|
wegens daverend suc6 hier deel 2 van de proloog van desperation 12..
misschien wordt de achtergrond nu weat duidelijker..
dit is ook van een tijdje terug, dus ik heb nog niets met jullie feedback erin verwerkt
nadat de gewonden van boord waren gehaald door toesnellende artsen, kwam de technische dienst aanrennen met accu’s medische apparatuur, voorraden en andere goederen die bijgevuld moesten worden. (ook was er al een peleton logistieke mensen op pad om de door kapitein bender van boord gegooide apparatuur te vervangen. Iedereen was in vol tempo aan de slag toen er een schel fluitsignaal door flyby hal van het crisicentrum schalde, het was ook op de openbare frequenties te horen. Geachte reddingsteams en alle ondersteunende personeelsleden, dit is woordvoerder gemmick, ik spreek namens de opvarenden van het station. Onze tactische afdeling heeft zojuist bekendgemaakt dat reddingsschip “CAP34” de laatste 48 opvarenden van het ruimtestation heeft bevrijd, dit betekend dat er zich op dit moment geen overlevenden meer bevinden in AMCAP. Een luid gejuich steeg op in de hal. Alle bemanningen en het ondersteuende personeel van dit reddingsgebied worden bij deze voor 24 uur op non actief gezet, de opvarenden hebben voor deze gelegenheid een maal bereid, en zorgen voor wat vertier. Zij zijn ongeduldig hun redders te spreken. Na deze 24 uur zullen wij beginnen met het bergen van “AMCAP”.
Gemmick uit. Bender vreef in zijn ogen en zijn 3 dagen oude stoppelbaard. Hij had voor het laatst fatsoenlijk gegeten en geslapen vlak voor deze ellende. 3 dagen terug. Zijn bemanning ook. Dit maal en de paar uur slaap was een welkome verassing. Vanuit de brug zag hij de technische teams naar de centrale liften slenteren. Deze mensen waren ook al 3 dagen in touw. Al met al was het geen slechte actie geweest. De coördinatie kwam snel op gang, en de mensen in het schip waren goed opgeleid en getraind, dit had velen hun leven gered. En dat van hun vrouwen en kinderen. Terwijl hij dit dacht kwam het beeld van het meisje met de geamputeerde hand en het bloedende oor. Hij liep naar doc toe. Dock was bezig de bloedspatten van zijn laarzen te boenen toen hij het bericht via zijn radio binnenkreeg, ook hij slaakte een zucht bij het horen dat ze eindelijk konden rusten. Hij werd te oud voor dit vak. Hij was het oudste bemanningslid en hoewel hij goed in vorm was, redde hij het bij lange na niet om zo lang in touw te blijven als bijvoorbeeld tenser of de meisjes. Cap. Bender had hem herhaaldelijk geboden een paar uur te slapen, tussen wat reparaties en bevoorradingen door, dit had hij uiteraard gedaan. Hij werd hier te oud voor. Jane conner struikelde bijna. Door de doos met reservebatterijen zag ze kapitein bender niet. Hij ving haar en de doos behendig op, iemand is hier wel toe aan een schoonheidsslaapje hoorde ze hem zeggen. Je word bedankt zei ze terwijl ze vlug doorliep ze hoorde hem lachen. Waar wou je dit hebben schoonheid? In de ijskast nou goed? Ze baalde dat ze geen kasten meer had. En geen gereedschap, onderdelen en zelfs de computers was ze kwijt. Waarom knikker je altijd alles overboord mopperde ze. Je eigen spullen zijn er altijd nog. God, ik kon die mensen toch niet achterlaten?! Het Waren er maar tien extra, jammerde hij. Jah maar ik zie niet in hoe het buitenboord zetten van mijn tv, computers en onderdelen meer ruimte maakt voor mensen. Ze kunne toch ook gewoon in de kast!? Hij liep zuchtend verder. Wacht maar tot jij je hoed eens uit de ruimte op moet vissen schold ze. Ze moest op de logistieke dienst wachten, deze zouden nieuwe kasten apparatuur en onderdelen leveren. Maar die zitten waarschijnlijk met hun kont op een warme stoel te eten bromde ze terwijl ze de toiletruimte binnenkroop. D.j. purslane was bezig haar spullen bij elkaar te rapen, het onophoudelijke schudden hadden haar kaarten, handboeken over de infrastructuur van ruimtestations van alle classeringen geen goed gedaan, ach ze zou wel nieuwe opvragen. Ze gooide een paar kaarten weg en noteerde de nummers. In het compartiment naast haar hoorde ze doc en bender praten, iets over oud worden enzo ze glimlachte, ze waren nu zo’n 7 jaar een team, of crew zoals dat in hun vak genoemd werd. Zij jane en tenser waren in de 20, kapitein bender en doc treeburn waren in de 40, de doc schatte ze zelfs over de 50, maar niemand had hem er ooit naar gevraagd. Het deed er ook niet toe hoe oud je was dacht ze, als je je werk maar doet. En dat deed ze, purslane oftewel, pursey werkte als een paard, ze was de orientatie techneut zoals ze geklassificeerd was. In de praktijk betekende dat dat zij degene was die uitzocht waar in een gestrand schip er de grootste kans was op overlevenden (opvarenden) en hoe groot iets was, wanneer de handel het niet meer zou houden. Feitelijk wist ze alle technische specificaties van ruimteschepenschepen, volgens de anderen had ze een gave, waardoor ze ze gewoon begreep.ze sprak hun taaltje. Het zal wel dacht ze.
Met een enorme boer duwde bender het lege bord van zich af. Een van de opvarenden wilde er een 3de portie op scheppen, maar hij hield vlug zijn hand boven het bord, nee dank je pop, het was heerlijk maar ik zit vol. Geef de rest maar aan de gewonden. Sinds hij hier zat hadden zich een hele schare opvarenden om hem heen geschaard om hem te bedanken en te prijzen voor zijn werk. Ze hadden in het crisiscentrum overal schermen hangen waarop je de reddinsactie van begin af aan kon volgen tot in dedails. Het was bijna als een soap. Sommigen van de mensen waren gewond en liepen met braces en andere medische poespas rond. Anderen hadden mentaal een zware klap gehad en liepen hoofdschuddend tussen de mensen, het was erg druk in dit gedeelte van het station, hoewel er ruimte zat was voor iedereen, maar iedereen leek geintresseerd te zijn in “hun gasten” zoals ze genoemd werden. Ook al werkten zij aan boord van het crisiscentrum, bender kon goed begrijpen dat zij het al snel als hun thuis voelden. Er bleoide altijd snel een sociale eenheid tussen degenen die er werkten en degenen dei er tijdelijk te gast waren. Haast een dorp. Tenser nam een tweede flesje bier aan van een man in een rolstoel, hij vond het prettig om eens met de mensen te spreken die hij in de afgelopen dagen van het wrak had gehaald, meestal zag hij ze vluchtig of gaf hun instructies door voor de extractie, maar echt praten, echt weten wie de persoon achter de “opvarende” was. Dat was zijn drijfveer. De meeste crews daqcht over opvarenden als vee. Als een kudde schapen die in shock door het schip geloodsd werden en niet moeilijk deden , alleen maar hun werk. Hij huiverde bij de gedachte. Toen stond hij op. Hij keek om zich heen of hij de kapitein ergens zag. Hij vond hem utieindelijk in een hoek, druk gebarend naar een jongetje met een verband om zijn hoofd, kennelijk kon het jongetje hem niet verstaan door het verband, de kapitein riep: WAT IS JE LIEVELINGSKLEUR?! En gebaarde naar zijn uniformjasje. Het jongetje begon op slag te schreeuwen en vluchtte tussen de rokken van zijn moeder, die hartelijk lachte om het beteuterde gezicht van kapitein bender. Tenser kon zelf een glimlach niet onderdrukken , hij liep naar bender toe en zei: IK HOU ERG VEEL VAN BLAUW MENEER! ZOU IK NIET EEN BLAUW UNIFORM KUNNEN KRIJGEN?! Bender schrok zich vierkant wezenloos van deze reactie en begon dadelijk te lahcen van schrik. De bluawe zijn schoon op tenser, zei hij. Je zult het voorlopig met je oude moeten doen jongen.
_________________ ach deze weg dan al belopen? dan ligt elke andere open! 
|
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
. Vind het leuk om te doen en hoop dat ik je erbij kan helpen.
