DRIE WEKEN

Hoe kan je leven veranderen in drie weken? Drie weken, een schijntje in vergelijking met een mensenleven. Althans, mijn mensenleven, uw mensenleven. En toch is het mij gebeurd, zo voelt het tenslotte. De drie weken die mijn leven veranderden heb ik doorgebracht in een weeshuis, gelegen in het stadje Houma. Amper op de kaart te vinden in een gigantisch land als China, terwijl er misschien twee steden in Nederland zijn van dergelijke grootte.
De kinderen die hier woonden hadden allemaal minstens een handicap, sommigen hadden er meer dan een. Deze varieerden van hazenlip en klompvoet tot autisme en agressieproblemen en allemaal woonden ze samen in hetzelfde huis. Ook hadden ze allemaal wel ouders, maar hebben zij de pech gehad in China geboren te zijn. Hier is het namelijk financieel praktisch onmogelijk een kind met een handicap op te voeden en ik vraag me af of de omgeving van de ouders een gehandicapt kind geaccepteerd zou hebben. Al deze kinderen zijn te vondeling gelegd.

Dankzij de zusters die het weeshuis runnen en de tantes die voor de kinderen zorgen is er elke dag eten voor deze kinderen, dankzij hen hebben zij een slaapplaats. Elke dag bestaat uit opstaan, eten, plassen, eten, slapen, eten en douchen. En weer slapen. Slechts twee van de kinderen gaan naar school, de rest vermaakt zichzelf zover dat kan. Ik besef ergens hoeveel geluk deze kinderen hebben gehad, een kans op een leven en een dak boven hun hoofd maar ergens blijft het moeilijk om iets te waarderen dat in Nederland de grenzen van alle normen en waarden ver overschrijdt. Er is geen communicatie met deze kinderen, niets behalve een standje en soms zelfs een klap, waardoor velen van hen veel minder ontwikkeld zijn dan eigenlijk mogelijk zou zijn. Geen knuffels, spelletjes en geintjes.

De komst van een groep vrolijke Nederlandse jongeren moet dan ook best een schok voor deze kinderen zijn geweest. Ikzelf zat in de tweede groep, de kinderen waren al gewend aan onze witte gezichten en gelukkig voor ons was het werkschema aangepast en meer gericht op het vermaken van de kinderen.
De kinderen die ik aantrof waren niet zo zeer verlegen maar hadden allemaal, buiten hun handicap om, hun problemen.
Er was een meisje dat nooit uit haar bed gehaald werd en daardoor ook heftige lichamelijke problemen vertoonde (haar benen altijd opgetrokken langs haar lichaam en een ingezakte borstkas). Zij werd (vooral door mijn groepsgenote) uit bed gehaald om te eten en voor fysiotherapie en gewoon bij de rest te zitten. De vijfde dag bewoog zij voor het eerst zelf haar benen.
Er was een meisje dat vaak enkel onder dwang at, altijd gesloten en in haar eigen wereld. Enkel door eerst met haar te spelen en te lachen wilde ze graag van je eten, maar pas als ze zich open gesteld had.
Er was een jongetje dat alle aandacht liefst voor zichzelf hield en best vervelend kon zijn. Toch voerde hij met veel liefde zijn huisgenootje dat dankzij zijn hazenlip niet zelf kon eten, uit zichzelf. En toen het jongetje niet meer wilde, begon hij mij te voeren.
En er was een meisje dat zo woedend kon kijken dat het schattig was. Haar driftbuien kwamen bijna dagelijks, contact zoeken met ons kon ze ook niet goed. Door oogcontact en zachte woorden verdween haar driftbui, na een week kwam zij een knuffel vragen (als haar vriendje het ook deed dan...) en bijna aan het einde van de drie weken gaf ze mij voor het eerst uit zichzelf een kus.

Drie weken, het lijkt niets. Maar voor de kinderen die ik ontmoet heb kan het een verschil maken. Nu, terwijl ik thuis zit en alles bezit wat mijn hartje begeert, vraag ik me af hoe het met ze gaat. Zouden de operaties waarvoor we geld hebben ingezameld succesvol zijn verlopen? En missen ze ons nog, of denken ze terug aan onze aanwezigheid met een lach? Ergens vind ik het cru, kinderen zoveel te geven maar net zo hard weer te ontnemen. Aan de andere kant is voor sommigen hun leven voorgoed veranderd. Het mijne lijkt in elk geval veranderd. En dat in slechts drie weken.

Wat een indrukwekkend verhaal zeg.

Heb je ook het idee dat er nu iets veranderd is?
Dat er tijd is/komt voor knuffels, spelletjes en geintjes daar,
nu jullie weer weg zijn?

Zo zie je wat een verschil aandacht kan maken...
goed en mooi werk

Mooi verhaal. Je leven kan inderdaad veranderen in slechts drie weken tijd. Mijn leven is veranderd toen ik 3 weken naar Ghana ging. Jammer alleen dat de mensen om je heen niet veranderen..

_________________
No one cares how much you know, untill they know how much you care

Hello,

ik heb tijdens ons verblijf ook bij de verzorgsters veranderingen gezien. Ik vraag me alleen af hoe lang die zullen duren.. En grote veranderingen waren het niet, in ieder geval lachten ze meer en wilden ze nog wel eens een grapje uithalen op het laatst. Volgend jaar weer...

Liefs Barbara

Ik weet niet oftie te lang is... Maar dacht ik probeer t gewoon!

ANDERS, EN TOCH HETZELFDE.
Na bijna drie maanden een gevarieerd project in China gevolgd te hebben, bestaande uit studeren op een universiteit, werken en sightseeing, heb ik veel van een cultuur mogen zien waar ik me van te voren maar moeilijk een voorstelling wist te maken. Buiten de vriendelijkheid waarmee de Chinezen mij en mijn groepsgenoten benaderd hebben waren er veel opvallende dingen die me niet alleen hebben verbaasd maar ook regelmatig aan het lachen hebben gemaakt.

De campus waar we de eerste maand verbleven lag in een relatief kleine stad (ongeveer zo groot als Rotterdam) werd door zo'n 30.000 man bewoond.
Vanuit onze luxe positie als gast heeft het even geduurd voor we de kans kregen het ware campus-leven te ontdekken; waar wij op tweepersoons kamers sliepen deelden de Chinese studenten een kleine kamer met stapelbedden en een klein tafeltje met welgeteld acht personen. Privacy is hier niet vanzelfsprekend, het is ook niet ongebruikelijk om zelfs de meest intieme toiletdetails te moeten delen.

De studenten oogden veel jongen dan ze waren en ware erg bescheiden en verlegen. Gesprekken gingen altijd over studie of familie en op het eerstejaars feest waar we uitgenodigd waren presenteerden zenuwachtige jongeren verlegen een programma van liedjes, dansjes, spelletjes en uiteindelijk tien minuutjes gelegenheid om te dansen. Opvallend was dat er de hele avond geen drankje te krijgen was.

Nu is het overigens niet zo dat alle Chinezen maar stijf en geremd zijn, in tegendeel. Op het onbegeleide 'rock 'n roll' feest braken de studenten de tent af (ondanks ook hier het gebrek aan drank), een wilde avond die tot 21.00 uur geduurd heeft. In de discotheek stond de dansvloer vol met dronken mannen en vrouwen die dansten zoals ik nog nooit gezien heb, al kijkend naar de schaars geklede danseressen terwijl de ME een oogje in het zeil hield.

Ook de dagelijkse lessen en uitstapjes met onze steun en toeverlaat Mr Pang, de onderdirecteur, waren erg verschillend van wat wij in Nederland kennen. De leraressen die ons Chinees probeerden te leren waren al net zo verlegen als de studenten. Hier zijn we behoorlijk geconfronteerd met het begrip 'gezichtsverlies', een belangrijk aspect van de Chinese cultuur, en hoezeer zij niet enkel individu zijn maar ook vooral Chinees. Onze aparte vragen over cultuurverschillen deden onze lerares rood aanlopen, alsof zij zich schuldig voelde om andermans daden. Zo hebben wij haar gevraagd waarom wij op onze uitstapjes steeds op de foto gezet werden door de Chinese bezoekers (ze leken ons interessanter te vinden dan het cultureel hoogstandje waar ze op bezoek waren), enigszins duidelijk makend dat we er een beetje gek van werden. De dag erna heeft ze aan het begin van de les verteld dat ze uit schuldgevoel amper had geslapen. Het is niet gebruikelijk om je op een negatieve manier over een ander te uiten in dit land, zelfs opbouwende kritiek kan nog worden opgevat als gezichtsverlies.
Wel waren onze juffies heel spontane mensen, hoe hard ze ook hadden geroepen niet te kunnen dansen stonden zij op ons afscheidsfeest (evenals Mr. Pang) te hakken op echte hardcore.

Tijdens mijn werkperiode op het platteland heb ik een tijdje in een klooster gewoond, samen met vier zusters. In eerste instantie waren ze (verrassend genoeg) erg verlegen en vriendelijk. Na mijn eerste dag thuisblijven om te helpen met koken kwam er verandering; mede doordat mijn Chinees ongeveer net zo goed was (en is) als mijn Swahili werd het ijs gebroken. Het samen zoeken in het woordenboek en uitbeelden wat je wilde duidelijk maken leidde tot veel plezier en van beide kanten nam de verlegenheid af. De zusters ontpopten zich tot ware kinderen zoals zij giechelend over boomgaarden mijn tasje volpropten met onrijpe vruchten en liedjes zongen en dansjes deden. De enige keer dat ik me nog ongemakkelijk heb gevoeld was toen ik mijn intieme toiletdetails heb moeten delen met een van de zusters...

Wat vooral opviel op het platteland was de gastvrijheid van iedereen. Bij de zusters kregen we driemaaldaags een feestmaal, terwijl we continu werden gemaand voldoende rust te nemen. Ook de boeren en hun families waren meer dan vriendelijk voor ons, tot het ongemakkelijke aan toe. Bij elk huisbezoek stond de tafel vol met eten en werden we continu voorzien van sigaretten en drank.

Ook hier speelde gezichtsverlies een rol. Toen we na een week merkten dat er steeds minder werk voor ons te krijgen was hebben we met veel moeite weten los te peuteren dat we tijdens het schoffelen een fout gemaakt hadden. Ze voelden zich beschaamd het ons te vertellen.

Naast de cultuurverschillen in mijn directe omgeving is mij op straat ook het een en ander opgevallen. Vier op de vijf auto's was voorzien van geblindeerde ramen. Zou dit gezien worden als een westerse manier om aanzien te krijgen?
Afdingen is in China haast een spel, zonder elke vorm van agressie kun je als westerling vaak een product voor eentiende van de eerstgenoemde prijs meekrijgen.
Kinderen dragen geen gewone broeken, een kinderbroekje heeft vaak geen kruis. Ze lopen dus eigenlijk altijd in hun blote billen, waardoor ze waar dan ook even in de vuilnisbak kunnen plassen en zelfs op straat kunnen poepen. Even wennen om te zien...
Maar schokkender en ingrijpender was het om het schoolleven van dichterbij te zien. Van jongs af aan gaan de kinderen van ongeveer 6.30 tot 21.30 naar school, om aan een stuk door drills te oefenen.

Al met al moet ik zeggen dat dit land mij aan het denken heeft gezet. In hoeverre zijn deze mensen nog steeds onderdrukt en wat zijn de psychologische gevolgen hiervan? Het lijkt erop dat door het strenge schoolritme en de manier waarop studenten in toom gehouden worden, er iets loskomt in deze mensen wat eerder onderdrukt is. De kinderlijke zusters en het uitgaansleven lijken te duiden op een bevrijding door het verlies van de controle. Echt oordelen kun je hier echter niet over, niet na drie maanden. Het enige wat ik met zekerheid kan zeggen is dat Chinezen, net als wij, allemaal verschillende individuen zijn. Anders, en toch hetzelfde.

Indrukwekkende verhalen!

Ja dat snap ik.. Ik bedoel het meer zo.
Jij hebt gezien hoe het ook kan. Hoe kinderen opgroeien zonder liefde en aandacht. Ik heb echte bittere armoede gezien, vergeleken daarmee is iedereen (ook een bijstandsmoeder) in nederland rijk. Ik ben enorm veranderd alleen de mensen om me heen niet. Mijn ouders, mijn vrienden, mijn vriend, mijn opa en oma die zijn niet veranderd. Je verandert zo makkelijk terug in wie je was, pas op dat jou dat niet gebeurd.

_________________
No one cares how much you know, untill they know how much you care