiviteit komen. Net zoiets als het onderscheid tussen medelijden (teveel empathie) en medeleven. Zachtaardige en gevoelige mensen met een scherp oog op de wereld en de medemens zijn wel vaker bedeesd, schuchter en dergelijke, of eigenlijk andersom: de introverte mensen zijn gevoelig, observerend (in ruime zin) e.d. Ik denk dat zoiets een heel normaal karakterpatroon is wat in zekere zin een 'verdediging' verschaft om niet geheel op te gaan in die vreemde wereld die je voortdurend bombareerd met indrukken.

Niettemin voel jij als nog een bombardement van indrukken, en ik kan me zo voorstellen dat zoiets maakt dat je je nog meer terugtrekt. Volstrekt niets mis mee, zolang je nog geen weg gevonden hebt om gezond en stoïcijns met prikkels om te gaan. Allereerst zou ik dan ook willen zeggen dat alles er mag zijn, ook de bedeesdheid, frustraties en zo. Het is er niet voor niets. Als ik al die dingen ervaar (en die heb ik ook ervaren) dan neem ik er de tijd voor, onderzoek het, objectiveer het, probeer het te doorgronden en het mettertijd te laten varen. Daarvoor is allereerst veel acceptatie nodig en minder 'afgestemd willen zijn' op wat mensen in je omgeving willen. En dat vereist assertiviteit.

Daarnaast is er, helaas maar waar, het gegeven dat sommige mensen nu eenmaal de aanleg hebben erg stressgevoelig te zijn. De drempel om stressprikkels te kunnen verwerken ligt bij hen lager. Iets wat op jou ook van toepassing lijkt te zijn, als ik op je schrijfsel afga. Met de kennis daarvan is, hopelijk, al een hele stap gezet. Om er echter iets mee te doen, zijn denk ik vooral veel vragen nodig:
Wat kan ik?
Wat wil ik?
Wat kan ik aan?
Wat heb ik nodig?
Enz. enz.
De antwoorden erop, mag ik hopen, kunnen leiden tot het vinden, erkennen en bewaken van die grenzen. Bijvoorbeeld minder dingen op willen pikken van anderen, minder betrokken willen zijn en zo meer. Bij mij is dat in elk geval wel het geval. Maar dan:
Het kost echter wel tijd, en die benodigde tijd vergt ruimte, die je voor jezelf zult moeten inruimen. En geduld. Niemand kan je een duidelijk recept geven of een exacte pgognose geven. Er is niet à la minute een wondermiddeltje. Sterker nog, het kan een jaar of langer duren. Maar ja, een persoon wordt ook niet in één dag geformeerd.

Dat begrijp ik heel best. Ik wil je echter nooit of te nimmer aanraden om na te streven hoe ánderen zijn. Jij hebt je eigen gebreken en talenten, alsmede je eigen kennis en ervaringen. Die dingen scheppen geheel eigen mogelijkheden voor jouw persoon. Normen, daar hou ik niet zo van. Er is geen Norm. Een Norm is slechts een gemiddelde van wat een grote groep mensen wenst, maar niettemin heeft ieder individu zijn eigen wensen, los van de groep!

Oei, het is een lange tijd geleden dat ik zo'n verhaal geschreven heb... Sorry voor de woordenstroom.

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

Wat Kiro zegt!
Behalve dit stukje, dat vat ik niet geheel Kiro...

+

Mijn reactie:
Ik herken wat je verteld, inclusief het tot huilen toe geprikkeld zijn!
Ik zou wel willen zeggen dat sommige van je 'symptomen' algemeen bekend zijn en voornamelijk met de hormonale huishouding te maken hebben... Zoals het huilen bij reclames/muzikale nummers/licht emotionele scènes in film of soap. Heel normaal en zelfs gezond! Een uitlaatklep, gebruk het en geniet ervan! Dat doe ik ook iig.

Soms zijn situaties te groot, en geluiden teveel. (Ikzelf heb vaak dat als een moeilijke situatie zich voordoet ik harde geluiden en plotselinge veranderingen minder tolereer dan normaal.)

Je verteld dat het je overweldigd... Ik lees hierin dat je geen weerstand kan bieden aan de stroom van ... gevoel?

Dit is mijn tip:
Neem, pas als het echt ondragelijk wordt, even afstand van de situatie (ga even naar het toilet o.i.d.) en zoek naar je eigen kalmte.
Je beschrijft jezelf als een introvert persoon, de kalmte zou je moeten kennen. Ga met je hervonden kalmte terug in de situatie en BENOEM wat je ziet, VERTEL wat je ervaart, en LEID vervolgens de situatie naar kalmere vaarwateren.
Neem de touwtjes in eigen handen!

Ik denk niet dat je overprikkeld bent, maar dat je overmand wordt... of heb ik dat mis?

_________________
If it looks like a duck,
and quacks like a duck,
we have at least to consider the possibility that we have a small aquatic bird of the family anatidae on our hands.”

Douglas Adams

Ten eerste; ik vind het heel dapper van je om dit topic te openen en over datgene te spreken wat je als een probleem ervaart. Ik hoop dat je heel veel zult hebben aan alle reacties die je hebt gekregen en gaat krijgen.

Ik herken een aantal dingen die je zegt bij mezelf.
Ik ga echter nooit echt huilen, maar word lichamelijk ziek wanneer ik overprikkeld raak; misselijk, kokhalzen, braken en duizeligheid.
Als het eenmaal zo ver is, merk ik zelf, valt er weinig aan te doen dan gaan liggen, mijn ogen te sluiten en me op mijn ademhaling te concentreren tot het zakt. Dan kan ik er weer een uurtje tegen. Maar als ik er helemaal vanaf wil, zal ik gaan moeten slapen.
Ik kan overprikkeling wel voorkomen. Meestal door me "schrap te zetten"; daarmee wil ik zeggen dat ik situaties mentaal voorbereid in ga.
Hm, het is moeilijk te omschrijven. Wanneer ik iets ga doen - bijv. naar een pretpark, om maar iets te noemen - dan weet ik dat ik heel makkelijk (waarschijnlijk, zelfs) overprikkeld kan gaan raken. Dan probeer ik heel rustig te blijven. Niet te veel babbelen, springen, lachen, enthousiast doen, zodat ik energie over houd voor het verwerken van de prikkels.
Daar bovenop visualiseer ik ongeveer elk half uur een soort zonsverduistering bij mijn navel. Ik sluit mijn zonnevlecht chakra af. Dat er in mijn gedachten fel licht uit mijn buik komt en daar schuif ik een beschermende zwarte schijf voor.
Vreemd genoeg helpt mij dit enorm.

Er zijn overigens enorm veel boeken over hoogsensitiviteit, hooggevoeligheid, HSP. (Dat zijn de termen die ze veel gebruiken). In die boeken staan talloze tips en adviezen die te maken hebben met prikkels en overprikkeling. Er zijn ook websites over.
Misschien kun je daar eens in neuzen, wie weet wat je voor nuttigs je tegen komt.

Heel veel succes!

Liefs,
Kim

_________________
In het Begin was er niets... En toen ontplofte het ook nog...
Has the grass been greener on the other side at all?
Seize the time. Live now, make now. The most precious time. Now will never come again.