Hallo
Ik ben al een tijd lang geobsedeerd door de dood, ik wil vaak gewoon graag dood, zelfmoord plegen dus.
Ik wil gewoon zo graag weten wat er na de dood is en hopelijk dat het er dan beter is,
Ik bedoel, waarom uitstellen van het onvermijdelijke, je gaat toch ooit dood.
Maar de voornaamste reden dat ik het niet doe is mn familie,
die zouden het niet aankunnen.
en de manier waarop ik het wil doen is lastig, ( een kogel door je hoofd) je komt niet makkelijk aan een pistool,
Ik wil graag jullie mening weten over zelfmoord,
wat je denkt dat er na de dood is, en hoe ik eigenlijk van deze obsessie af kan komen en een normaal leven kan leiden,
zonder bij veel dingen die je ziet gelijk weer aan de dood te denken

eerst wil ik zeggen dat ik het heel moedig van je vind dat je het zo open kan zeggen.

het enigste wat ik je kan aanraden is, dat je iemand vind die je kan begeleiden en helpen, met je gevoelens.
want die ideeen over de dood komen niet zomaar.
en wat zou je dan zo graag beter willen? wat is het in je leven nu dat je mist voor jou gevoel?

mijn moeder heeft heel lang het zelfde gehad.
na onderzoeken bleek het dat haar hersens een bepaalde stof niet aanmaken, die het leven niet zo zwart laat zijn.

ik zelf ben van mening dat zelfmoord niet zomaar gebeurt, er zit een heel verhaal achter.
wat er na de dood is, ja daar kom ik vanzelf ooit achter.

_________________
Vergeet wie je dacht te zijn, en accepteer wie je bent. (Dalai Lama)

Ik weet niet waaromik het zo graag wil, me leven is soms best kut, saai enzo, maar ik ben niet continue depressief..

Zelfmoord, ik ken het gevoel wel, ik heb ook een periode gehad waarin ik depressief was, en ik dit leven niks waard vond en echt graag dood wilde.
Maar ik heb nooit een zelfmoord poging gedaan.
Die depressieve periode is nu weer over, en het enigste wat ik er voor heb gedaan is een aantal knopen doorgehakt in m'n hoofd, en me bezig gaan houden met spiritualiteit.
Ik had eerst medicijnen, maar dat stompte m'n gevoel af, dus daar ben ik mee gestopt.
Toen kwam ik er achter dat m'n depressieviteit voortkwam uit onvrede over m'n levenssituatie, en toen ben ik alles gaan omgooien, en gewoon gaan doen wat me leuk leek, dus gestopt met werk/school etc, gestopt met feesten, andere vrienden gezocht, in een woongemeenschap gaan leven etc, gewoon gaan doen wat ik echt wilde, afstand nemen van deze zieke maatschappij.
Daarna kwam er nog een boek van Eckhart tolle op m'n pad, en toen was ik eigenlijk wel genezen.

Dit is hoe ik van m'n zelfmoord gedachte afkwam, mischien heb je er iets aan, maar mischien ook niet.

het enigste wat ik je kan adviseren is eerst bij jezelf te raden gaan waar je onvrede over het leven vandaan komt.
Dus welke dingen in jou levensituatie je depressief en levensmoe maken.
En die dingen dan veranderen in hoe jij het wil.

Mischien denk je dat als je kleine dingen in je leven verandert dat dat niks uitmaakt, omdat je het leven in z'n algemeenheid gewoon kloote vind,,, maar dat negatiefe totaalbeeld komt voort uit allemaal kleine negatieve patroontjes in je leven.
En als je beetje bij beetje je leven omgooit, wordt je totaal gevoel over het leven vanzelf beter.

Ik ben persoonlijk erg tegen medicijnen, maar mischien heb je ze wel nodig om de ergste gevoelens te onderdrukken.

veel sterkte iid geval, en als je nog meer advies wilt moet je het maar vragen

_________________
De aap, de banaan, de schil, de aardkorst, een broodkorst, boter, geel, stro, een paard, in gallop, ogen, mooi, blauw, papier, een boom, groen, gras, zon, hitte, vuur, hout, een vlot, de zee, de zon, licht, blablabla

Als je 15 bent, kan je moeilijk zomaar je school verlaten of sterker nog, je huis.
Je kan hier en daar kleine veranderingen aan je leven brengen, maar veel meer dan dat zie ik niet wat er kan gebeuren.

Lieve Bas,

ik wilde heel graag reageren op je bericht, mede omdat ik het gevoel zelf wel ken maar vooral omdat er een gedachte door mijn hoofd ging die misschien wel interessant is voor je.
Het leven lijkt, en is ergens, een pad naar de dood. Je zegt: waarom zou je het uitstellen. Geen onlogische gedachte.
Mijn antwoord op jouw gedachte (waarom uitstellen) is: waarom zou je je haasten als je weet dat het toch wel gaat gebeuren? Dat is namelijk zowat het enige zekere in je leven!
Het leven is iets wat je gekregen, misschien wel gekozen hebt. Met zijn nare en saaie kanten, ja natuurlijk. Een andere kant van het leven is (zijn) de dingen die je kunt doen. Die kunnen zomaar op je pad komen, en je zo'n mooi gevoel geven dat je er echt voor wilt gaan. Voor mij was dat een ervaring in China, met meervoudig gehandicapte weeskinderen. Ik wil nu ineens zo veel met mijn leven! Overal heen, dingen leren, dingen zien!
De moeilijkheden en saaie tijden zul je kennen, vergeet alleen niet dat je altijd de mogelijkheid hebt om je dromen waar te maken. Ookal niet NU, althans niet allemaal of in zijn geheel, de kans is alleen best groot dat jij iets tegen gaat komen in je leven waar je je hart aan kunt verliezen. Iets om nu al naar voooruit te kijken.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben ook niet helemaal van het gevoel af van weg willen kruipen en er niet meer willen zijn, rust en harmonie. Maar ik ben wel heel, heel blij dat ik er nooit gehoor aan heb gegeven en de kansen zie die er zijn in het leven en besef dat ik die kan pakken als ik wil.
Ik hoop dat jij het jouwe kunt vinden en naar je eigen dromen kunt gaan leven en de uitdaging van het leven in kunt gaan zien. Je kunt alles!

Veel geluk en liefs,

Barbara

ps mocht je es een pbtje willen sturen is dat oke, als je vragen of wat dan ook hebt.

Ik denk dat wat er ook gebeurt, geduld het belangrijkste is.
Als het zonodig je bestemming is dat je niet op deze aarde rond moet lopen, dan zal er vanzelf wel een sein komen dat dat niet zo zou moeten zijn.

Het is eigenlijk net als wat Jezus z'n leer zegt. Je moet eerst in je hart weten wat goed of fout is eer je gaat nadenken met je hersens over wat waar en niet waar is.

Je begint dus met de hoop om in een betere wereld te komen. Mij lijkt het dan een heel logische stap om na te gaan denken over hoe je deze wereld kan veranderen.
Ik denk bijvoorbeeld dat het kapitalisme (en dus ook de huidige democratie) zijn einde nadert. Dan heb je alweer een hele andere samenleving en dus een andere situatie.

Dat is trouwens een overtuiging van mij, maar ik weet daarbij nog niet of het zo is. Ik zal dus geduld moeten hebben om daarachter te komen.

Wanneer ik kijk naar het dodenrijk (en ik krijg er dikwijls mee te maken), dan zie ik daar 'zielen' met ook rechten en plichten. Mensen die zelfmoord plegen uit hoop op een betere wereld, komen terecht in een soort wanhoopstoestand. Uit die toestand zullen ze dan weer een lering moeten trekken om vervolgens weer te kunnen toetreden in de 'materiele' wereld.
Dat lijkt mij persoonlijk geen goed bestaan.
Dit alles komt naar mijn mening omdat abrupte, respectloze of onnodige doden zonder geduld en overhaast gedaan zijn.
Ik vind het moeilijk om uit te leggen maar ontsnappen is geen legitieme reden.

Mijn tip is tenslotte om eens wat meer te gaan nadenken over wat je met je leven zou willen. Je hoeft er niet actief in te zijn, maar meer om ervoor te zorgen dat je een uitzicht hebt.

ik denk niet dat ik echt veel dingen kan veranderen in mn leven, wat ik wel probeer.Zo wil ik bijv. volgend jaar naar het buitenland om daar mn 5 en 6 vwo af te maken, ( dat kan via een organisatie http://www.uwc.nl ) dat lijkt me zoiezo heel gaaf, en dan ben ik gewoon ook weg van hier, weg van me problemen, van me saaie leventje. Dat is voor mij eigenlijk een beetje de mildere manier van zelfmoord, dus niet dood maar gewoon naar een andere plek, en dit is een hele mooie kans, alleen de kans is erg klein, er mogen maar 20 leerlingen per jaar helaas.
Maar ik heb zelf nog nooit echt een zelfmoordpoging gedaan, of mezelf verwond ofzo,
Op dit moment voel ik me ook weer behoorlijk kut, lichamelijk en geestelijk

Een ervaring in het buitenland is wel heel gaaf, ik zou het gewoon keihard proberen.. Misschien lukt het wel! En anders kun je altijd na je school gaan, er zijn genoeg mogelijkheden daarvoor.
Maar let wel, als het probleem in jezelf zit en niet in de omgeving, blijft het toch bij je. Jij bent namelijk degene die er wel altijd is.
Ik schrok een beetje van krassen, want dat duidt wel een beetje op dat het wat verder gaat dan nieuwsgierigheid naar de dood. Er is een apart forum voor dat soort dingen, automutilatie.
Ik ben natuurlijk geen psych en kan dus niet zeggen he dat is nou de manier om jezelf te helpen, maar ik wil het wel proberen. Je bent het namelijk niet waard om je rottig over jezelf te voelen.
Je zegt dat je niet zoveel kunt veranderen, en dat is waarschijnlijk ook zo. Dacht dat je 15 bent? School, thuissituatie, dat zijn op dat moment toch best vaststaande dingen. Maar er is meer dan dat wat je nu doet, een paar jaar is niet zo lang ookal lijkt het soms wel zo. En er kan een boel veranderen. Nogmaals, je kunt echt hele vette dingen doen in je leven, ook al kan het niet nu je kunt er wel nu al kracht uit putten.

Hoop dat je je wat beter gaat voelen.
Liefs Barbara

Flow heeft helemaal gelijk! Personen die zelfmoord plegen, komen aan in de Hiearchie en krijgen het zeker niet makkelijk. Ze worden geconfronteerd met het verdriet wat ze anderen hebben aangedaan.
En geloof me dat is niet makkelijk. Ten tweede krijg je een blik op de rest van het leven wat je verlaten hebt. En meestal zie je dan dat de reden waarom je eruit bent gestapt na een tijdje helemaal vervlogen is. De periode waar je nu inzit is hoe on realistisch het ook klinkt een leerproces. Kijk na je situatie en verander hem.

Door knopen door te hakken, en juiste beslissingen te maken. verander je denkwijze (wat je bent trek je aan) dan komen er vanzelf andere mensen op je pad die je uit de put trekken.

Besluit je om er nu uit te stappen zal je in je volgende incarnatie dezelfde situatie meemaken tot je er wel je lering uit haalt. Je zegt waarom de dood uitstellen? Maar mijn vraag is waarom je leerproces uitstellen, en jezelf tegenhouden om verder te gaan in leven?

Groetjes Brian

_________________

barbara, je typt hele lieve dingen,d ankjewel:)
Ik had me ook nog beetje geknipt met een schaar, in me arm, toen bloedde het wel ( niet heel heftig) maar ik heb er op dit moment nog geen spijt van
misschien is het gewoon een schreeuw om aandacht ofzo:S omdat niet veel mensen (zichtbaar) om me geven, ik ben opzich wel 'populair' maar veel vriendschappen zijn zo oppervlakkig enzo,

Heyhey,

no problem hoor, hoop alleen maar dat je er ook echt wat aan hebt.
Wat je zegt over aandacht vragen, als je dat zelf inziet is dat al wel wat. Maar besef jezelf dat t uiteindelijk niet zal werken, zo werken mensen niet echt. Ik bedoel, de berichtjes die je van ons krijgt zijn wel aandacht, dus ergens spreek ik mezelf tegen, maar ik bedoel ook meer iets andere aandacht. Mensen kunnen het wel zielig voor je gaan vinden ofzo, maar is dat een positie waar je echt in wilt zitten?
Aandacht krijgen kan op vele malen positievere manieren, zoals geintjes, lieve gebaren naar anderen en opvallende acties. Als je dit op een positieve manier doet, krijg je eerder mensen met positiviteit terug. Die mensen kunnen er dan vanzelf ook voor moeilijke dingen voor je zijn, net als jij voor hen.
Ook wilde ik nog even zeggen dat ik het met de rest ook eens ben. Als je kijkt naar karma enzo, is zelfmoord niet zo erg fijn voor je zelf ook(om over je omgeving maar te zwijgen). Het is nogal wat om dat zelf te verwerken en om te gaan met datgene wat je omgeving voelt door jouw daad. Het leerproces waar je nu in zit is ook idd niet voor niets, ook ik geloof wel in die herhaling die je door zou maken als je het afbreekt.
Dus nogmaals, dood gaan we allemaal wel. Probeer er voor je daar bent wat leuks van te maken en geef het leven een kans, het is zo slecht nog niet. Geniet ervan, en leer ervan.

Liefs Barbara

zelfmoord.. tja.. wat kun je er over zeggen..

een vriendin (klasgenoot) van mij heeft vlak voor de zomervakantie een zelfmoordpoging gedaan. het was heel schokkend en iedereen was helemaal in de war, ookal was het voorspelbaar dat ze het zou doen. al een hele poos is ze redelijk depressief en heeft ze het niet al te makkelijk thuis. een andere vriendin en ik hadden al een beetje ingezien dat het zo gebeuren, maar zo plotseling..

het is een vreemde gebeurtenis, en je moet je er echt zeker van zijn als je het wil doen. ik geef nu mijn mening en als ik heel eerlijk ben vind ik het een beetje egoistisch. ik vind het heel goed dat je er wel over nadenkt en dat je aan je familie denkt, maar dan nog.. ik heb zoiets van: je moet het zelf weten als je dat doet, het is jouw leven en jou keuze. maar zoals ik al zei vind ik het wel ergens wat egoistisch..

bedoel ik verder echt niet gemeen ofzo, dit is gewoon hoe ik erover denk. maar nogmaals, het is jou keuze, jij weet zelf het beste wat je wel en niet moet doen.

ik weet niet of je er wat aan hebt, maar ik wou dit eventjes kwijt

liefs en sterkte
Emma

_________________
The beauty of a rose cannot be taken away by the fact that it's imperfect.

Dag Bas,

Ik begrijp het niet zo goed je komt bij me over als een sterk en wijs persoon die zelfmoord gedachte vind ik niet bij jou passend.
Je komt op aarde met een taak of les die je zo goed als mogelijk moet afmaken.
Als jij nu gaat beslissen om die taak of les te ontlopen door zelfmoord te plegen, wees er dan maar zeker van dat je terug geboren wordt met dezelfde les, want hij werd niet afgemaakt waardoor je het inzicht niet hebt verkregen in het door jou gekozen leven.
Denk er goed over na Bas ik weet het leven kan zwaar zijn maar sommige jaren in het opgroeien naar volwassen persoon bevatten wijze lessen voor je verdere leven.

Liefs vanessa

Ik geloof niet zo dat je echt een missie of opdracht in je leven hebt, daar is et leven veel te toevallig voor. dus dat is voor mij gene reden om het niet te doen. op dit moment denk ik meer aan automutilatie, wat i vanmiddag voor het eerst gedaan heb