Deze maand is Sado geinterviewd! Veel plezier met lezen..
---
1. Hoe ben je op het forum gekomen?Ik zocht, toen ik nog druk in de weer was met Tarot, een goede plek om blinde duidingen te kunnen doen. Oftewel, duidingen waarbij je totaal niet weet voor wie je aan het leggen bent. Zoals velen wel zullen weten, is het vrij simpel om iemands karakter te kennen door enkel in beschouwing te nemen hoe diegene zich gedraagt, hoe die er uit ziet, etc. Om de ware potentie van Tarot te leren kennen, vond ik het nodig om puur enkel op niets meer dan gebruikersnaam te leggen. Daarna ben ik eigenlijk een beetje blijven hangen.
2. Hoe denk jij over spiritualiteit?Spiritualiteit als fenomeen op zich kan me eigenlijk zeer weinig boeien. Voor mij gaat het eerder om de personen die zeggen spiritueel te zijn, kortom, om de relatie tussen spiritualiteit en mens. Ik geloof niet zo in de naïve lezing van de spiritualist, als iemand die 'hier is om te leren' en die 'anderen wil helpen met zijn gaven', of wat men ook mag zeggen. Iedereen heeft diepere motieven, die voortkomen uit ieders persoonlijke zonden: onwetendheid, het sinistere, leugentjes voor de bestwil, of zelfs zoiets simpels als geld. In mijn lezing van spiritualiteit in het algemeen heb je eigenlijk drie groepen mensen, namelijk de groep mensen die het externe serieus nemen (wat er dus om een persoon heen gebeurd), een groep mensen die het interne serieus nemen (wat er dus in de persoon zelf speelt - deze mensen bestempelen de buitenwereld vaak als zijnde een 'illusie') en een groep mensen die niets serieus nemen (die ondervertegenwoordigd is op het forum, maar waar ik trotse proponent van ben).
De 1e groep is een die veel belang hechten aan wat ik zie als pure bijgeloof: spoken, vage verschijningen, 2012, sinterklaas, God, goed, kwaad, 'zij', 'de wereld', etc. Dit is noem ik Britney-Spears-spiritualisme (Of Madonna-spiritualisme: zij doet immers ook aan Kaballah). Het maakt niet uit wat er gebeurd, maar zij hebben het niet gedaan. Dit soort spiritualisme neigt naar het vrouwelijke spectrum: vrouwen zijn ook wezens die andere dingen nodig hebben om zich goed te voelen (een man die ze bijvoorbeeld een complimentje geeft, of make-up, of weet ik het). Kortom, het enige doel van dit soort spiritualisme is dus om de ontwikkeling van de redelijkheid tegen te gaan, en de ontwikkeling van paranoia en waan te bevorderen. Bij veel mensen zit deze zo diepgeworteld, dat je het er met geen mogelijkheid meer uit kunt krijgen. Zelfs niet als er geen uitweg meer is, en als het overduidelijk is dat ze simpelweg fout zitten, dan nog is hun geest hardnekkig in het vasthouden aan het fantasme; deze mensen leven in een fantasie, en dit is de enige plek waar ze eigenlijk zich kunnen 'manifesteren'. Deze mensen zijn gedoemd tot ongeluk en onwetendheid (vaak cyclisch en karakteristieke manische-depressiviteit: ene moment zijn ze ongelofelijk gelukkig, andere moment zijn ze buitengewoon depressief), tenzij ze spontaan tot inkeer komen, net zoals verlichting binnen bijvoorbeeld het Zen Boeddhisme enkel bereikt kan worden door pure willekeur (iemand kan de hoek van straat om lopen en ineens kan 'het' hem raken - en hij is verlicht).
De 2e groep hechten veel belang aan... paradoxaal, de onthechting. Deze groep leunt meer naar het mannelijke, in de zin van dat ze rationeler en weldenkender zijn, en daat ze streven naar non-mediatie (dus het 'pure', zonder bemiddeling van een 3e partij, de 'make-up' of 'God'). Het probleem van het denken is vooral dat ze werkt met taalkundige concepten, en op die manier kan ze nooit toereikend genoeg zijn. Het enige waar je continue op uitkomt als je zogenaamde 'semantische' discussies houdt (waarbij de discussie vooral draait om het definiëren van bepaalde woorden of het vinden van bepaalde betekenissen achter bepaalde betekenaars), zijn onoplosbare paradoxen. Het denken heeft een limiet, en is beperkt in haar vermogen om waarheden te vinden, vooral omdat waarheden op zichzelf alweer falen in het overeenkomen met hun dubbele in de werkelijkheid (Het woord 'zon' is niet gelijk aan de zon an-sich, heel simpel gesteld). Als je dan nog doorzet in je zoektocht naar waarheden, dan heb je eigenlijk twee keuzes: vluchten naar het relatieve, of toegeven aan waarheden opgesloten in de taal zelf. De vlucht naar het relatieve vormt karakters waar ik persoonlijk een enorme hekel aan heb: bij hen is alles relatief, zij roepen trots dat wat voor hen waar is, niet waar hoeft te zijn voor anderen, en wat voor hen goed is, niet goed is in het algemeen, etc, etc. Hun probleem is vooral dat ze zichzelf tegenspreken, iets wat al 2500 jaar geleden werd bevonden door bijvoorbeeld Plato (en Aristoteles verfijne later de logica die daaruit voort vloeide, die simpelweg neerkomt op het feit dat iets niet tegelijk waar en niet waar kan zijn). Hij merkte scherpzinnig op dat de uitspraak 'alles is relatief' op zichzelf al een absolute uitspraak is, en dat dus niet alles relatief kan zijn, maar bepaalde dingen dus waar moeten zijn. Daarbij komen we automatisch op de tweede keuze: waarheden vinden als besloten in de taal. De voorgaande conclusie dat 'alles is relatief' een absolute uitspraak is, is vooral taalkundig van aard - ze slaat op een reflectie over de natuur van taal. Over de eeuwen hebben mensen systemen van taal ontwikkelt die op zichzelf altijd waar zijn; zo is bijvoorbeeld 1+1 altijd 2, en zo is de zin 'het regent of het regent niet' altijd waar. Het probleem van bijvoorbeeld 'het regent of het regent niet' een pure tautologie is, en dus totaal nutteloos. Je mag dan wel 'de' waarheid hebben gevonden, maar je kunt niets met haar. De slimme persoon zal nu opmerken dat men dus eigenlijk kan vaststellen dat 'waarheid niet bestaat'. Het probleem is wederom Platonisch: de uitspraak' waarheid bestaat niet', is een ware uitspraak, maar dat kan niet, want waarheid bestaat niet. Dit is de paradox waar ik eerder op doelde, die onoplosbaar zijn. Zo kom je in een ernstige cirkel terecht, waar niet uit te ontsnappen valt. Juist vanwege dit feit kan zowel Jantje als Pietje beweren dat zij de waarheid spreken: precies omdat zulke claims nutteloos en vooral betekenisloos zijn. En dat is mijn houding tegenover de spiritualiteit en haar denkbeelden: ze zijn zonder betekenis. Dit betekent niet perse dat ze onzin zijn, maar ze zijn betekenisloos, i.e. het zijn tekens zonder inhoud. De 2e groep zijn vooral mensen die dit intuitief heel goed weten, maar die er niet echt raad mee weten. Veelal uit intellectuele luidheid springen ze snel tot de conclusie dat 'alles een illusie' is, wat dus, uiteindelijk, mocht ze 'waar' zijn, niet meer is dan een tautologische uitspraak. Mensen die zich met dit soort denkbeelden veel bezighouden, jongleren dus volgens mij met tekens, maar niet met betekenissen.
Het werkelijk spirituele is dus, voor mij (en hier gaan we praten over waarden, die weer wel betekenisvol, maar eigenlijk onzinnig zijn), het diepere besef van de chimaerische (Chimaera is een mythisch meerkoppig wezen) natuur van de realiteit. Ze zit oneindig veel complexer inelkaar dan mensen ooit zullen kunnen ontdekken. Vooral ook omdat al onze sensaties zich afspelen op het raakvlak van bewustzijn en wereld. Het is dan natuurlijk heel verleidelijk hier een kamp in te kiezen, en ofwel vóór bewustzijn te zijn (waarbij de wereld dus als 'schaduw van' wordt beschouwd), ofwel vóór de wereld (waarbij het bewustzijn enkel gevolg is van processen in die wereld). Beiden visies leveren onmenselijke omstandigheden op, beiden visies kennen verregaande logische consequenties. Zo heb je in de bewustzijnswereld continue het gevaar van het zogenaamde solipsisme: de onvermijdbare conclusie dat JIJ de enige bent die denkt (immers, je kunt nooit bewijzen dat andere mensen ook aan het denken zijn - misschien zijn het wel robots!). In de wereldse wereld is het gevaar het determinisme: de filosofische visie dat alles enkel kwestie is van oorzaak en gevolg, en dat er dus geen menselijke vrije wil bestaat.
Maar goed, zoals je ziet is er voor mij niet echt snel antwoord gegeven op die vraag. Er komen heel veel aspecten bij kijken, en een definitief antwoord is voor mij eigenlijk niet denkbaar.
3. Heb je het spirituele van thuis uit meegekregen?Nee, totaal niet. Mijn ouders en broertje zijn nog a-spiritueler dan sommige mensen hier (in mijn nederige opinie), en dat zegt veel. Ik kan ze ook nergens voor interesseren. Het zijn gewoon van die mensen die elke dag thuiskomen van het werk, dan tv kijken, en dan zullen slapen.
4. Wat zijn jouw sterke kanten en minder sterke kanten?Ik vind dit een beetje een misleidende vraag, want het gaat er teveel van uit dat er één Sado is, en dat dat het dan wel moet zijn. Ik denk juist dat dit mijn sterkste kant is: dat ik niet vasthoud aan één Sado-identiteit. Ik kan me perfect aanpassen aan de omstandigheden, en weet eigenlijk precies altijd wel wat ik moet doen om dingen zo te krijgen als ik ze graag zie. De minder sterke kant is er eentje waar alleen anderen echt mee te maken hebben, en ik eigenlijk zelf weinig last van heb: door die eigenschap, zullen sommigen mij enkel zien als manipulatief. Ze zullen opmerken dat ik arrogant ben, of dat ik betweterig doe... Eigenlijk geef ik hier weinig om, want ik heb persoonlijk weinig tijd om onzeker en zielig te doen, of om net te doen alsof ik dom ben terwijl ik weet dat ik veel kan. Voor mij draait het enkel om gerealiseerde zelfkennis. Ik neig me tegenover iedereen weer anders op te stellen. Natuurlijk weten alleen de mensen dit die dit meegemaakt hebben: mijn façade is er een van de dwaze materialist, die ik maar al te graag opvoer. Ik doe graag moeite voor de personen die zelf de moeite nemen om zichzelf en anderen beter en dieper te leren kennen (mensen die dus, in zekere mate, zelf weten dat ze eigenlijk niets weten - wat volgens mij het beginpunt van ontwikkeling van pure kennis is). Mensen die enkel uit zijn op oppervlakkigheden en die continue zich maar zorgen maken over zichzelf, hun bezittingen, hoe anderen hen zien, etc en die dit verbergen onder de facade van het paranormale (kortom, eigenlijk dus de egocentrische mensen), die geef ik wat ze vrezen.
Ik laat aan anderen over te bedenken wat zij hier de sterke, en wat zij hier de minder sterke kanten van vinden. Zelf houd ik me daar niet zo mee bezig; ik neem mezelf en de wereld er niet serieus genoeg voor.
5. In welke fase denk je dat je zit op het gebied van zelfontwikkeling?Iemand die bovenstaande antwoord heeft begrepen, begrijpt ook wel wat mijn antwoord op deze vraag zal zijn. Ik ben overigens grotere voorstander van de zelfvernietiging, dan van de zelfontwikkeling: door onszelf te 'dempen', merken we meer dingen op, zoals het merkwaardige fenomeen dat 'de rest van de wereld' heet. De persoon die mijn antwoord op de 2e vraag heeft begrepen zal ook wel begrijpen waarom ik dan eigenlijk liever spreek over 'de rest van MIJN wereld'. 'De' wereld is een fabeltje.
6. Wat is voor jou ware wijsheid?Het inzicht dat ware wijsheid een concept is waar alleen dwazen mee werken.
7. Welke boodschap zou je aan de mensen op het forum mee willen geven?Dit vind ik een moeilijke vraag, want 'de mensen' wekt het idee dat je doelt op een homogene groep, maar dit is natuurlijk op dit forum zeker niet het geval.
Aan elke persoon zou ik natuurlijk weer een andere boodschap mee willen geven, maar eigenlijk kan ik het in grote lijnen samenvatten tot één 'regel', waarvan ik denk dat deze veel mensen inzicht kan verschaffen. Deze is dat ik aanmoedig tot het radicaal probeer om te draaien van perspectief: als je x gelooft, probeer dan eens een poosje met het tegenovergestelde geloof te leven. Interpreteer alles wat gebeurd aan de hand van het tegenovergestelde principe van wat je op dit moment gelooft. Doe dit een maand, en zie wat voor effect het heeft: als je het goed hebt gedaan, zul je er al snel achter komen, dat het tegenovergestelde een perfect plausibel en verdedigbaar standpunt oplevert wat perfect en naadloos kan integreren met de staat van de/je realiteit.
Ten tweede zou ik mensen willen aanmoedigen tot beter, helderder en preciezer denken. Ik zie veel mensen van de hak op de tak springen: ze interpreteren allerlei tekenen van de tijd, ze leggen allerlei links tussen verschillende gebeurtenissen en proberen het gecompliceerde web aan ideeën wat dit oplevert samen te voegen tot één overheersend principe. Het 'elke x is eigenlijk y' type denken wat dit oplevert is een waarbij het concrete en praktische het moet ontgelden uit naam van het algemene en theoretische. De werkelijkheid openbaart zich constant aan ons in de vorm van de realiteit die we van haar maken, en op basis van dit principe probeert iedereen een bepaald gevoel te vinden waarin ze zich het meest op hun gemak voelen. Omdat verschillende mensen dit op verschillende manieren doen, ontstaat er frictie. Ik zou vooral aanmoedigen de punten van frictie op te zoeken en doelbewust te botsen: dit levert verreweg de meeste inzichten op, en op die manier raken mensen hoop ik meer in staat tot relativering van posities. Uit respect voor elkaar dit niet doen is enkel een politiek correcte zonde.
Ga niet enkel af op materiaal die jouw visie bevestigt, maar probeer ook het tegenovergestelde te bestuderen. Bevestiging van jouw visie levert enkel onwetendheid en kortzichtigheid op, omdat je daardoor sneller geneigd bent te denken dat je waarheid hebt gevonden. Je bent je eigen grootste vijand. Als je constant maar in de zweefboekjes zit, leer je niets substantieel nieuws.. Je krijgt alleen de oude boodschap in nieuw jasje. Hoewel het natuurlijk heel veilig en comfortabel is om constant maar hetzelfde te geloven, en dit geloof constant maar met dezelfde mensen te delen, word je er feitelijk geen centimeter wijzer door.
Domheid vind ik de grootste zonde, maar domheid is voor mij niet synoniem aan 'gebrek aan intelligentie'. Domheid is een houding. Als domheid ergens synoniem aan is, dan is het passiviteit.
8. Welk aspect van het menselijk karakter boeit jou het meest?Wat de mens zichzelf allemaal wel niet wijs kan maken om de wereld dragelijk te maken. Om terug te komen op het voorgaande, ik zou iemand die constant wereldse dingen op foute manier interpreteert niet dom noemen. Sterker nog, het vereist meer intellectuele kracht om een onwaarheid als waarheid te kunnen beschouwen. Voor een 'slim' persoon is de wereld bijna een natuurlijk gegeven, waardoor hij haar niet direct opmerkt. Juist de kinderachtigheid van de meeste mensen hier, maakt ze voor mij interessant: ze hebben allerlei zeer intelligente oplossingen voor problemen die ze zichzelf aangepraat hebben. Deze mensen zijn wat mij betreft ook slachtoffer van hun eigen intelligentie. In een debat zullen zij het onderspit niet delven, omdat ze altijd in staat zijn de visie van de tegenstander teniet te doen of een manier te vinden deze te integreren in hetgeen ze al geloven.
Intelligentie werkt toch op meerdere niveaus. Bijvoorbeeld, veel mensen hier lullen wetenschappelijk gezien pure onzin. Hun theorieën komen totaal niet overeen met hetgeen we in de werkelijkheid kunnen waarnemen. Echter, in het geval van Einstein ging dit bijvoorbeeld ook op: zijn theorieën stonden, in prille fase, ook in die schoenen. Een nieuwe dimensie toevoegen aan de 3 (of 4) waarneembare is natuurlijk een stap die zó briljant is, dat een 'normaal' persoon deze nooit had kunnen maken. En toen bleek dat Einstein zijn berekeningen aan de hand van deze nieuwe dimensie klopten, en zelfs nauwkeuriger maken dan die van Newton, toen werd hij in één klap de beroemdste wetenschapper ter wereld. Kortom, Einstein integreerde zijn imaginaire elementen naadloos in het strict fysische wereldbeeld (de natuurkunde zat in die tijd namelijk met grootse problemen die niet opgelost konden worden met het toen heersende paradigma van strikte empirie).
Het grote verschil met Einstein is natuurlijk dat de meeste mensen hier uitspraken doen die nooit geverifieerd kunnen worden. Einstein voegde een imaginaire dimensie toe, maar uiteindelijk waren zijn uitspraken en berekeningen wel toetsbaar. Het is belangrijk om te onthouden dat deze dimensie NOOIT is waargenomen, het is enkel zo dat door haar aan te nemen bepaalde (wiskundige) problemen kunnen worden opgelost. Desalniettemin heeft deze stap ook weer haar problemen opgeleverd waar de moderne natuurkunde nog steeds niet echt mee uit de voeten kan. De LHC (bekend van het nieuws) zal hier hopelijk meer inzicht over verschaffen.
Dit niet-verifieerbare element maakt het wat mij betreft zeer onwaarschijnlijk dat veel mensen hier ook maar een grammetje in de juist hoek zitten. Zij gebruiken vooral het geloof en de kracht van de geest om uitspraken voor zichzelf kloppend te maken. Dat niemand om de geldigheid van de natuurkundige wetenschap heen kan, blijkt wel uit het feit dat we nu auto's, internet, televisie, etc, etc hebben, die zonder al geldigheid van bepaalde natuurkundige theorieën nooit hadden kunnen bestaan. Juist deze eigenschap, het vermogen tot het scheppen van een voor het gevoel kloppend wereldbeeld aan de hand van de fantasie, is wat mij betreft de meest fascinerende van alle menselijke trekken.
9. Hoe zie jij spiritualiteit in relatie tot (objectieve) wetenschap?Goede vraag.
Ik geloof dat ik hier op het forum de reputatie heb van iemand die vooral naar het wetenschappelijke kijkt. Zelf beschouw ik mijzelf echter als vrij a-wetenschappelijk in mijn denken. Ik prefereer bijvoorbeeld de psychoanalytische school boven de psychologische, waarbij de eerste een speelse versie is van de tweede, die pretendeert ook werkelijk wetenschappelijk gefundeerd te zijn. Daarnaast interesseer ik mij veel meer voor de metafysica (filosofische tak die zich bezighoudt met vragen over de grondslag van het 'zijn') dan voor de fysica.
Dat gezegd te hebben denk ik wel dat het belangrijk is dat mensen, en vooral hier, het belang inzien van de wetenschap. Vooral in onze tijd is er niets belangrijkers dan het vinden van 'common ground'. Dit komt vooral tot uiting in het praktische, en dat vind ik persoonlijk alleen maar goed. Juist in het metafysische, het losgekoppelde van de alledaagse realiteit, zijn mensen het doorgaans met elkaar oneens en is er überhaupt ruimte voor discussie. Het ironische is eigenlijk een beetje dat de hedendaagse mens het oneens is met elkaar op bepaalde punten omdat juist deze punten altijd strijdpunt zullen blijven - dit is hun inherente eigenschap. Bij de zaken die er werkelijk toe doen, daar kan al lang geen discussie over bestaan, juist omdat deze dingen veelal zijn bewezen door de wetenschap die ze heeft doorgetrokken tot het praktische. Je kunt het er niet mee oneens zijn dat atomen niet bestaan, omdat uit de alledaagse realiteit blijkt dat ze dat wel doen - zonder diepgaande kennis van atomen, geen atoombom, of televisie. Kortom, over de fysische fundamenten is discussie onmogelijk, en juist daarom zoeken mensen punten op waar ze het grondig over oneens kunnen zijn. Juist daarom vlucht men in de spiritualiteit, omdat deze draait om zaken die fundamenteel onbewijsbaar zijn en enkel op subjectieve ervaring rusten - het is een vlucht terug naar het subjectieve, omdat het objectieve in onze wereld duidelijk overheerst. Als de psycholoog jou zegt, als vertegenwoordiger van het objectieve (en dus het wetenschappelijk), dat jij delusies hebt, dan wordt er een vlucht naar het subjectieve gemaakt om deze uitspraak van de psychologie via negatie op te heffen: jij bent niet gek, nee, het zijn de anderen die het zijn, want jij hebt immers een mystieke ervaring gehad, direct van God (of welk denkbeeldige egoprojectie je ook mag vereren of aanbidden), en jij gaat af op je gevoel, en dat is altijd juist, en waar.
Gekken in het gekkenhuis zijn volgens die logica dan ook niet werkelijk gek - nee, het zijn mensen die gewoon dingen zien die andere mensen niet zijn - en die andere mensen zijn de werkelijke gekken. Het moet dan ook niet zo zijn dat we de gekken pillen geven of bij de psychotherapeut op bezoek laten gaan - nee, het moet zo zijn, dat we de 'gaven' van deze personen accepteren en ze leren hoe ze deze gaven kunnen inzetten.
Dit is wat mij betreft een upside-down mentaliteit, waarin radicaal wordt geprobeerd elke objectiviteit in haar negatieve (subjectieve) dubbele op te heffen. Het is een terugkeer naar Middeleeuwse omstandigheden, waarin de wetenschap altijd onder God heeft gestaan. God is niets meer dan de negatieve dubbele van de wetenschap: God is de absolute subjectiviteit, wetenschap is de absolute objectiviteit.
Hiermee komen we terug wat ik eerder zei over de schaduwen die ontstaan binnen de visies van de wereld-als-bewustzijn (absolute subjectiviteit) en de wereldse-wereld (absolute objectiviteit). Geen van beide lijkt de juiste weg te zijn (althans, gewetensbezwaarlijk gezien), maar ze kunnen ook niet beiden het geval zijn (volgens simpele Aristotelische logica). Wie moet dan het veld ruimen? De wetenschap, of het subject? Het is wederom een kwestie van waar je zelf in gelooft. De ware werkelijkheid ligt te ver van ons verwijdert om werkelijk tot een sluitend antwoord te komen.
Een goed voorbeeld zou iemand zijn die gaat zitten op een stoel. Bij een subjectieve wereld-als-bewustzijn lezing is er sprake van iemand die uit zijn eigen vrije wil op een stoel gaat zitten. Echter, het is totaal niet moeilijk om deze lezing compleet om te keren, en nog steeds zekere waarheid te spreken: bij deze objectieve wereldse-wereld lezing is er sprake van iemand die verleid wordt door de stoel om op haar te gaan zitten (en die hier dus zelf niet werkelijk een keuze toe maakt: deze keuze is een illusie). Voor beide visies valt wat te zeggen. Uiteindelijk draait het om persoonlijke voorkeur waar je het liefst voor gaat. Iemand met een sterk verantwoordelijkheidsgevoel zal zeggen dat het vrije wil is, iemand die graag in termen als lotsbestemming denkt zal kiezen voor de stoel als object van verleiding.
Ik weet één ding zeker: als de spiritualiteit serieus zichzelf wil ontwikkelen tot zelfstandig gebied, dan zal ze toch eens moeten stoppen met het stelen van concepten van de wetenschap. Voor mensen met een beetje wetenschappelijke kennis van zaken, is een film als What The Bleep een lachertje, en eigenlijk niet eens de DVD waar ze op gedrukt is waard.. De manier waarop in die film met Kwantumfysica wordt omgegaan, is een regelrechte belediging richting de pioniers van deze natuurkundige visie. Het is behoorlijk storend dat veel aanhangers van spiritualistische stromingen wel met boze vingers naar de wetenschap wijzen, maar dan niet met eigen ideeën op de proppen kunnen komen. Spiritualiteit zal nooit het niveau van de objectieve wetenschap kunnen bereiken. De enige manier waarop ze dat wel kan, en op dit moment doet, is door het verspreiden van regelrechte leugens en misinterpretaties richting mensen die het allemaal maar gulzig geloven, omdat ze zelf de kritische kracht missen om eens dieper na te denken over de werkelijke natuur van het al.
10. Aan wie zou jij het volgende interview willen doorgeven en welke vraag wil je aan diegene stellen?Om de ketting van geïnterviewde jongens te doorbreken ga ik voor Truitje. Allereerst omdat ik het meer met haar eens ben dan oneens, en dat is zeldzaam. Ten tweede omdat het lijkt alsof ze zich dieper met spirituele dingen bezighoudt dan de gemiddelde persoon, en dat mag ik wel.
Mijn vraag voor haar slaat dan ook op mijn eigen stukje over het gekkenhuis. In hoeverre is Truitje het daar zelf mee eens, en in hoeverre denkt ze dat de psychiatrie gerechtvaardigd is om zulke mensen als zijnde 'gek' te behandelen?---
Sado, bedankt voor het interview! Volgende maand is Truitje aan de beurt!
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
duidelijk en leesbaar geschreven en geeft inzicht over hoe jij over de dingen denkt. ik heb het met plezier en interesse gelezen
