Een stukje geschreven tekst over een conversatie en gedachtegang tijdens het wachten in de wachtkamer van een huisartsenpost.

Ma: Je moet je melden veer en zeggen dat je er bent.
Ik in gedachten: “ hoi ik ben d’r” maar hou me in en druk netjes op het knopje bij het loket.
“wat is uw naam” krijg ik te horen… ik zeg mijn achternaam. “ en om hoelaat had u een afspraak?” “zeven uur” is mijn tegenantwoord.
De assistente beduid ons te gaan zitten. Goh het is niet waar ik dacht dat we hier moesten staan wortel schieten. Ik word altijd wat kriegelig van doktersposten, vooral als de assistente meent dat je nog wel tot morgen kan wachten. Pas nadat ik had duidelijk gemaakt dat er klinkklaar bloed in mijn urine zat vond ze toch nog een gaatje.. Onvoorstelbaar. Je moet half dood zijn eer ze je willen helpen.
De stoelen in zo’n wachtruimte zijn ook wel allemaal hetzelfde trouwens. Keihard, zodat je een houten kont krijgt zodra je er al op gaat zitten. Wie weet, komt het in de toekomst ooit nog eens zover dat er heerlijk zachte relax fauteuils in zo’n wachtkamer worden geplaatst. Het zou voor patienten niet overbodig zijn om wat te relaxen, het wachten is al spannend genoeg.
M’n moeder kijkt me aan met een gezicht van wat is er met jou …
“niks” antwoord ik wat nors. Waarom heeft m’n moeder me nou altijd door.
“ben je chagerijnig” en dan nog met zo’n kleine pret in de stem het zeggen he! Persoonlijk wou ik er dus niet naartoe naar die hele huisartsenpost. Als het aan mij had gelegen was ik gewoon tot morgen blijven wachten maar ja, mijn moeder…. Die kan me soms behoorlijk overreden.
Ik frons alleen mijn ogen maar en zeg verder niks.
Er lopen wat mensen voor ons langs een trap op naar boven. Bloedafname zie ik staan. Goh, denk ik werken ze om deze tijd nog. Wat een ijverige mensen toch hier in Den Helder.
In Haarlem sloot de bloedafname steevast om vijf uur, en was je te laat dan had je pech.
“ Veer wil je me eens zo’n foldertje aangeven” vraagt m’n moeder.
Ik sta op en slenter naar de kast met foldertjes. Tis ook bij elke arts hetzelfde he.. Van die foldertjes met bewegende poppetjes en dan de kwalen erop. Gruwelijk gebrek aan fantasie.
Ik trek een folder uit het kastje en laat gelijk de hele boel op de grond denderen. Ik vloek inwendig. Het zal mij eens niet gebeuren he zoiets. Tuurlijk krijg ik ze never nooit meer in dat bakje terug, zo gaat dat nou eenmaal, dus ik leg het stapeltje folders maar op het tafeltje waar een jongetje van vier of vijf jaar zit te kleuren. Hij is de kleurtjes aan het uittesten welke nog wel en niet doen. Heel nuttig als je het mij vraagt..
We horen geluid aan de andere kant van de gang.. Dus ik kijk op, samen met nog wat andere.
Komt er een man aan van de bloedafname met z’n arm dik in het verband.
“ nou een ding weet ik zeker HIER ga ik dus NOOIT bloed laten prikken” zeg ik in een opwelling. Ik weet niet of ie het gehoort heeft. ‘k ben soms echt een miss flapuit.
M’n moeder schiet in de lag evenals de moeder van het jongetje wat de kleuren aan het testen is… hoe kan een kind toch zo opgaan in zoiets he.. Wonderbaarlijk.
Ik schaam me ondertussen de oren uit de kop…
Ik wil naast me een foldertje pakken zodat het net lijkt of ik lees. Dat gaat wonderbaarlijk goed zonder iets te laten vallen. Ik laat het foldertje zien.. Ben ik daarvoor opgestaan om een foldertje voor jou te pakken.
Inderdaad vlak naast me lag al een hele stapel met dezelfde foldertjes. Oh wat een toeval toch… Zou iemand anders soms ze ook met een rotvaart uit die kast per ongeluk getrokken hebben wie weet!
Ondertussen roept de assistente dat de dokter elk moment kan binnen komen.
Oh is ie er dan nog niet.. ?? Vragend kijk ik me moeder aan..
“was ie dan weg” vraagt die. “ ja die had een spoedvisite”
Hmm. Ook aardig. Hadden ze ffe iets eerder mogen zeggen ik vond al dat ie enorm uitliep.
Uiteindelijk na drie foldertjes en een aanval van slappe lach komt de dokter binnen. Althans, wat je dokter zou noemen. Ik geloof dat ie regelrecht z’n bed uitkwam.. Visite he.. Jaja.
Eindelijk is de vrouw met het kleurende jochie aan de beurt.
“nou ben ik wel zo aan de beurt denk ik hoor” antwoord ik. M’n moeder knikt.
“moet ik mee of ga je alleen”
Ik kijk m’n moeder bevreemd aan. Ze weet dat ik geen held ben met dokters.. .maar meestal ga ik toch alleen.
“ ja ga maar mee, wie weet vreet ie me op of stoofd ie me boven een vuurtje” zeg ik spottend. Soms kan ik echt ffe bijdehand zijn ik weet het.. Maar dat is vooral als ik me ziek voel en het niet wil zijn.. En om een andere reden..
Gelukkig kent m’n moeder m’n buien en lacht ze erom.. Ik grijns wat stom en kijk eens in de richting waarvan de patient verdwenen is.
Daar komen zojuist weer twee mensen aan met armen dik in het verband.
Dan word ik opgeroepen. Mijn laatste gedachte is dat ik voor geen geld ter wereld daar ooit ga bloedprikken.

_________________
Begin de dag met een liedje, begin de dag met een lach, wie vrolijk is in de morgen die is het de hele dag.

Het leest erg lekker en dat met die foldertjes heb ik ook. Je kan soms inderdaad errug lang wachten bij een dokter

_________________
Believe me !!
If my name is too long use: saiyan or onbe.
http://hsper.web-log.nl