Goed...
Ik ben een ex- anorexia patiënt. Al vecht ik dagelijks nog met deze ziekte. Want dat is het.
Een stoornis, een psychisch rampgebied
Ik wil je niet aanvallen Polskatog, maar toch ga ik je een paar dingen vertellen. Misschien kijk je dan anders tegen deze stoornis aan, of leer je er wat van.
Een eetstoornis neem je niet, je krijgt het ook niet, het overkomt je. Niet van de een op de andere dag natuurlijk, het is niet zo dat je op een dag besluit van 'Heej ik ben dik laat ik eens anorexia nemen!' Het sluipt er langzaam in.
Ik ga je niet heel mijn verhaal vertellen, maar de korte versie komt erop neer dat ik dik, ziek, depressief en ongelukkig was. Ik was de controle over mijn leven kwijt. Het enige wat ik toen naar mijn inziens nog kon controleren was eten, of in mijn geval...niet eten. Dat begint heel onschuldig. Inderdaad, als je af wilt vallen ga je minder snoepen, gezonder eten en meer bewegen. Dat deed ik ook in het begin, maar dat letten op eten of niet eten wordt een verslaving, en na een lange tijd beheerst het je leven. Ik heb een half jaar doorgebracht in een eetstoornis kliniek omdat ik hier vanaf wilde.
Ik hoor van jou dat mensen in jou omgeving opscheppen over het feit dat ze afvallen of overgeven. Dit doet mij ernstig twijfelen of zij de waarheid vertellen. Anorexiapatiënten doen ALLES om hun stoornis geheim te houden. Maar dan ook echt alles. Niemand mocht weten dat ik zo met eten omging, anders trokken er mensen aan de bel en was ik de controle kwijt. Ik heb me in de meest onmogelijke bochten gewrongen zodat niemand maar zou zien waar ik mee bezig was. En ja, zelf wist ik heel goed dat ik fout bezig was, maar de controle was voor mij een verslaving, en ik werd al panisch bij het idee dat ik dat op zou moeten geven.
Anorexia is niet makkelijk, het doet zeer. Honger doet zeer.
Als je niet eet kun je niet functioneren, ik was een zombie. Nu ben ik bijna 26, en na al die jaren tel in onbewust nog steeds elke calorie die ik in mijn mond stop.
En ja, er zijn ergere dingen in het leven, ik ben blij dat ik de scenario,s die jij beschrijft niet mee heb hoeven maken.
Maar deze eetstoornis was en is
voor mij persoonlijk de meest verschrikkelijke gebeurtenis in mijn leven tot nu toe.
En ik kan je mening heel goed begrijpen, voordat ik het zelf ondervond dacht ik er ook zo over. Maar je weet pas echt wat het is als je het zelf hebt ondervonden. En geloof me, dat wens ik jou, of wie dan ook niet toe.
Ik vraag je niet je mening te veranderen, maar hoop je toch een beetje een andere kant te hebben laten zien.
Groetjes -xxx- en een knuffel,
Debbie.