heej iedereen.
ik vind dat iedereen die hier verhalen post alles altijd zo mooi schrijft, en ik verdiep me er vaak in. ik kan niet schrijven, maar ik wil toch even mijn verhaal kwijt.

al zo lang als ik mij kan herrinneren heb ik iedere dag hoofdpijn. sinds een jaar of drie is het erger geworden, en ik ben er vaak genoeg mee naar de huisarts geweest. van hem moest ik een boek lezen met 104 vragen over hoofdpijn: bij alle vragen gemiddeld 2 bladzijdes uitleg, met allemaal moeilijke dokterstaal. ik zat toen net in de eerste klas, en ik kon het boek gewoon niet begrijpen. mijn dokter zei vervolgens dat als ik dat boek niet wou lezen dat ik me aanstelde, want dan zette ik me niet genoeg in. uiteindelijk heb ik een verwijzing gekregen naar de neuroloog. daar heb ik fisio, mensendiecktherapie, een bloedonderzoek en een EEG (hersenactivieitenscan) van gekregen. de fisio kon mij niet helpen, mijn houding was goed, en alles was goed in het bloedonderzoek. op de EEG was er wel iets mis: sommige uitslagen moesten blauw zijn, en waren bij mij donkerrood. ze hebben het maar op stress gehouden. ik heb geen stress. echt niet. dat wou die neuroloog niet geloven. ik ben zo naar huis gestuurd.
hierna ben ik nog een keer naar de huisarts geweest, en die heeft mij doorgestuurd naar manuele therapie voor mijn rug en nek die erg veel pijn deden. dit zou met mijn hoofd in verband staan. iedere keer als ik van de manuele therapie terug kwam, bonkte mijn hoofd, en mijn hoofdpijn werd alleen maar erger. ik was toen erg duizelig, en ik moest stoppen met mijn circustraining. ik ben van 11,5 uur in de week trainen naar 1,5 uur in de week op de bank zitten gegaan. ik werd hier zo gek van, dat ik aangedrongen heb om nog een keer naar de neuroloog te kunnen. dit is gelukt. met manuele therapie moest ik stoppen. die therapeut was volgens mij de enige die geloofde dat ik echt hoofdpijn heb...

ik heb alles op die neuroloog gegooit. ik wou graag een goede scan, en ik dacht dat als ik maar naar die neuroloog zou gaan alles over zou zijn. hij heeft mij beloofd dat als er ook maar 1 ding mis was, hij mij een scan zou geven. (MIR, CT ofzo..). er was inderdaad iets mis, en op een EEG kunnen ze volgens mij alleen zien dat er iets mis is, maar niet precies wat. de neuroloog heeft het maar op aanstellerij of stress gezet en mij vervolgens naar huis gestuurd. ik was zo overstuur, want ik kon na anderhalf jaar nog steeds niet fatsoenlijk trainen, niet fatsoenlijk sporten of iets anders doen. als ik opsta, heb ik hoofdpijn. als ik naar bed ga heb ik ook hoofdpijn. ik heb al mijn vertrouwen op die neuroloog gegooit, en hij zei dat ik me aanstel. hij zei ook dat ik niet meer terug hoefde te komen. ik was heel boos.
nu niet meer. nu leg ik me erbij neer. door uitspraak van de laaste neuroloog kan ik niets meer. hij moet mij een scan geven, en hij kan zorgen dat mijn hoofdpijn over gaat, of dat ik in ieder geval weet wat er met mij is. ik snap het niet, waarom wil hij mij niet helpen? is hij te laks om mij een scan te geven? de vragen die altijd in mijn hoofd zitten zijn verschrikkelijk. ik vraag me nog steeds elke dag af waarom ik hoofdpijn heb, en wanneer het ophoud. houd het ooit op? ik weet het niet. ik leg me er nu bij neer, en ik raak er langzaam aan gewent. dat kan toch niet? mag je eigenlijk wel wennen aan pijn? pijn is toch een reflex dat je zegt dat er iets mis is? ik ben nu machteloos. ik wil graag een scan, en zelfs als er niets uit zou komen ben ik al blij: dan kan ik uitsluiten wat het niet is. waarom willen die dokters mij niet verder helpen? ik snap het niet, en ik kan en wil het ook niet snappen!

_________________
Heb uw naaste lief, want dat ben ik!

als jouw dokter zei dat je je aanstelde, is het geen goeie dokter vind ik. dokters horen je te helpen met je klachten, en niet te zeggen dat je je aansteld. ik ken ook een familie hier in het dorp, en die vrouw is overleden omdat ze een ziekte had waar de dokter bij vond dat het niet nodig was om er wat aan te doen, hij wou haar geen medicijnen geven, tot het moment dat ze een hartaanval kreeg. maar die dokter waar ze naartoe ging staat ook bekend als de slechtste dokter van het dorp, hij heeft heel veel mensen die echte klachten hadden niet goed geholpen.

ergens komt je verhaal me bekend voor, ik heb zelf al meer dan een jaar een verzwikte enkel op een hele rare plek en ook dat wil maar niet weggaan. het is heel vervelend, aangezien ik een intensieve badmintonner ben. ik gaf de hoop op omdat de dokter niet wist wat hij eraan kon doen. ik heb een hele tijd met een enkelband gelopen om de pijn tegen te gaan. dit was ook omdat de dokter niet wist wat die eraan kon doen. op een gegeven moment kreeg ik fisiotherapie, en dat heeft een beetje geholpen. nu heb ik steunzolen en ik heb haast geen last meer

het punt is een beetje dat je niet moet opgeven. ga desnoods naar een andere dokter, of laat je masseren (ik heb ook een tijd gehad waar ik heel veel hoofdpijn had, en door massage is dat over gegaan. en daarbij is het heel lekker ). en weet je heel zeker dat je niet gestressed bent? het zou namelijk kunnen dat het in je hoofd niet zo aanvoelt, maar dat het voor je lichaam te veel is, en dat het dan omgezet wordt in hoofdpijn.

ik zou niet weten of ik het goed heb, ik zeg alleen wat ik denk en wat zou kunnen. ik hoop dat je er wat aan hebt

sterkte en veel liefs,
Emma

_________________
The beauty of a rose cannot be taken away by the fact that it's imperfect.

Hey moon,
Las even jou berichtje, steun kousen ed. zijn niet aan te raden bij instabiele enkels!
jou enkel bleef waarschijnlijk pijn doen door de instabiliteit. Het ergste wat je kunt doen is lopen met steunkousen of rekverband ofzo. Dan neemt heel de kracht van pezen spieren ea. af namelijk.

(Wel net nadat je verzwikt hebt is compressie goed maar ook in combinatie met ijs en omhoogleggen en rust.)

Gelukkig dat het nu beter gaat met je enkel
Dat wilde ik even kwijt

ej.. ik herken je verhaal maar al te goed.
en ik zou voor je willen dat jij het niet kende.

op mijn zesde kreeg ik voor het eerst last van mijn heupen.
omdat het bleef aanhouden ging ik naar de dokter, die gooide het op groeipijn. goed, dat was de diagnose, groeipijn kan ieder kind hebben.
de klachten verergerde, ik kon uiteindelijk niet goed meer traplopen en liep vaak op mijn handen en voeten en liet me op mijn kont de trap af gaan. Ik ging weer terug en kreeg weer de diagnose groeipijn.
Zo ging het jaren door, fysiotherapie kwam erbij.
Uiteindelijk ging alles zo veel pijn doen dat ik vanwege pijn moest stoppen met schaatsen. Een sport die ik intens graag en intensief deed.
en waar ik ook heel erg goed in was.
dat was kut.

toen ben ik weer naar de dokter gegaan (ondertussen mijn derde huisarts) die verwees me door naar het ziekenhuis alwaar ze fotos maakten en tot de conclusie groeipijn kwamen. ik moest later maar terug komen. weer fysiotherapie dan maar.

alla. ik ben nu 20 heb tientallen verschillende artsen gezien die allemaal zeggen dat het niets is. ben in verschillende ziekenhuizen geweest, heb wekedelenreuma op mijn naam staan, waar ik overigens geen snars van geloof. en door die diagnose, door een enkele arts, gooit elke arts het daar op.

terwijl mijn heupen de oorsprong hebben.
ik heb geen enkele vertrouwen in artsen meer, mijdt ze zelfs liever.
vanochtend had ik een afspaak met een arts, maar ik ben niet gegaan omdat ik niet wéér teleurgesteld wilde worden.
want het houdt je elke keer als je gaat weer weken bezig.
ik heb dagelijks pijn, maar het komt wel oke..
ik doe veel dingen, zoals dansen, die ik eigenlijk niet kan.. maar ik vind ze te fijn om op te geven, dan maar brandende heupen en dan maar krampende spieren.

ik weet de oplossing niet voor je, dat spijt me...

_________________
u.

Hoi kleintje al een keer goed onderzocht op heupdysplasie ?

allemaal bedankt voor je reacties..



ten eertse: ik heb een verschrikkelijk lakse dokter. en het probleem is dat die neuroloog in de aantekeningen van de vorige neuroloog heeft gekeken, en dat heeft hij gewoon overgenomen.
en dan dat masseren: ik heb al fisio gehad, ik ben 1x in de week gemasseerd, en ik heb ook van die hete dingen in mn nek gehad. niets helpt.

de neuroloog heeft btw ook nog gezegt dat ik maar verder moest gaan met pijnstillers. toen was ik net van de pijnstillers af. soms werd ik gewoon misselijk van mezelf omdat ik zoveel slikte. (vaak 4 ibuprofen 500 mg en 6 paracetamol 500mg in één keer, en dat dan 's ochtends en 's avonds.) na veel moeite ben ik er vanaf gekomen. het werkt gewoon niet meer...

en dat ik niet moet opgeven.. ik wil niet opgeven. maar op een gegeven moment kun je niet verder. ik ben afhankelijk van die neuroloog, en als 2 verschillende neurologen mij al geen scan willen geven.. hoe moet dat dan? zij moeten mij doorsturen naar een ander iemand die mij er wel mee kan/wil helpen, maar dan moeten ze dat wel doen!
bovendien heb ik niet de optimale steun van mijn ouders, mijn moeder die maakt zich bijvoorbeeld alleen zorgen als ze dan kan opvallen. ze heeft een winkel en dan vertelt ze alles over mij, aan iedereen die het maar weten wil. alleen dan is ze bezorgt over mij, en anders dan stel ik me aan. en wat moet je dan, in je 1tje? of alleen met vrienden en vriendinnen? dan kun je er beter het beste van maken en er zo snel mogelijk aan proberen te wennen...

_________________
Heb uw naaste lief, want dat ben ik!

Ik snap niet dat je geen second opinion gaat nemen in een ander ziekenhuis bij een andere arts/ neuroloog of andere huisarts!
Ook als jij in je dossier hebt staan dat het tussen je oren zou zitten of wathever heb jij het recht om dat er uit te laten halen! dan moet je er gewoon naar vragen. Het is jou lichaam en jou leven.. en jij neemt er genoegen mee ermee te leven omdat anderen dat van jou verwachten?

Je hebt zoveel wegen die je kunt gaan.. ennuh het is aan jou of jij genoege neemt met een lakse dokter..

Ik zou dat zeker niet doen!

een second opinion is een idee, maar wat moet ik beginnen zonder toestemming van mij ouders? dat is juist het hele probleem.. mijn vriend steunt me, mijn vriendinnen steunen me, maar mijn ouders niet!

_________________
Heb uw naaste lief, want dat ben ik!

dan kan je alsnog naar de dokter gaan en vragen om een second opinion.
voor je gezondheid heb je geen toestemming van je ouders nodig..

ik zou je wel als tip kunnen geven om je vriend mee te nemen, het zijn heftige dingen en zelf vergeet je altijd de helft te vragen, maar ook wat je te horen krijgt kan langs je heen gaan. Met zijn tweetjes bereik je meer

_________________
u.

yup, dat klopt. ik vergeet zelf vaak dingen te zeggen.. ik vergeet sowieso heel veel...

_________________
Heb uw naaste lief, want dat ben ik!

Hejhej,

Ik las dat je schreef dat je je erbij neer legt. Als eerste heb ik
niet het idee dat je dat doet en als tweede zou ik me
er niet bij neerleggen! Als jij zoveel last hebt moet er duidelijkheid
komen wat de oorzaak is. Dus misschien is het geen slecht
idee om achter die scan aan te gaan.

Ook uit ervaring heb ik een reden om te zeggen: geef niet op. Jaren
lang heb ik buikpijn gehad. En de dokters maar zeggen dat het
wormen waren. Nou ik weet niet hoeveel wormkuren ik in totaal
heb geslikt zeg..Toen het begon was ik 7 en het heeft tot mijn 11de
geduurd. Uiteindelijk zeiden de dokters dat ik gewoon een gevoelig
meisje ben en daarom buikpijn had. Gelukkig ben ik niet op
mijn mondje gevallen en bleef terug komen. Want de pijn
bleef en ik kreeg soms erge pijnaanvallen die steeds verergerde.
Toen werd ik opeens vreselijk ziek. De dokter zou om 7.30 uur komen,
hij kwam precies 12 uur later: 19.30uur. Hij dacht dat ik een
blindedarmontsteking had. Maar toen ik vertelde dat mijn
ontlasting goed was wilde hij me niet naar het ziekenhuis sturen.
Ik ben toen zo kwaad geworden! Uiteindelijk, ook omdat hij
zich schuldig voelde voor het te laat komen, mocht ik naar het
ziekenhuis. De operatie heeft heel lang geduurd en mijn litteken
is groter dan hoort. Wat bleek: al meer dan een jaar was mijn
blindedarm ontstoken. Door die ontsteking waren er verklevingen
bij gekomen wat voor extra veel pijn zorgde. Als we een uur
later waren geweest was mijn blindedarm geperforeerd.

Daarna kwamen de klachten weer. En weer zeiden ze dat ik
gevoelig was. 'Je hebt gewoon gevoelige darmen en je
krijgt pijnstillers.' Maar ik voelde dat er iets mis was. Dus
ik bleef volhouden. Uiteindelijk toch naar het ziekenhuis. Echo gemaakt..
en ik bleef een cyste in mijn eierstok te hebben. Deze moest
operatief verwijderd worden waarbij ze iets op mijn eileiders zagen.
'We hebben iets op je eileiders gezien. Wat weten we niet en
of het de pijn veroorzaakt weten we ook niet. En het kan ook
trouwens dat je hierdoor ontvruchtbaar bent. Maar dat is niet
erg hoor..als je kinderen wilt opereren we later gewoon nog een keertje
en dan kun je kinderen krijgen.' Dat vond ik echt bot .

Maargoed. Zoals seren schreef: het is jou lichaam! En als jij
voelt dat er iets mis mee is..dan ga je erachteraan. Totdat je
duidelijkheid hebt .

Sterkte ermee

Liefs

_________________
Als de zon schijnt, lacht mijn hart

Als er wormen in je lichaam zitten, dan moet het labo die wormen vinden. Indien er een wormsoort gevonden wordt, dan moet de dokter een degelijke verklaring kunnengeven hoe die worm is terechtgekomen.
Als er geen wormen, eieren en cystes van andere parasieten in de stoelgang kunnen gevonden worden (na verscheidene keren en een langdurig microscopisch onderzoek), dan ligt de oorzaak duidelijk aan iets anders.
Voor de rest weet ik niet veel van darmen en hun ziektes.
Ik raad zeker aan om naar de dokter te gaan, als er iets mis is met je lichaam, maar soms kan de oorzaak niet altijd gevonden worden. aan lakse dokters heb je idd niet veel en daarom zou je beter polsen welke een goede (huis)dokter is.
Soms denk dat het beter is voor je (al dan niet een alternatieve) behandeling start eerst naar de dokter gaat voor een diagnose.

Nou bij mij vonden ze geen wormen bij onderzoek. Wat ze
in de loop van een paar jaar verscheidene keren hebben gedaan. Dus
het ligt idd aan iets anders. Maarja..meestal als ik buikpijn heb
komt het omdat ik me naar voel. Mijn buik is gewoon mijn zwakke
plek en ik ben een gevoelig meisje . Maar zodra je aanvoelt
dat er meer dan dat aan de hand is: naar de dokter!

_________________
Als de zon schijnt, lacht mijn hart

Wat verschrikkelijk! Ik heb de laatste tijd ook veel hoofdpijn gehad, en ik weet nog steeds niet waar het van was.. Ik werd al gek na een paar weken elke dag hoofdpijn, laat staan je hele leven! Ik zou het echt niet opgeven, want misschien kan je toch op een of andere manier een oplossing vinden.. Ik zou alle mogelijkheden nagaan, alle alternatieve geneeswijzen.. Je weet maar nooit! Misschien laat je je magnetiseren en is alles opeens weg!.. Maarja, dan zit je weer met je ouders.. Misschien moet je eens rustig gaan zitten, en serieus met ze praten.. Vertel hoe je je voelt en dat je er echt niet meer tegen kan (ga desnoods huilen ).. Als ze dan nog steeds niets doen.. Dan is het wel erg gemeen! Ik zou echt niet opgeven! Kijk op internet en in boeken naar mogelijke geneeswijzen of mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik hoop echt voor je dat het overgaat en dat je een oplossing vindt!

Heel veel succes ermee!

Liefs, Lisa

_________________
Veel liefss !

Nessa..

bedankt iedereen.. ik wil niet opgeven, maar wat moet ik dan?
ik heb van mijn leidster van de scouting gehoord dat ik een second opinion moest vragen, maar ik weet bij god niet hoe. ik wil wel vragen of ze mij ermee wil helpen. ik hoop het.. en zij kan misschien ook wel mee, maar ik weet niet of ze dat wil en er tijd voor heeft..

_________________
Heb uw naaste lief, want dat ben ik!