Helleu!

Ik ben leergierig/ nieuwsgierig en aangezien ik nog veel te leren heb mbt mijn gevoeligheid en gevoleigheid in het algemeen de volgende vraag aan jullie:

Hoe hebben jullie je eigen gevoeligheid geaccepteerd?


Ik merk zelf namelijk dat ik grote moeite ondervind met het simpelweg vertrouwen op het feit dat ik gevoelig ben en dat het gewoon klopt wat ik binnen krijg... Of moet ik dan gewoon meer oefenen/ doen?

Mijn coach heeft me een boek geleend over gevoeligheid, hoe mensen dit deel van zichzelf ontdekken en reacties die je als gevoelig persoon kunt krijgen. Ik heb hier veel herkenning uit kunnen halen en ben me ook bewuster sindsdien dat er dingen zijn die voor gevoelige mensen heel logisch of normaal zijn maar dat niet gevoelige mensen je gewoon niet begrijpen...

Toch, ik merk sinds een jaar of drie dat ik mijn gevoeligheid meer aandacht zou willen geven maar dat ik er soms ook wat bang van wordt ofzo... In de zin van dat ik misschien meer oppik dan ik wil over iets of iemand...

Ik heb gemerkt dat ik gevoeliger ben en meer kan dan ik aanvankelijk dacht...ergens heel leuk en spannend ( want wat kan ik dan nog meer en vooral hoe kan ik dit inzettend voor mezelf of anderen?) maar hoe weet ik dat ik goed bezig ben en wat doe ik eigenlijk...

goed, heel veel vragen...haha, maar ik ben benieuwd naar jullie verhaal...

Heel veel liefs, binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Ik denk dat ik het nu ga hebben over een ander soort gevoeligheid dan waar jij op doelt, maar gevoeligheid is gevoeligheid dus ik waag het er maar op!

Toen ik voor het eerst over hoogsensitiviteit hoorde, viel mijn mond open van verbazing. Ik begon er over te lezen, en kwam veel interessante dingen tegen. Zo'n groot gevoel van herkenning had ik nooit eerder ervaren! Voor mij was het denk ik heel erg belangrijk dat het beestje een naam had. Het was niet gek bijvoorbeeld, dat ik toen ik nog iets jonger was om alles en niets moest huilen. En ook dat ik zomaar ineens een inzinking kan krijgen zonder te weten waar het vandaan komt.

Maar je vraag is "hoe" ik mijn gevoeligheid accepteer. Ik denk dat het eerder een zaak is "of" ik (en anderen) het accepte(e)r(en). Op sommige momenten zal ik je zeggen dat ik het inderdaad accepteer, dat ik er dankbaar voor ben dat ik gevoeliger ben dan anderen. Maar, op andere momenten zal ik dit juist tegen spreken. Ik heb erg veel last van mijn gevoeligheid, en heb er nog geen manier voor gevonden om hiermee om te gaan. Ik kan me amper afsluiten voor anderen en dus krijg ik constant gevoelens binnen. Erg vervelend, vermoeiend en verwarrend.. Ik heb ook eens een topic gestart over het verschil tussen intuïtie en fantasie. Dit is namelijk waar het bij mij erg spaak loopt; ik weet niet welke gevoelens waarbij horen. En dan heb je natuurlijk ook nog de standaard gevoelens van iedereen om me heen.

Ik weet niet of dit is wat je van een antwoord verwachtte, zo niet, laat maar weten! Ik kan het altijd nog verder toelichten. Ook mijn excuses als je het over een ander soort gevoeligheid had, ik 'kan' er immers verder niks mee. Maar ach.. Uiteindelijk hebben we het allemaal in ons.. !

_________________
Nee hoor, grapje.

Klik hier om mijn column "Stomme mama" te lezen!

Hey Broodje wortel,

Ja, gevoeligheid is erg breed indd. En iedereen heeft zo op zijn eigen manier een gevoeligheid voor iets ontwikkeld. Vandaar dat het misschien niet geheel duidelijk is hoe ik de stelling/ vraag stelde... Maar volgens mij heb je hem wel goed geïnterpreteerd hoor...

Ja, ik denk dat er geen 'niet accepeteren' is. Je hebt een bepaalde gevoeligheid of hoogsensitiviteit ontwikkeld en je zult er iets mee moeten. Zelfs als je je gevoeligheid blokt doe je er iets mee...

Grappig te lezen dat jij ook veel herkenning hebt kunnen halen uit de informatie die er voor handen is over gevoeligheid of hoogsensitiviteit. Ja, het is echt appart om tot in de kleinste dingen in een boek terug te lezen wat je allemaal mee krijgt, waar je op reageert en met name dat de vorm van de reactie zo typisch vaak is...

Ik merk dat ik er moeite mee heb om mijn gevoeligheid als zijnde bij mij horend te zien...
Klinkt misschien raar, voorbeeld:

Ik wist toen ik klein was ( laten we zeggen een jaar of 2/ 3) heel veel dingen gewoon. Of ik kon bepaalde emoties van mijn moeder heel duidelijk uiteenzetten. ( mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 was en hebben veel ruzie en spanningen gehad in de tijd na mijn geboorte. Ik heb dus blijkbaar een keer tegen mijn moeder gezegd toen ik drie was: " Mama, je moet eens minder vanuit je gevoel reageren en eens beter luisteren wat papa eigenlijk wil zeggen.") ook andere dingen vertelde ik aan mijn oma en vader en iedereen die een kindje van die leeftijd om zich heen heeft. Mijn moeder schaamde zich hier voor en is één keer heel kwaad geworden. Ze heeft me beet gepakt en verboden dit soort dingen aan anderen te zeggen omdat ik anders voor gek verklaard zou worden. Aan haar mocht ik het wel vertellen. Dus dat deed ik dan ook, maar ik merkte dat mijn moeder hier na haar scheiding niet meer tegen kon. Ze had zoveel spanningen en verdriet dat ze als ik iets wilde vertellen niet echt luisterde. Daar was geen ruimte/ aandacht voor. Ik ben dus steeds meer voor me gaan houden en op een gegeven moment heb ik ook een paar hele vervelende dingen meegemaakt ( een man in mn kamer 's nachts, mijn overleden oma die ineens voor me stond etc.) dat ik dit soort dingen ben gaan blokken. Ik kon hier niks mee omdat ik het niet begreep en niemand had die me hierin kon begeleiden...

Ik heb nu het idee dat ik wel mag voelen en wel dit deel van mezelf de aandacht mag geven ( zover ben ik dan eindelijk na dik twintig jaar haha..) maar vind het lastig echt te vertrouwen hierin...

Een beetje zoals jij ook aangeeft Wortelbrood: je merkt dat je dankbaar bent voor je gevoeligheid maar hoe moet je het sturen, is het te sturen, wat kun je ermee en hoe stel ik het ten dienste van mezelf of van anderen...

Met andere woorden: hoe accepteer je in de volle betekenis van het woord accepeteren, je gevoeligheid? In welke vorm dan ook...

Hele veel liefs en dank voor het delen...binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

heey,

het eerste wat in me opkwam in je 1e bericht was: Durf er mee te spelen en leer de grensen ontdekken van je gevoeligheid zodat je weet waar je aan toe bent en wat je kan. zo leer ik ieder geval nu heel veel. en ja ik ga vaak nog op me bek maar zo heb ik ook leren fietsen. vallen en opstaan

het 2e van accepteren. het is nu eenmaal zo dus ik accepteer dat dan. ik kan het wel gaan verdrukken maar kan het later een keer ongecontroleerd opkomen als je de verkeerde mensen/dingen tegenkomt.

zelf heb ik ook een scheiding mee gemaakt van me ouders op 5jarige leeftijd en heb ik me zelf daardoor afgesloten en herken dus groten delen van je verhaal. ik heb het nooit durven aan kaarten omdat er altijd een druk van me ouders af kwam als ik er iets van zou zeggen dus heb er niks over vertelt

vanwege media en regeringen en andere troep worden mensen bang gemaakt om hun gevoeligheid te onderdrukken omdat het die dingen dan onderuit haalt als de gevoeligheid de ruimte krijgt. ik krijg het gevoel dat je moeder daarom zo heftig reageerde omdat ze bang was dat ze je kwijt raakte maar aan de andere kant haar krachten heeft weggedrukt en dat jij het daarom ook niet mocht. het klinkt heel raar maar het werkt op vele vlakken zo dat mensen mij "bijvoorbeeld" vrolijk en beetje banaal zien doen maar dan gaan ze het mij verbieden omdat ze eigenlijk jaloers zijn en/of zelf niet kunnen/durven.

verder geef ik je advies om jezelf de ruimte en rust te gunnen om je eigen gedachtes en gevoelens te leren zodat je een reverentiepunt hebt zodat je de gevoelens van jezelf en de ander kan scheiden als ze dreigen in elkaar over te vloeien.

ohja gevoeligheid is maar een begrip. je gevoel kan je soms gewoon niet verklaren omdat je de woorden niet voor hebt.

groetjes,

Joon

_________________
HOLY FLAIR TO THE LIGHT OF JOURNEY! KABOOEEUUMM!!

Over voelen moet je niet denken

_________________
If it looks like a duck,
and quacks like a duck,
we have at least to consider the possibility that we have a small aquatic bird of the family anatidae on our hands.”

Douglas Adams

Gevoeligheid...

Het accepteren van mijn gevoeligheid...

Ja, laat ik het zo zeggen dat niemand ooit mij de mond hoeven snoeren omdat ik er nooit iets uitflapte Ik ben van jongs af aan altijd overweldigt geweest door alle gevoelens die niet van mij waren en heb het gewoon geblokt. Bleef om mezelf, zocht geen aansluiting in de klas en raakte afgezonderd. Maar toen ik op de middelbare kwam, probeerde ik me afzijdig te houden en op dezelfde manier ook deze school door te komen. Omdat deze school groter was dan mijn basisschool heb ik was het nog moeilijker om mezelf ervoor af te sluiten. Ik dacht op een gegeven moment iemand gevonden te hebben die niet constant zijn gevoelens naar mij uitwasemde en trok op school veel met haar op. Tot er op een dag een bak afval over me heen gegooit werd (per ongeluk, we zaten ergens waar de vloer schuin afliep en onze tassen lagen in de weg dus viel diegene erover), aan deze bak vuil en situatie heb ik veel te danken! Ik heb een vriendin gevonden waarbij ik mezelf kan zijn en niet constant mijn muur op moet houden om alle dingen die ik binnen krijg buiten te houden. Thank god! Door haar en mijn onderzoek op het internet wat er op volgde heb ik kunnen aanvaarden hoe ik in elkaar zit en een beetje geleerd de boel buiten te houden en mezelf (meer) te zijn.
Na de middelbare kwam de hbo en ging het mis. Ik was alle vat op mijn eigen gevoelens kwijt en wist niet meer welke emoties, gevoelens, gedachten van mij waren en welke niet. Ik kreeg een gevecht met de examencommisie van de school omdat ik problemen had waar zij geen hulp aan wilde bieden (das onzin, tegenwoordig heeft iedereen dyslectie, kreeg ik te horen) en na twee jaar was ik op en heb ik de "makkelijke" uitweg gekozen, een stapje terug doen. Nou zeg ik makkelijk, want ik ben een perfectionist (toen nog zelfs erger) en kon het van mezelf niet aanvaarden dat ik door mijn gevoeligheid niet kon doen wat ik wilde en het voelde als falen (Ik haat falen ) Ik ben een half jaar lang iedere dag naar de bioscoop geweest om tijd te hebben om na te denken, lekker rustig (heel vaak de hele zaal voor mezelf alleen gehad, hoe relaxt). Ik kwam weer in het reine met mezelf en mijn gevoeligheid en verzette me niet langer meer.
Momenteel voelt mijn gevoeligheid weer aan als een ramp (grote stad, onbekende stad, zielsalleen) maar ik weet dat dit niet zo is en probeer het optimistisch in te zien en denk dat het snel weer beter word. Dit forum helpt ook al erg goed door alleen al over deze dingen te praten. Ik heb van 4 havo tot 2 mbo (dus in totaal 5 jaar) bij iemand gelopen die me heeft geleerd me af te sluiten voor de verschillende prikkels en als dit niet lukt ze te analyseren en goed te kijken welke vanuit mezelf komen en welke van anderen zijn. Al lukt dit tegenwoordig niet meer, heb ik veel van hem geleerd. Maar ik ga denk toch maar terug als ik dadelijk weer in Nederland ben

Over iets meer dan 2 weken start ik op de HAN in Nijmegen met een nieuwe opleiding, ik hoop dat dit een minder druke school is dan in Eindhoven, anders gooi ik na het half jaar het bijltje erbij neer en ga naar Utrecht (hele kleine rustige school), want ik moet en ik zal en ik moet en ik zal persee mijn hbo diploma binnen slepen (Nee, ik heb geen obsessie )

Ik hoop zo een beetje de vragen te hebben geantwoord. En anders mag je altijd nog meer vragen

_________________
I don't paint dreams or nightmares...

I paint only my version of reality!

@ jonathan: Dank voor je reactie en goede tips...
Ja, herken me er wel in om niet te willen vallen... maar ja, als je je daar op gaat forcussen val je juist he..
Ik denk dat ik het soms ook niet goed durf te voelen of op mijn gevoel te vertrouwen omdat ik bang ben anderen te kwetsen of te confronterend te zijn. Want wat heeft iemand eraan de waarheid te horen of zijn diepere emoties als hij /z ij daar nog niet aan toe is? Het zit em dus ook wat in timing denk ik. Wanneer zeg ik het goede...JA, ook dat moet ik leren indd.. Maar ja, je oefent wel ondertussen met mensen hun gevoelens en gedachten...ik voel een hele grote verantwoordelijkheid dan op me rusten en ik zou nooit iemand opzettelijk willen kwetsen/ overvragen...

Ja, dat stuk van mijn moeder heb ik in de loop der tijd wel helder gekregen denk ik. En inderdaad zoals jij zegt heef ze me meer willen bescheren als wat anders waarschijnlijk. Maar het heeft op mij een tegenovergestelde werking gehad ben ik bang... Het was en is nog steeds wel eens alsof dat deel van mij er niet mag zijn... en dat is juist ( denk ik ) het kernpunt waardoor het voor mij moeilijk is om het toe te laten en het dus te accepteren.

Ik heb mezelf ondertussen wel goed kunnen oefenen in het afsluiten of juist als ik dat wil openstellen voor gevoelens/ sferen van anderen. Dus daar heb ik nu minder last van. Als ik last ervan heb weet ik wat er aan de hand is en corrigeer ik mezelf hierin... Dus die heb ik gelukkig wel in the pocket...


@truitje: Jaaa, ben het helemaal met je eens, maar wat als daar nu juist een blokkade zit...

@ mementomori: Dank voor het delen van je verhaal. En ook wel herkenbare elementen van het lastig kunnen focussen op jezelf in grote groepen binnen de schoolse setting, de golf bewegingen die je mee maakt in je groei als 'gevoelig' mens...

Hmm, goed ik ben weer wat wijzer... Dank voor jullie reacties alvast. Ik vind het fijn als mensen meedenken of hun eigen ervaringen neerzetten... Daar leer ik van...

Liefs, binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

@binnenspiegel: owowow, herkenbare toestand! Het lukt mij sinds een jaar of 3 steeds beter om mijn gevoeligheid te accepteren. Via een coach op het werk die te werk ging met energietechnieken (had ik niet door trouwens, ik snapte geen hout van hoe ze werkte, ik voelde alleen wel dát het werkte, heel sterk zelfs) kwam ik bij een superopleiding terecht. Daar leer je veel over je gevoeligheid, hoe je je eigen gevoel kunt onderscheiden van andermans gevoelens, hoe je je voor anderen af kunt sluiten, maar ook hoe je je gevoeligheid en intuïtieve vermogens in kunt zetten om jezelf en anderen te helpen.

In het begin vond ik het een ronduit vreemde toestand die opleiding, je werkt met chakrameditaties, het uitwisselen van energie, je aura reinigen etc. Dat is een manier van werken die ik absoluut niet kende en gewend was. In mijn lijf gaan en gaan voelen, help, dat vond ik doodeng. Maar nu ik 2,5 jaar verder ben in de opleiding (ik leer nu aurareaden) vind ik het ontzettend leuk om mijn intuïtie in te zetten. Ik weet veel beter wanneer ik te vol ben en een of andere techniek in kan zetten om me weer beter te gaan voelen.

Wat ik lastig vind is dat ik deze opleiding doe en dat daar zoveel oordelen over zijn. Mijn spirituele coming out zal ik maar zeggen. En daar leer ik ook in dat ik daar mijn intuïtie moet gebruiken om aan te voelen of ik het wel of niet vertel, zo ja, wat ik dan vertel en hoeveel. Dat gaat nog wel eens mis. En dan denk ik achteraf: shit, mezelf veel te veel blootgegeven en dan krijg ik de oordelen van andere veel te veel binnen. Maar goed, daar gooi ik dan weer een techniekje tegenaan en opgeruimd is het .

Tip; het boekje Hooggevoeligheid als kracht van Marjan van den Beuken heeft mij erg geholpen. Het is een vrij nuchter en praktisch boekje waarin ik veel herkende. Ik heb het zelfs mijn überrationele atheïstische vriend laten lezen en die kon het verdragen .

Hey Leandra,

Thanks for sharing...

Ja, maf he.. zo voelt het inderdaad... een beetje alsof je uit de kast komt maar dan voor het feit dat je gevoeliger bent..

Ik ben nu ook denk ik anderhalf jaar in aanraking en in begeleiding van een therapeute die met energetische healing werkt. Ik vind het lastig om in woorden uit te drukken wat ze doet maar net als jou voel ik het wel. Telkens als ik een sessie bij haar heb daalt ze via mijn enegrie banen dieper en dieper in mijn lijf maar ook in mijn onderbewuste. Daar haalt ze knopen los en verklaard/ vertaald ze een hoop naar mijn bewustzijn. Erg boeiend, mooi en heftig soms. Maar ik krijg er enorm veel rust door en merk dat ik ook beter in mijn lijf ben komen te zitten sindsdien.

Ja, mij lijkt het ook het mooiste om je intuïtie ( wat veelal onbewust gaat) bewuster in te kunnen zetten. Met name ook voor mijn beroep. Vaak doe ik dat toch al maar dan weet ik soms nog niet meteen waarom ik iets nu zo heb gedaan...

Ja, mijn opleiding/ beroep is niet eens es zo zweverig en daar wordt al moeilijk om gedaan... Ik merk dat ik daar steeds ongevoeliger voor wordt. Ik denk dat het belangrijk is dat je goed weet waar je mee bezig bent en dit ook in duidelijke taal moet kunnen overbrengen naar anderen. Vaak draaien mensen dan bij en lijkt er een kwartje te vallen van: "Ohja, zo heb ik er nog niet over nagedacht..." Energie banen en chakra punten is niks zweverigs aan. Elk levend organisme heeft deze en ze zijn wetenschappelijk aantoonbaar ( middels gevoelige camera's en veel oosterse vecht kunsten hebben hun technieken op deze energiebanen/ punten afgestemd) Dus die ene neanderthaler die dit nog niet door heeft hoef maar een boekje open te slaan en wordt vanzelf wijzer...

Bedankt voor de tip van het boek, ik ga straks toch even de stad in en kijk of ze hem hier in de boekenwinkel hebben liggen...

Liefs, binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Ha binnenspiegel,

Kan me erg vinden in wat je zegt dat je in duidelijke taal moet kunnen zeggen wat energiewerk is. Het voelt voor mij alsof ik echt twee werelden moet zien te overbruggen, helemaal omdat het werken met energieën vooral een kwestie van ervaren is. Je kunt er lang en breed over kletsen, maar dan weet je niet waar het over gaat.

Ik vind het altijd kicken als het mij lukt om in klare taal uit te kunnen leggen wat ik leer en ervaar in de opleiding en wat het me oplevert. Ik zoek vaak naar metaforen om dingen uit te leggen en dan krijgen mensen er een helderder beeld bij. Soms werkt dat ook totaal niet omdat ze al een vooroordeel hebben, of rottige ervaringen met energiewerk of spiritualiteit, daar blijf ik van schrikken. En het maakt heel erg uit hoe ik er zelf over praat. Ik neem het zelf ook nog niet altijd helemaal serieus en daar reageren mensen ook op. Hoe normaler ik erover doe, hoe normaler mensen reageren.

En intussen zet ik mezelf als intuïtief mens in en straal ik vooral veel healing- en lichtenergie uit, dat zien mensen nog het beste. En dan vragen ze zich af: hoe komt die vrouw aan zoveel vrolijkheid en energie? Dat maakt ze nieuwsgierig (en soms een beetje jaloers... ).

Lieve groet, Leandra

Ja, ik herken me ook in het gevoel dat je omschrijft, het overbruggen van twee werelden. Ergens is dat natuurlijk ook letterlijk zo. Je probeert iets wat niet zichtbaar is( althans niet voor iedereen) zichtbaar te maken dmv woorden. ook heb natuurlijk met verschillende visies te maken of dat mensen hetzelfde bedoelen maar dan in andere woorden...

Ja, ik denk dat als je voor jezelf goed helder hebt wat je doet en hoe het werkt dan moet je het iemand ook makkelijk kunnen uitleggen...

Beeldende therapie vergelijk ik altijd met alledaagse dingen zoals; autorijden, koken, hoe je je huishouden doet etc..
Ben jij iemand die eerst de vega burger opzet en dan pas de aardappels? of heb je het inzicht dat je eerst hetgeen wat het langste duurt opzet en dan pas begint aan de rest. Ben je iemand die voorgang geeft of voorang neemt in het verkeer? Ga je liever de kozijnen schuren en verven dan dat je die puinzooi binnen eens opruimt?

in beeldende therapie worden bepaalde patronen zichtbaar gemaakt die in je dagelijkse leven ook spelen. Adhv die patronen/ gedrag kan er gekeken worden naar hoe je iets anders kunt gaan aanpakken in je leven. tuurlijk zijn er ook interpsychische problematieken, die zou ik niet meteen met aardappels koken durven te vergelijken.

Maar in principe draait het wel erom dat je dezelfde taal spreekt als mensen...

groet, en liefs, binnenspiegel..

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Stiekum ben ik er niet zo blij mee.

Stiekem... ik ook niet :p...

Maar je kunt er ook voor kiezen het gewoon van je af te zetten en er helemaal niets mee te maken hebben. keihard negeren...
Ik heb er mee kunnen leven ^^. Heb kunnen helpen, geholpen worden, fouten gemaakt, en ervan geleerd.

_________________
Hoi. Ik lijk op Jezus.
Ben ik nu de Messias of een Jezusfiguur?

negeren is ook een vorm van accepteren...

liefs, binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Hey,

Al een tijdje geleden deze berichten, maar ik las ze net pas en wil er ook nog even op reageren.

Allereerst leuk dat je deze vraag stelt Binnenspiegel. Leuk ook hoe iedereen er zo op reageert. Ik vind het leuk om te zien hoe jullie met jullie gevoeligheid om zijn gegaan, van deze ervaring hebben geleerd en er nu mee omgaan. Sommige verhalen klinken inderdaad echt bekend, zoals:



In mijn opleiding heb ik het eerste jaar ook zo'n muurtje om mijzelf heen gebouwd. Dit deed ik eigenlijk onbewust, om mijn gevoeligheid en toen in mijn ogen 'kwetsbaarheid' te verbergen. Dit lukte gedeeltelijk. Soms hadden mensen wel door dat ik gevoelig ben en soms konden ze mij lastig plaatsen, dan dachten ze 'waarom toont die zo weinig emoties?'. Ik denk juist wanneer je een muurtje om je heen bouwt, in ieder geval geldt dit zo voor mij, dat je dan kwetsbaar bent. Toen ik dit doorhad ben ik ook gaan oefenen met meer mezelf zijn, zoals MementoMori ook aangeeft. Ik denk dat je wanneer je echt jezelf bent, je ook direct veel minder kwetsbaar bent. Je bent nog wel gevoelig, maar dat ben je met muurtje ook. Gevoelig zijn heb ik altijd oké gevonden, het was meer het 'kwetsbaar zijn en voelen' wat ik vervelend vond. Maar als je leeft naar wie je bent en je kwetsbaarheid dus accepteert, dan ben je pas echt krachtig (Hooggevoeligheid als Kracht) en dan ga je stralen, zoals Leandra zegt:



Dat vind ik echt leuk om te lezen Leandra heel mooi dat je dat zo goed lukt!

Liefs van Linde

_________________
"My heart beats to the rhythm of love." - Louise L. Hay