Een echt gedicht is het niet, meer een soort van... uitlaat dinges.
Ik heb niet echt een schrijftalent


13 juni



Nu

Het leven is nieuw, het is onwennig, maar toch heel normaal.

Gevoelens zijn er om je naar je doel te leiden, althans dat denken mensen graag.

Betekent dat dat je gewoon moet doen wat je gevoel zegt?

Ik heb het geprobeerd hoor, echt wel.

Ik denk dat je je eigen wijsheid moet ontwikkellen, het zal niet slecht zijn om op je gevoel te vertrouwen, zolang je een gevoel voor moraal heb.

Veel mensen missen dit toch.

Die doen wat ze willen zonder aan andere mensen te denken, egoistisch?

Je leeft voor jezelf, en je weet alleen 100% zeker dat jezelf bestaat, voor hetzelfde geld zijn er helemaal geen andere mensen, en is er maar 1 bestaan.

Je zult nooit voelen zoals iemand anders dat doet.

Je zult nooit weten wat de ander bedoelt.

Je zult nooit weten wat andere mensen aanzet verder te gaan.

Net zoals ik opeens de neiging kreeg om dit op te schrijven.

Niemand anders weet toch op dit moment dat ik de neiging kreeg dit te schrijven?

En er zit zelfs nog een bij bedoeling achter, maar dat zal iemand anders ook niet weten.

Zoveel dingen die ik voor mezelf moet houden.

Zoveel onzekerheid over hoe andere mensen denken.

Je denkt vast:waarom zou je daar zorgen over maken?

Vrienden die nooit oordelen.

Vrienden die altijd een ordeel klaar hebben staan.

Een bepaalde persoon die me op het moment heel vrolijk maakt.

Onbekenden die mij niet kunnen zien.

Ik zou zelfs kunnen twijfelen of mijn vrienden mij wel zien.

Maar daar zou ik waarschijnlijk onderdoor aan gaan.

Er is altijd die stem die probeert je zelfvertrouwen de grond in te boren.

Maar het is je eigen stem die zorgt dat je doorgaat, het is toch je eigen keus hoe je over dingen voelt??

Als het maar zo makkelijk was...

Opschrijven

Opschrijven ja:)



Ik ga een soort dagboek houden, het is handig om je gedachtes op te schrijven, ik doe het toch wel in raadsels, maar je blijft de *big picture* zien.

Een chaos kan het zijn, je krijgt 1 gedachte in je hoofd, meer een impuls, maar al is het voor een honderdste seconde, onthouden doe je het zeker wel, als het maar een grote indruk achterlaat.



Je zult mischien een persoon tegen komen waarbij je een soort *klik* hoort, een gevoel die over je heen komt.

Het lijkt eerst fijn, maar dan doet het pijn, je zult veel ontvangen, al is het meestal toch schijn.

Een domino effect begint, een gedachte komt je hoofd binnen, je acepteert hem, je bestudeert het, en alles eromheen.

Er zijn echt veel dingen die je op die manier kunt leren, je gaat mogelijke scenario's afspelen in je hoofd, gewoon fantaseren eigenlijk.

Het is dan allemaal goed, het klopt gewoon, maar je maakt hetzelf.. dus het zal nooit echt zijn.

Je kunt diezelfde scenario ook gewoon z'n gang laten gaan, gewoon objectief kijken wat er gebeurt... je zult zien dat het zogenaamde *perfect heid* er dan niet meer is..

Het word weer realistisch, een idee wat *waarschijnlijker* zal zijn... eigenlijk het enigste wat je dan doe is je vrijheid in denken beperken, iedereen doet dat, al is het maar miniem.

Stel: je hoort van 1 iemand dat je er geweldig uitziet, dat komt goed aan, je vind het leuk om te horen, je gaat er mischien zelfs over nadenken... de ene persoon zal dan in z'n eigen fantasietje de mooiste zijn van iedereen, die ene persoon zal het middelpunt van alles zijn, dan denk je eigenlijk zonder grenzen, in principe ben jijzelf dan de enigste waar je aan denk.

Dat soort gedachtengangen zijn normaal voor sommige, en vreemd voor anderen, maar vrijheid in denken he??

Je hebt dan ook de negatieve reacties op een positieve compliment, je hoort van iemand dat je er goed uitziet, maar je blijft eraan denken, je denkt aan hoe je eruit ziet, en vervolgens aan hoe het beter kan, je zult mischien denken: waarom is er maar 1 iemand die dat zegt?? het horen er toch veel meer te zijn als ik er echt zo goed uitziet??

Deze voorbeelden zijn mischien een beetje stom, maar ik zou ook raadselachtig praten he

Het enigste wat ik geef is mijn zicht op hoe gedachte's kunnen werken, ik bestudeer mijn gedachte's heelveel, en doordat ik dat doe ontdek ik ook hoeveel chaos er eigenlijk is, soms kunnen de gedachte's supersnel door je hoofd gaan, 1/2/3 gedachte's tegelijk, steeds meer.

Het helpt dan om gewoon je concentratie ergens op te richten, in jezelf tellen, mogelijkheden genoeg.

Helaas ben ik iets tegengekomen waar niet zo makkelijk overheen te komen is, aandacht ergens anders op richten? hetgene waar je je aandacht op richt geeft je weer een herrinering aan diezelfde gedachte waar je zo graag vanaf wou.

Het zal waarschijnlijk ook niet zomaar weg te wenken zijn, ik moet er gewoon echt *iets* mee doen, wat is nog de vraag, laat ik maar hopen dat ik wijs genoeg ben voor een oplossing waar ik geen spijt van krijg.

Genoeg voor raadselachtige dingetjes.



Dag.

The wind changes.
Once again i get blown in my face.
The truth hides itself.
Curiosity grow's.

If i'd knew.
I would make my move.
If i'd knew.
Peace would be back once again.

Person's fade to figures.
Clarity becomes confusion.
And the light dampens.

Total blackness take's over.
The only thing that remains.
Is the image i have of you.


If a difference could be made,
I would be the first to try.
I would find the light switch.
And i would live once again.



leuk om totaal geen reacties te krijgen

*kick't het topic terug omhoog*


Chaotic display's of the mind...
Vivid and clear...
New found knowledge, thing's i already knew...
Color's rise above, displaced figures in the air...

I am not alone, i am with many...
Face's turn around
Eyes reflect my being.
I won't do anything yet.
not till i'm outgrown.

The faces change and the sun goes dark.
Taken over is the world, by being's of light.
The so called saint's, rather exploitation of might.
Pathetic beggars, just waiting for the light.

I might be dark, not radiating light.
I won't judge nor will i mislead.
Any sign of arrogance.
And my face will turn around.

Leading the world, guiding many.
How would YOU know the truth?
When curiosity for you is a sign of the past.

Open minded is what i will stay.
But skepticism is where my path goes.
Don't try to convince me, nor push me back.
Do these thing's, and i might even become your best friend.

vind de laatste twee erg mooi... zit veel gevoel in..ga zo door joh...

liefs rogue

_________________
Begin de dag met een liedje, begin de dag met een lach, wie vrolijk is in de morgen die is het de hele dag.

jeej eerste reactie!!

dankjewel..

nieuwe gedicht, dees gaat over mn huidige life-stijl, ik heb zo'n ontzettende ROT hekel aan werk, ik snap gewoon echt niet waar ik het voor doe.
Het moment dat ik een salaris zal hebben, kan ik er niet eens leuke dingen mee doen, staan die klote deurwaarders er weer, kunnen we nog wat meenemen? computer terwaarde van 1000 euro voor 100 euro?
Of mischien 10 dagen in de bak zitten?

dit is dan de o zo goeie nederland he, na 4 maanden zonder gas en elektriciteit te zitten, en daarna 2 maanden dakloos te zijn, leek het ff alsof het weer 's goed zou gaan.

Niet dus, ik word er zo ontzettend kwaad van, ik weet niet eens of er ooit een einde aan zal komen.



Working, eating, sleaping.
Thing's i should daily do.
Why is it hard to keep up with it?
Make some money, live a life, do it good.

For what is it that i'm doing this?
Is it really worth the trouble?
Any money i might've earned this day.
Will be gone tommorow.

I'm sure those guys will be back again.
Just to ruin our lives.
Is it a sign for us?
That we shouldn't live in materialistic times.

The whole world is going under.
Economy start's to fade.
People begin realizing.
That what they just did is no-go for all.


People poor, people rich.
All the money in the world make's me sick.
And even i can't live without it.
I hope there come's an end to this endless trip.

die laatste... herkenbaar ...

en ik vind die eerste 2 mooi opgeschreven... grappig dat je zo lekker los aan het schrijven gaat... dank je voor het delen...

I have opened my eyes, sawn the beauty of life.
Everyday passed like a brick on my chest.
Doubting allot was as normal as that.
I didn't make a mistake, nor do i regret.
But now i see and i believe.
That i just wasn't me.
Opened up was what i did.
So that people could see the only real me.

Making poet's.
Watching at skies.
Just feeling like i'm free.

Still i don't get, why it had to be as though as that.
Un-comfortably moving, and a face with grief.
I wish i had seen this sooner.
And i really began with my life.
Life isn't changing, it's just yourself.

Looking in the future is a thing of the past.
I know i just realized this, but be happy with what you have.

Schrijf je ook wel eens in nederlands? Ik denk dat ze dan mooier worden

_________________

Van het licht waarin ik mijzelf draag, tot het licht dat mij draagt.

Ik heb het net geprobeerd, wat vind je ervan?

Ik liep over straat, met de weg als directie.
Waar ik uit zou komen was een vraag, een vraag die niet in me opkwam.

Herkenningspunten kwamen voorbij, en de drang naar vasthouding verdween.
De weg werd onbekender, maar ik had geen angst...
Het enige wat in me opkwam was de vraag naar meer...


Nieuwe dingen verschenen, en het oude verdween.
Het kon me eigenlijk helemaal niks meer schelen, al was ik totaal verdwaald.
Ik hoopte eigenlijk een nieuw persoon te ontmoeten.
Al was dat niet te verwachten.

De zon verdween en de vaagheid begon.
Waarom kon het me niks schelen? en waarom die drang?
Alleen muziek in m'n hoofd, en een pakkie shag op zak.

De onbekende weg liep door, en het was leeg op straat.
De leegheid en de stilte, ik voelde me echt op m'n gemak.

De drang kwam niet naar boven, de drang om andere mensen te zien.
Deze rust had ik nodig, alle drukheid en geluid, ja dat is het, mischien...

Onzekerheid kwam naar boven, vanuit een diep hoekje in mijn brein.
Ik ging zitten, wachtte op het lot, op een gelijkgestemde ziel.
Zou ik die ooit wel tegenkomen? zoja, zou ik het dan ooit wel zien?

Ik wachtte lang, hoopte dat ze zou komen.
Ik weet niet hoelang ik wachtte voordat ik het door had.
Maar ze kwam toch niet.

Zou ik de weg weer moeten oppakken?
Of zal het lot zich laten zien?
Moet ik het allemaal tot me laten komen?
OF ben ik daar te ver voor weg?

Gebeurt alles automatisch, of ben je verantwoordelijk voor al je toevallige gebeurtenissen?

mooie gedichten!!

Visie van een groene toekomst.
Beeld van een perfecte gemoedstelling.
Een leven met blijheid overrompeld.
Onzekerheid verdwenen in een donker hoekje...

Waar haal je alle moed verdaan?
Als alle hoop verdwenen is, en er alleen onzekerheid is.
Doe je het allemaal alleen om je weer tijdelijk goed te voelen?
Of komt hoop samen met onzekerheid?

Zul je ooit de perfecte gelukkigheid vinden?
Of is het leven een les gelukkig te zijn met minder?

Het komt je lichaam in, een vibratie op een hoger niveau.
Je wilt in 1 keer zoveel zeggen, het is moeilijk om de energie binnen te houden.
Een gevoel net zoals adrenaline, je wilt alles doen, de wereld ligt open voor je...

Waarom is deze drijfkracht niet voor altijd?
Als de volgende dag begint is het net zoals je problemen verdwenen samen met de zon.

Dagen worden weken.
Weken worden maanden.
Maanden worden jaren.

De snelheid neemt toe, de haast neemt af.
Hoe komt het dat we over 50 jaar de tijd willen nemen voor simpele dingen?
Terwijl onze ambities nu groot en bijna onbereikbaar zijn.
Zou je die drijfkracht moeten versterken, of laten afzakken zodat je druk minder zou worden.

Een les die je zelf moet leren, of een les die je vanzelf leert?

Radeloze gezichten, gezichten van hulpeloosheid en spijt.
Zonder de kracht van verandering gaan zij door het leven.
De daad is gedaan, de schade heeft geschied.
Spijt is wat overblijft.

Handen met bloed, gedachtengangen met haat.
Alle woede opgekropt, eruit gekomen op het verkeerde moment.
Gedood is wat ze hebben, een leven ontnomen, een klokje stilgezet.
Dilemma's met hunzelf, zouden ze dit ooit hunzelf kunnen vergeven?

Elk lachje.
Elke traan.
Elke emotie, niks is overgebleven.
Een mensenleven door de gootsteen, met irritatie op zijn best.

Waren ze in macht over hun lichaam op het moment?
Was het een daadwerkelijke doel?
Is de spijt echt, of niks meer dan een zelfbedachte illusie.

Woede, als een rivier vanuit je hoofd naar je armen.
Het moet eruit.
Pak iets hards, zet al je kracht erin.
Laat je zelf gaan, laat die woede geuit worden via je handen en voeten.

Het voelt goed.. de woede ontsnapt met kleine teugjes.
Niet denkend aan de toekomst, principes negerend.
Het gezicht verdwijnt, de menselijkheid is weg.
Het stopt niet, hoeveel woede komt er nog uit?

Bebloede handen, bebloede tegels, geen beweging.
Paniek overompeld...
Spijt komt aanzetten, het vult je lichaam, het is verstikkend.
Het word gerealiseerd...

Een schreeuw, een instorting, alles word zwart wit.
Je voelt je eigen terugtrekken in je lichaam, het is voorbij.
De daad is geschied, de woede eruit, mensenleven verslonden.
Het voelde goed, maar nu is er spijt...

Black screen's, moving further to the back.
One stare in a fixed direction and not a single sound.
I find myself sinking deeper, soon there will be no way back.

By blackness surrounded, I a world of shadow's
No talk, no play, no grasp on life.

My voice stays silent, nothing to talk about.

Sunken deeper into my own, only a vague vieuw on the outside world.

My world get's bigger, and the real one dims out.
If only I were able, to shout it all out.

Holden back, shame, fear...

Connection lost, sight has dissapeared, the only thing left existing is the illusion of the mind.

I wish i could pass the bridge, change into myself..

Assured everything will work out.
Assured I will open up and experience.

But still i'm being hold back