We zitten in een kooi, zeggen sommige mensen, maar hoe bedoelen ze dat eigenlijk? Wat voor kooi moeten we aan denken als we het woord kooi horen? Moeten we denken aan de kooi van verplichtingen die we ervaren als we denken aan huur electra en weet ik veel wat voor rekeningen allemaal, kooien van werk, kooien van huwelijk?

Of kooi van geest?

Als het zo werkt dat al onze gedachten een werkelijkheid creeren, dan is er een niet afhoudende stroom van creatie aan de gang in mjn leven, elk moment dat ik denk creeer ik een werkelijkheid, deze werkelijkheid is heel vluchtig en veranderlijk, ik verander namelijk de hele dag van gedachten, de werkelijkheid die ik op me afroep verandert de hele dag met mijn gedachten mee, immers mijn gedachten zetten zich om in een werkelijkheid, dit process is continue en onophoudend, ik maak een aanname, vel een oordeel, heb een angst, de aanname verandert, zo ook het oordeel, de angst verdwijnt. Is daarmee ook de werkelijkheid verandert? Wat gebeurt er als ik bepaalde aannames be-vestig door ze uitespreken? Vormen deze uitgesproken aannames dan een be-vestigde werkelijkheid? Als ik iets WEET (werkwoord-want creeerend) is het dan ook zo (al was het alleen maar zo in mijn leven en mijn werkelijkheid)? Als ik bijv. over mezelf WEET dat ik geen humor heb, als ik het oordeel vel: ik heb geen humor, als ik de angst: ik heb geen humor bevestig door ze uittespreken, en andere mensen nemen die uitspraak voor waar aan, zet ik mezelf dan in een kooi? En word deze kooi dan verstevigd door de energie die anderen er aan toevoegen als ze het concept: "hij heeft geen humor" bevestigen met hun werkelijkheid-creerende gedachten? Is het zo dat ik naargelang ik die gedachte vaker uitspreek, en dus de creerende kracht van mensen een bepaalde kant op stuur, mijn kooi steeds sterker maak?
zit ik dus in een grotendeels door mezelf gebouwde en in stand gehouden "kooi"? Als ik uit deze kooi zou willen geraken "opdat ik zou kunnen vliegen" zou ik dan niet eerst, aangezien mijn werkelijkheid bij mij begint, mijn aanname over mijn humor moeten veranderen? Zou ik mezelf niet langer moeten uitlaten over mijn "gebrek aan humor"? Denk je dat ander mensen me dan ook niet "uit mijn kooi" zouden laten? We zijn toch allemaal dezelfde creerende energie?

Veroordeel ik mischien mijn-zelf tot een kooi? (Au - das bijna te pijnlijk om te zien)

hmmm vraagstukken, wie helpt me (ofzichzelf) uit de kooi?

Tja Dave, hoe je denkt kan ik me wel in vinden. Zeker het nadenken waard. Hier valt volgens mij ook een hele studie aan te wijden.

_________________

Allereerst denk ik dat je moet oppassen met termen als 'energie'. Deze komen mijns inziens uit het onderbewustzijn en hebben dus niets te maken met een bepaald oordeel dat je ergens over hebt.

Om te beginnen met de verplichtingen. In deze maatschappij is iedereen ergens in gespecialiseerd en zijn processen veelvuldig opgesplitst in verschillende deeltaken. Dat vereist een goede afstemming (en dus precieze afspraken). Die afstemming wordt vaak bereikt door het standaardiseren van werkprocessen. Denk aan regels, procedures en formulieren.
Dit werkt beperkend en stimuleert geen creativiteit. Je moet je aanpassen i.p.v. dat je er zelf wat van kan maken. In die zin wordt het 'kooi- of hokjes-denken' dus gestimuleerd in deze maatschappij.

Toch moet je het betrekken op jezelf. Iedereen heeft immers een andere visie en dus een eigen waarheid. Je eigen waarheid geldt alleen voor jezelf, maar kan natuurlijk wel invloed op je omgeving hebben. Ik kan bijvoorbeeld iemand proberen te overtuigen van mijn mening. Dat kan diegene beinvloeden, maar diegene kan nooit hetzelfde denken als ik. Die persoon heeft immers niet dezelfde vaardigheden als ik heb en zal dus niet exact dezelfde denkwijze hebben.

Wanneer je opgesloten zit in een kooi, dan betekent dat in principe dat je overtuigt bent van je eigen mening of waarheid. Het gaat erom dat je inziet dat jou mening of oordeel ook slechts een visie is en dat er niet 1 waarheid kan zijn.

Wat betreft jou voorbeeld, je kan niet zeggen van jezelf dat je geen humor hebt. Iedereen vindt immers andere dingen grappig en is het dus afhankelijk van je omgeving. Je zou net zo goed van de mensen uit je omgeving kunnen zeggen dat ze humorloos zijn, omdat ze jou gedrag niet amusant vinden.
Meningen en oordelen zijn dus erg betrekkelijk en moeten daarom relatief opgevat worden.

De echte werkelijkheid of objectiviteit is moeilijk te definieren. Er kan in ieder geval geen redeneren aan te pas gaan, want dat werkt altijd beperkend. Misschien dat intuitie of iets dergelijks wel de echte werkelijkheid omvat.

Hoe kun je niet humoristisch zijn als je het idee aanhangt dat je je eigen werkelijkheid creeert?
Wat is er dan zo dramatisch dat je nooit humoristisch kunt zijn? Dat is iets wat je jezelf af kunt vragen.
Mij lijkt het van relativeren en vooral bij alles: "het is niet erg".

Groet,
Thijs[/u]

_________________
It's all about communicate with yourself:
* Notice and accept your beliefs (overtuigingen).
* Notice and act to your impulses (ingevingen).
* Notice and remember your dreams.

Er staat BIJV. ïk heb geen humor" er zou ook kunnen staan "ïk kan niet zien" "ik kan niet lopen" ïk kan wat dan ook niet, beperkende gedachten in wat voor vorm dan ook.. snap je, iedereen heeft ze waarschijnlijk en daarmee bouwen we onze kooi... zoiets

Bij het woord 'kooi' ligt het er volgens mij aan hoe je het zelf ervaart, en er tegenaan kijkt. Je kunt ook iets zien als een rotklus, en het voor je uitschuiven, en er tegen op zien... Of het gewoon doen en er vanaf zijn.

Een state of mind dus, en als je je werk of huwelijk als een kooi ziet, betekent dat waarschijnlijk dat je niet doet/kunt doen (of zeggen, etc) wat je wilt. En daar kun je iets aan veranderen.

En als je in iets gelooft ('mijn huwelijk/werk is een kooi' of 'ik heb geen humor') dat leidt dat volgens mij tot tunnelvisie. Het is zo en niet anders... En vooral in het tweede geval, als je denkt dat je geen humor hebt, denk ik dat je je daarnaar gaat gedragen. Misschien schiet je in de stress als iemand een mop gaat vertellen, of gedraag je je terughoudend in contact met mensen omdat je er vanuit gaat dat ze je niet mogen omdat je geen humor hebt bv (vind je zelf), of op welke manier ook niet goed genoeg bent.

Het is interessant om je af te vragen of dat idee over jezelf veranderen genoeg is om het idee van anderen daarover ook te veranderen. Ik denk dat het inderdaad zo kan werken, als je er ook naar handelt.

Ik kan me vinden in wat flowwhenyouknow er over schrijft. Je kunt ook zelf anders tegen je overtuiging aan gaan kijken. 'Geen humor' bv is nogal zwart/wit, en dat geldt vast voor alle overtuigingen