Hallo, ik ben hier juist nieuw. Toen ik ongeveer drie jaar was, was er een periode waar ik weigerde om te gaan slapen in mijn kamer en wanneer ik toch daar moest gaan slapen kwam ik naar de kamer van mijn moeder en zei "er slaat een man in mijn kamer" toen ze ging kijken zag ze niemand, maar ze is heel erg gevoelig voor paranormale dingen, ze voelt meestal dingen aan (zoals rillingen, koude, dat iemand haar in de gaten houd of over haar heen gebogen staat.) maar ze voelde wel dat er iets aanwezig was in mijn kamer. Want ze kreeg die koude rillingen. Ze had dingen opgezocht en had ergens gelezen, als het iets niet kwaadaardig is dat je het gewoon moet vragen en dat het dan weg gaat, dus dat deed ze. Ieder keer als ik naar haar kamer kwam met de melding dat er een man in mijn kamer stond, ging ze samen met mij naar de kamer en vroeg vriendelijk om weg te gaan. Na een week had ik geen last meer met slapen. Ze had wat rond gedaan in de buurt en had ontdekt dat de vorige eigenaars van het huis, een oud koppel was, en de man was gestorven in mijn kamer. Het huis dateert uit de 19 de eeuw, dat feit bezorgt me ook altijd de kriebels. Het rare is, dat ik me niets meer herinner. Dat is niet erg raar, maar ik herinner me wel dat ik rond die leeftijd altijd schaduwen over mijn muur zag, ze kwamen altijd vanuit mijn deurgat en werden steeds groter en groter. Er was dan altijd niemand in de buurt. Nu woont alleen mijn vader daar en af en toe moet ik daar heen, sinds mijn derde heb ik niets vreemds meer gezien of zo (dat is dus 12 jaar geleden) , maar ik krijg het altijd koud en de rillingen als ik daar ben. Ik heb steeds het gevoel dat iets of iemand naar me gluurt of me achter volgt. Mijn broer en ik waren altijd bang om alleen te zijn in dat huis. Bijvoorbeeld; als je beneden bent hoor je soms voetstappen boven, maar er is niemand die boven rond loopt, en oké het is een oud huis en het hout leeft, het is toch angstaanjagend. Soms zie ik iets in mijn ooghoek en als ik er dan naar kijk is er niets, dat maakt me dan natuurlijk een beetje schrikachtig en paranoïde, soms denk ik zelf dat er iets niet klopt met mijn mentale conditie of hoe je dat noemt. Ik vertrouw heel erg op mijn gevoel en heb zo groot empatisch vermogen dat het net lijkt dat ik mensen hun gedachten kan lezen. Ik zie aan hun houding of gewoon aan hun ogen hoe ze zich voelen en ik krijg dan meestal hetzelfde gevoel. Dit zijn zo'n beetje mijn ervaringen, ik weet niet echt wat het is en zeker niet waarom, maar het beangstigd mij wel een beetje. Groetjes Milly
|