edgar:



Laten we hier eens een topic over openen.

Wat ben je zonder ego, waarom bestaat ego dan als je ego uberhaupt bestaat... etc

en edgar, na een gesprek met een vriend van mij meld ik hier toch een vraag aan jou en andere, zonder jou, edgar, aan te vallen. Gewoon puur nieuwsgierigheid.

Hoe kan jij denken in liefde en tegelijkertijd het ego laten varen, liefde is toch ook iets van het ego?


Liefs Indira

_________________
Ik ben ik, maar wie is ik??????

Ik zie het ego als een noodzakelijk vloeipapiertje boven op je ware Zelf. Je ware Zelf is wie je in de kern echt bent. Het is tevens de plaats waar onvoorwaardelijke liefde vandaan komt. Je ego ( je 'ik' waar je verstand zich mee identificeert) zal nooit helemaal verdwijnen. Hij kan wel minder aanwezig zijn. Door persoonlijke ontwikkeling zal je ego (het vloeipapiertje) steeds dunner worden, waardoor het licht van je ware Zelf steeds meer zichtbaar zal worden. En dat is....heerlijk!

_________________
Heel de wereld, begin bij jezelf.

Een stukje uit een artikel wat ik heb geschreven dat volgende maand gepubliceerd wordt:

het ego of valse zelf
Gezien vanuit de oosterse filosofie zou ik het ego of valse zelf willen beschrijven als een instrument dat je kunt gebruiken of waar je in op kan gaan. Ego heeft mede dankzij Freud een gigantische lading gekregen in het westelijke denken. Het ego is volgens de meeste geleerden van essentieel belang voor de mens om te komen tot een zelf(beeld). Deze gedachte heeft enkel bodem wanneer je uit gaat van het dualisme. Het voedt de afscheidingsgedachte dat we niet één zijn. Het heeft geleid tot deze individualistische maatschappij waarin het eigenbelang voorop staat. Een maatschappij die ondanks haar sociale wetgeving koud en liefdeloos is. Eigenlijk zegt de term 'sociale wetgeving' al voldoende: onze cultuur heeft een wet nodig om sociaal te zijn. In het oosten bestaat het ego ook, maar wordt deze veel minder belangrijk gevonden. Daar is het ego te vervangen door het valse zelf. Hierdoor kennen zij het (ver)oordelen veel minder omdat zij zich bewust zijn van dit principe. Deze ontstaat wanneer het 'Ik' (datgene dat één is) zich identificeert met het lichaam en daarbij splitst wat één is in de illusie van het afgescheiden zelf. Zo ontstaat het 'mijn en dijn'. Het ego of valse zelf is geboren. '…alle levende wezens worden in verblinding geboren, verward door de dualiteiten die voortkomen uit verlangen en haat.' (Bhagavad Gita, vers VII-27)
Dat is dan ook de reden dat de mens deze illusie als realiteit ervaart, wanneer er niet verwacht wordt dat je als mens naar binnen keert om daar te vinden wie je werkelijk bent. Niet wetende dat de ware Zelf altijd aanwezig is, 'in de holte van het hart' (zoals de oosterse geschriften zeggen) Omdat we dus sedert de geboorte onze ware Zelf niet meer herkennen en onze ouders ons hier ook niet bij kunnen helpen, immers zij zien de dualiteit als enige realiteit, wordt het gevoel van 'afgescheiden zijn' alsmaar sterker. Vervolgens nemen we datgene wat we wel krijgen, namelijk voorwaardelijke liefde, als waarheid aan. Omdat je als kind niets anders wilt dan liefde ontvangen doe je als kind van alles om geen pijn gedaan te worden.

edger

_________________
De enige manier om het lijden te boven te komen is om ook afstand te doen van het genot. Vivekananda