Na een dagje googlen ben ik achter deze site gekomen en ik lees hier allemaal berichten waar ik me prima in kan vinden en heb besloten ook mijn zegje te doen.

Ik kamp al vanaf mijn 14e met heldervoelen, wat voor mij sinds vandaag een nieuwe term is. Dit gebeurde nadat mijn opa was overleden en ik dat op 1500 km afstand tot op de minuut kon voelen. Daarna heb ik een aantal jaren last gehad, maar na tien jaar goed onder de knie gekregen. Zo kan ik nog talloze voorbeelden noemen, die ik hier in het midden laat.

Waar ik nu mee zit is een mengelmoes van liefdesverdriet en heldervoelen wat het niet makkelijk maakt voor mij op dit moment. Mijn ex-vriendin raakte in een depressie en dat was natuurlijk niet fijn. Na een tijdje besloot ze het uit te maken. Ik besloot mijn heldervoelen maar eens uit de kast te halen en haar te helpen. Ik heb een soort connectie met haar gemaakt, al vanaf het begin van de relatie, en besloot dit eens te gebruiken. Ik wilde kostte wat het kost haar uit die dip halen in de hoop dat het daarna weer goed met ons zou gaan. Dat laatste zonder succes. Waar ik nu mee kamp is dat zij inmiddels uit haar dip is gekomen en het goed met haar gaat en ik nu met haar gevoelens zit. Stomme keuze om dit heel bewust te doen. Want dit gemengd met liefdesverdriet maakt me heel erg ongelukkig. Ik heb inmiddels wel door dat deze gevoelens los van elkaar staan.

Wat ik wil vragen is of meer mensen zo'n connectie kunnen maken en vooral hoe ik er weer vanaf kom. Dat zou me op dit moment heel erg kunnen helpen. Verder heb ik dat heldervoelen goed onder de knie na jaren van ervaring. En dit is ook geen gewone liefdesverdriet, want dat heb ik wel eerder meegemaakt en dit is heel iets anders.

Dan nog een waarschuwing naar de mensen toe die deze connectie ook kunnen maken, maar het allemaal niet goed onder controle hebben. Doe dit alleen als je sterk in je schoenen staat, alles onder controle hebt en ook weet wat je overneemt op welk moment. Soms kan het goed helpen bij mensen, maar soms ben je er zelf ontzettend de dupe van. Ik merk dat het erg gevaarlijk is om de pijn van een ander te stallen in jezelf.

heldervoelen zit bij mij in de familie,
ik denk niet dat ik het in me heb,
maar het zou wel leuk zijn als ik dat wel heb

_________________
Moed is pas als je hebt ontdekt dat er ook een kans is dat je verliest
Wicca <3
Seira, You'll be in my Heart. BB.

Ik denk dat ik misschien HSP ben en heldervoelen heb (of hoe je dat ook zegt...)
Ook die "connectie" die Ruud beschrijft doet me heel erg aan mij en mijn moeder denken. Wanneer zij boos is, of verdrietig of pijn heeft, etc. dan kan ik me totaal niet meer concentreren, zelfs als zij boven zit en ik beneden voel ik het nog. Met andere mensen heb ik dit echter niet zo sterk. Wel dat ik hun emoties ongeveer aanvoel en dat wanneer ze doen alsof alles goed gaat, terwijl dat niet zo is.
De gevoelens van anderen gaan me echt aan, vroeger was het al dat wanneer ik een baby zag, of hoorde, huilen dat ik zelf ook begon te huilen, of wanneer er iemand pijn had, verdrietig was, etc. op een gegeven moment deed ik dan altijd mijn oren en ogen dicht, ik kon het gewoon niet meer hebben, en het ergste vond ik dan nog... je merkt dat iemand zich niet goed voelt, maar vaak kan je ze niet helpen. Je wilt stoppen, maar je ouders, de leraar of iemand anders zien het niet.

Vroeger dachten ze dat ik b.v. ADHD had. (een van de basischoolleraressen wou mij meteen, dus zonder uberhaupt onderzoek verricht te hebben, Ritalin voorschrijven. Gelukkig hebben mijn ouders daar geen toestemming voor gegeven, zij wisten dat het geen ADHD was, omdat ze mij nog kenden van de tijd dat ik niet naar school ging. Toen was ik een rustig kind. Ik zat graag bij mijn ouders op schoot en kon helemaal opgaan in wat ik op dat moment aan het doen was. Absoluut niet het profiel voor een kind met ADHD.)
Ik had geregeld last van woede of paniekaanvallen, de leraren wisten niet was ze ermee moesten doen, dus vaak deden ze helemaal het verkeerde. Het was ook vaak zo dat ik na zo'n aanval even rustig alleen wou zitten, voor een minuutje of vijf. Maar de leraren gingen me bijna altijd achterna, sleurden me de klas in. Terwijl ik iedere keer heel duidelijk "ik wil alleen even met rust gelaten worden" e.d. geroepen heb.
Er was ook eens een stagair in groep 4... ik had haar verteld dat sterren meerdere kleuren kunnen hebben, dat er niet alleen gele/oranje/rode sterren bestaan, maar ook blauwe, en dat de blauwe sterren "jong" waren en ook heter dan de "normale".
Ze geloofde me niet en probeerde me aan te praten dat ik het gewoon maar verzonnen had, terwijl ik het zelf gezien had (we hadden een sterrenkijker...) en het nota bene ook nog gelezen had in een encyclopedie.
Vaak voelde de basischoolleraren zich geintimideerd door mij omdat ik over sommige dingen meer wist dan zij en omdat ik ze vaak wees op fouten die ze maaken (en niet zelf doorhadden) of zag dat ze moe waren of zich niet goed voelden, terwijl ze het juist verborgen wilden houden.

Maargoed... ik kan mijn hele levensverhaal hier niet gaan vertellen... dan wordt het een onoverzichtelijke brij (dat is het nu al, lol)
maar ik wil nog wel zeggen dat het nu, in de 4e van de middelbaar, al een stuk beter gaat. Maar tot zeer kort geleden had ik nog steeds last van alles wat gebeurt was. (ik ben ook heel erg gepest. In groep 3 het ergst, maar verder ieder opvolgend jaar ook behoorlijk)