Hallo iedereen,
Sinds kort heb ik een nieuwe blog :Bij Het Haardvuur.
Op deze blog worden zo goed als al mijn verhalen gepost.
Om jullie een idee te geven wat voor verhalen er op staan, zet ik hier voor jullie mijn nieuwste verhaal.
Hopelijk mag ik jullie allemaal verwelkomen op mijn nieuwe blog.

De Listige Kalliera

In het kleine dorpje Leeuw leefden vroeger een vroedvrouw en een ijzersmid die gelukkige waren getrouwd. Marra en Roran waren hun naam en in het hele dorp was er geen betere vroedvrouw of ijzersmid te vinden . Op een prachtige zomerdag beviel Marra van wel een zeer bijzonder dochtertje. Haar huid was zo wit als sneeuw en ze had ogen in de kleur van de azuurblauwe zee . De dolgelukkige ouders noemden hun kleine spruit naar de mythische koningin Kalleo.
In Leeuw was het gebruikelijk dat als een kind het levenslicht zag je een Kalliera bezocht. Nu vraag je je zeker af wat een Kalliera is? Een Kalliera is wat je een oude wijze vrouw zou noemen die zich met magische en geheimzinnige zaken bezig hield. Dus op een heldere zomeravond nam de kersverse moeder haar dochtertje mee in haar armen naar de plaatselijke Kalliera . Het huisje van de Kalliera was een kleine houten hut vol vreemde voorwerpen en rare boeken in elk formaat maar de bewoonster was nergens te bespeuren.
“Hallo ,Is er iemand?
“ Ben dadelijk daar,” riep een stem vanuit de schoorsteen of zo leek het toch.“Zet je maar al neer op het bankje naast de open haard.”
Een beetje onwennig nam Marra, zo noemde de moeder van Kalleo, plaats op het bankje terwijl ze haar slapende dochtertje in haar armen hield. Een tijdje later weerklonk er een luid geraas uit de schoorsteen en voordat Marra het wist plofte een verwilderd oud vrouwtje uit de schoorsteen. Ze zat volledig onder de roet maar dat weerhield haar er niet van om even luid te lachen.
“ Ah, Marra, ik had je al verwacht,” Riep de oude Kalliera uit. “Een geboorte kun je nu eenmaal niet verzwijgen.”
Marra glimlachte even .
“Nee en al helemaal niet voor u.”
“Wees daar maar zeker van mijn kind.”
Met een paar magische gebaren viel de roet zo van de oude vrouw af. “Laat mij nu jouw dochtertje eens bekijken.”
Vol spanning overhandigde Marra de kleine Kalleo aan de oude Kalliera. De oude vrouw bekeek haar van top tot teen . Maakte het kleine kind even wakker om haar stem te horen, keek diep in haar ogen en wanneer ze eindelijk klaar was vertelde ze de kersverse moeder:
" Jouw dochter is nu al beeldschoon maar de jaren zullen haar omtoveren tot een betoverende schoonheid zoals die nog nooit is gezien. Mannen zullen voor haar als een blok neer vallen maar pas op voor de hebzuchtige en lustige soort die deze aarde bevolken. Maar nu dit van de baan is. Heb je zin in een tasje rozenbottel?”
Marra sloeg het verrukkelijke aanbod af want haar man stond waarschijnlijk zenuwachtig te wachten op haar thuiskomst. Ze bedankte de oude Kalliera voor haar wijze raad en samen met haar dochtertje vertrok ze terug naar haar huisje. behoorlijk tevreden opende Marra de deur van het kleine hutje waar ze samen met Roran woonde en zoals ze al dacht liep haar man zenuwachtig heen en weer.
“Wat heeft de Kalliera verteld?” vroeg Roran vol spanning.Vertederd keek Marra haar man aan. Hij was echt wel bijzonder schattig als hij zenuwachtig was.
“Maak je maar geen zorgen schat,” Marra liep naar het wiegje waar ze de kleine Kalleo instopte onder haar dekentjes.“ De Kalliera voorspelde haar een mooie toekomst.”
Opgelucht nam Roran Marra in zijn armen.
“Ik hou zielsveel van jouw, weet je dat? “
“Maar natuurlijk, hoe anders zouden de Godinnen ons zo’n prachtig kind hebben geschonken?”
Roran kuste zijn vrouw innig op de mond waarna ze besloten om naar bed te gaan. Want morgen was terug een zware werkdag. Nog voor Marra in slaap viel dacht ze nog even aan de waarschuwing die de Kalliera haar had gegeven maar ze besloot zich er niet druk om te maken wat gebeuren moest zou ongetwijfeld toch gebeuren.

De jaren gingen voorbij en zoals de Kalliera voorspelde groeide Kalleo inderdaad op tot een uitzonderlijke schoonheid . Geen enkele man kon zijn ogen afhouden van Kalleo als zij door Leeuw wandelden, tot grote spijt van hun vrouwen . Sommigen vielen zelfs flauw als zij ook maar even naar hen glimlachte. Kalleo was hier alles behalve gelukkig mee. Vaak durfde ze nog niet eens de deur uit want ongetwijfeld zou er dan weer een hele groep hopeloos verliefde mannen achter haar aankomen.
“Mama, waarom kan ik er niet gewoon uitzien als iedereen? Waarom komt iedere keer als ik de straat op ga het halve dorp achter mij aan. Ik wou dat ik hier weg kon. Weg van Leeuw.”
Droevig keek Kalleo door het venster naar de straat waar kleine kinderen vrolijk met een hoepel speelden.
“ Of jouw schoonheid nu een zegen of een vloek is, het maakt niet uit. Zolang als je maar een fatsoenlijke man vindt die jouw graag ziet om wie je bent en niet om hoe je eruitziet.
”Marra nam haar was mee naar de tuin om het daar aan de draad op te hangen terwijl Kalleo haar moeder volgde.
“Maar hoe kan ik nu iemand tegenkomen als niemand verder wilt kijken dan mijn gezicht?”
“Ik heb geen idee. Maar ik ben er zeker van dat je ooit op een dag die ene man wel zult vinden.”
Marra legde een witte doek over de draad om tot de conclusie te komen dat ze haar spelden binnen was vergeten.
“Kalleo schat,” zei Marra. “Wil je even mijn spelden binnen gaan halen?”
Gehoorzaam deed Kalleo wat haar was opgedragen. op haar vijftiende verjaardag was haar schoonheid in het hele rijk bekend. Iedereen praatte over de Leeuwse schone. Zelfs koning Walmar hoorde over Kalleo.
“Koning Walmar is een goede koning,” verkondigde Rosemarijn , één van de hofdames van koning Walmar, op een avond terwijl ze met een paar vriendinnen zat te spinnen.
“Ik kan over de keuzes die hij voor het volk heeft gemaakt niets verkeerds vertellen. Maar…”
“Maar wat?” vroeg hofdame Laurier.
Rozemarijn zuchtte diep.
“ Zijn vrouwen.”
Iedereen wist meteen waar Rozemarijn het over had. Door de jaren heen was koning Walmar met 8 vrouwen getrouwd geweest maar niemand die ook maar wist wat er met hen was gebeurd. Sommige beweerden dat hij ze had vermoord. Maar of dat waar was wist niemand.
“Neem nu zijn eerste vrouw,” zei Rozemarijn terwijl ze voort spinde. “Koningin Josefien was een prachtige vrouw en nog een zeer zachtaardige bovendien.”
Iedereen stemde met veel goedkeurende blikken mee in.
“Plots op een zomerdag horen wij het nieuws dat koningin Josefien tijdens een boottochtje uit de boot is gevallen en meteen naar de bodem van de zee zonk terwijl iedereen weet dat Josefien een geoefend zwemster was.”
Een traan stroomde over de wang van hofdame Laurier.
” Zal ik je vertellen wat er met haar is gebeurd!”
Rozemarijn kon zich nog maar amper inhouden om het niet boos uit te schreeuwen .
“Koning Walmar heeft haar gewoon vermoordt net zoals die ander 7 vrouwen waar hij later mee trouwde.”
Rozemarijn bedaarde even en met een stem die een beetje stokte van verdriet.
“En nu is hij op weg naar Leeuw om die arme Kalleo tot zijn vrouw te maken. Ik hoop dat zij niet hetzelfde lot hoeft te ondergaan als haar voorgangsters."
Iedereen stemde hiermee in maar niemand geloofde ook maar voor één seconde dat koning Walmar haar zou sparen.

Zoals de hofdames vertelden was koning Walmar inderdaad op weg naar Leeuw om met zijn eigen ogen de schoonheid van Kalleo te bewonderen en als zij mooi genoeg was voor hem dan zou hij niet aarzelen en meteen met haar trouwen. Eenmaal in Leeuw aangekomen op zijn witte strijdros vroeg hij aan een oude man :
“Vertel mij eens,goede man, waar ik het huisje kan vinden waar de schone Kalleo woont?”
De oude man wees hem de weg en om hem te bedanken gaf koning Walmar enkele gouden muntstukken en daarna reed hij verder naar het bescheiden huisje van Roran en Marra. Kort maar krachtig klopte hij op de deur . Langzaam opende Marra de deur en boog zo diep als haar rug het toestond.
"Is het waar dat uw dochter zo mooi is als de geruchten beweren?” vroeg koning Walmar meteen.
“Jazeker , heer.” Antwoordde Marra angstig.
“Mama, waar liggen de haarlinten voor het feest?”
Kalleo stormde de kamer in maar toen ze zag wie voor de deur stond wist ze niet meer wat te zeggen. Koning Walmar bekeek haar van kop tot teen. Hij had haar al bijna opgegeten met zijn ogen alleen. Zo begerig keek hij Kalleo aan en dat vond ze in geen geval prettig.
“ Ik zie dat u niet gelogen hebt,” zei koning Walmar tegen Marra terwijl zijn ogen nog altijd gericht waren op Kalleo.“ Ik ga nu op weg om een koets te regelen zodat ik deze avond nog met uw dochter kan trouwen. Ik wens u nog een fijne dag.”
Voordat hij vertrok keek hij nog met open mond naar Kalleo. Ze zou zweren dat ze toen een beetje kwijl uit zijn mond zag hangen.
“Ik trouw niet met zo’n griezel.” Verklaarde Kalleo.
“Ik vrees dat je geen andere keuze hebt.”
“Hij mag nog zo rijk zijn als de zee diep is maar trouwen. Nooit.”
Met tranen in haar ogen rende ze meteen naar het huisje van de oude Kalliera waar de oude vrouw juist bezig was om haar houtblokken voor de volgende winter op te stapelen.
“Maar kind toch wat scheelt er?”
vroeg de oude Kalliera toen Kalleo plotseling in tranen bij haar huisje aankwam. Kalleo vertelde haar het hele verhaal terwijl de tranen over haar wangen bleven stromen.
” Och kind, droog je tranen maar . We zullen die ongelikte beer eens een koekje van eigen deeg geven. Maar je moet wel iets voor mij doen.”
“Wat dan?”
vroeg Kalleo door haar tranen heen.
“ jij moet voor een week in het bos wonen en dan zal ik zorgen voor onze geliefde koning.”
De oude Kalliera gaf Kalleo een mandje met eten voor een week en gehoorzaam vluchtte Kalleo het bos in .

Die avond keerde koning Walmar met een koets naar leeuw. Kalleo stond al klaar in haar witte jurk die haar moeder speciaal voor haar had gemaakt . Terwijl koning Walmar ongeduldig wachtte nam Kalleo uitgebreid afscheid van haar ouders. Ze gaf haar vader en moeder een kus en ze liet hen beloven om niet droevig te zijn. Ze stapte in naast koning Walmar en snel reed de koets naar de kerk waar de priester al stond te wachten om het koninklijk paar in het huwelijksbootje te laten stappen. Zodra de plechtigheden waren afgelopen nam koning Walmar zijn nieuwe bruid mee naar zijn kasteel waar hij een fantastische huwelijksnacht beleefde. In al die jaren had hij nog nooit zo genoten van een vrouw .Maar groot was zijn verbazing toen hij de volgende morgen in plaats van zijn mooie Kalleo een oud verrimpeld vrouwtje in zijn bed vond.
“Wat? Vind je me ineens niet meer mooi?”
“Wat doet u in mijn bed?”
“Weet je het dan niet meer?”
de oude Kalliera kroop dichter bij koning Walmar terwijl hij steeds verder opschoof.
“gisteren ben jij met mij getrouwd en nu zijn we man en vrouw. Kom eens hier , ik heb zin om onze huwelijksnacht opnieuw te beleven.”
Koning Walmar sprong uit bed en riep:
“Als je dat maar laat,” riep de oude vrouw uit.
” Ik ben dan misschien niet meer van de jongste maar ik heb nog altijd genoeg magie over om jouw in een zwijn te veranderen.
“Dat kun je niet.”
Lachte koning Walmar de oude vrouw uit.
“Ah nee? Hoe verklaar je dan dat ik er gisteren als jouw geliefde Kalleo uitzag?”
Daar had hij echt geen antwoord op en uit angst om in een zwijn te veranderen ging hij braafjes langs de oude Kalliera liggen. Tot zijn dood zag de oude Kalliera erop toe dat koning Walmar zich fatsoenlijk gedroeg terwijl zij van haar luxeleventje genoot . Iedereen aan het hof moest zich inhouden om hun lach in te houden als koning Walmar voorbij kwam. Maar tenminste wisten ze nu zeker dat koning Walmar zowel een goede koning als een deugdelijk man in bed was.

Zoals de oude Kalliera aan haar had opgedragen verliet Kalleona een week het woud en vol frisse moed huppelde ze bijna naar het huis van haar geliefde ouders. Maar voordat ze het huisje van haar ouders bereikte botste ze tegen een jonge schoenmaker op.
“oh, sorry , ik zag u niet staan.” Zei de jonge schoenmaker.
“Kom ik zal u helpen op te staan.”
Kalleo greep zijn arm en trok de jonge schoenmaker zo recht.
“Dank je wel om mij te helpen maar zou ik mogen vragen wie u bent? Aan uw stem te horen denk dat u een jonge vrouw bent.”
Verbaasd keek Kalleo hem aan.
“Weet je werkelijk niet wie ik ben?”
“ nee, ik ben namelijk blind en dan is het nogal moeilijk om mensen die nogal bekend zijn in Leeuw te herkennen.”
Kalleo barste in lachen uit. Uren bleven ze met elkaar praten en hoe meer de twee aan elkaar vertelden hoe meer ze van elkaar hielden. Het was dan ook niet verwonderlijk dat niet lang daarna de jonge schoenmaker met Kalleo trouwde. Het huwelijksfeest was een fantastisch feest al zaten alle mannen er toch maar treurig bij toen de priester de schoenmaker en Kalleo tot man en vrouw verklaarden. Maar dat trok Kalleo zich niet aan. Eindelijk had ze iemand gevonden die van haar hield om wie ze was en niet om haar schoonheid.

_________________
BIJ hET hAARDVUUR
Droom even weg bij het gezellige haardvuur.