Misschien hebben jullie gehoord van Elisabeth Kübler-Ross. Zij was iemand die boeken schreef, maar dat was niet haar eigenlijke werk. Haar eigenlijke werk was verdriet, woede, pijn en dergelijke genezen bij mensen.

En ze deed dat als volgt. Het voorbeeld gaat over Amerikaanse soldaten die gediend hadden in Vietnam, hun leven gegeven hadden voor hun land, maar bij terugkomst in Amerika erg lauw ontvangen werden. Men was hen niet dankbaar. Ze werden vaak werkloos en werden aan hun lot overgelaten. Ze voelden zich totaal niet welkom en gewaardeerd.

Velen hebben dit verdriet jaren en jaren met zich meegedragen. Het maakte hen verbitterd en kil.

Elisabeth organiseerde nu een gebeurtenis die dit zou genezen. De veteranen werden afgezonderd van de rest van de deelnemers. Hen werd niet verteld wat er ging gebeuren. De andere deelnemers werd verteld wat er zou gebeuren en wat ze moesten doen. Ze zouden de veteranen welkom heten en bedanken voor wat ze gedaan hadden voor hun land.

De veteranen kwamen één voor één de zaal binnen. Ieder van hen werd als speciaal behandeld, dus het ging alleen om die ene mens die nu de zaal binnenkwam. Op het moment dat de man de zaal binnenkwam, begonnen de mensen uitbundig te roepen en te schreeuwen. Ze renden op hem af en schudden hem de hand, vielen hem om de nek. Ze fluisterden "bedankt voor wat je voor ons gedaan hebt" en "we zijn zo blij dat je terug bent". Het was zo overweldigend, dat de man van emotie door de benen zakte, tranen over zijn wangend stromend. De wond was in één keer genezen. Hij voelde zich weer welkom, geliefd, zoals hij zich nog nooit eerder gevoeld had.

En bij elke veteraan die de zaal binnenkwam, gebeurde hetzelfde. Dit was engelenwerk. Hier werd liefde uitgedeeld.

idd.

Elke keer als ik het lees krijg ik weer tranen in m'n ogen.

En ik besef me dan dat ik me zelf ook helemaal niet welkom voel in de wereld. Ik voel me zeer onwelkom, waar ik ook ga (min of meer).

En ik weet dat omdat ik een keer naar een festival ben geweest waar het anders was. Het was een eco-festival in Nederland. Ecotopia 2004. Het werd gehouden op het land van slot Loevestein nabij Gorinchem en Woudrichem, aan de zuidkant van de Waal en ten oosten van de Ingedamde Maas.

Ik kwam pas om 4 uur aan in Gorinchem. Ik geloof dat ik eerst nog even heb gerust, maar toen ik de pont wilde nemen naar Slot Loevestein, bleek dat de laatste al vertrokken was. Er ging die dag alleen nog een pont naar Woudrichem. Ik was echter niet alleen, er was een dame van de organisatie en die belde wat mensen en vertelde me dat ik naar Woudrichem kon gaan en dan zouden ze me komen ophalen met een kano.

Dus ik naar Woudrichem en ik liep naar de oostkant van het dorp, naar de wal van de Ingedamde Maas. Daar riep ik naar de overkant of ze me konden ophalen, en er kwam iemand met de kano om mij over het water te helpen. Toen ik aankwam op het strandje, werd ik begroet door een menigte mensen die daar aan het relaxen of socializen was. En iedereen was zo open! Iedereen was blij, en straalde, en straalden ook naar mij, en ik was daar totaal welkom. Ik werd begroet, en ontvangen, en wegwijs gemaakt. Ik heb nooit eerder zoiets gevoeld en sindsdien ook niet. Zo'n gevoel van welkom zijn. En het maakte me bewust van hoe onwelkom ik me doorgaans voel in de wereld.

Die eerste week van Ecotopia was geweldig. Alleen maar leuke mensen. Met een sfeer van dat iedereen elkaar wilde leren kennen. Er werd natuurlijk ook van alles samen gedaan: het koken, het eten, de afwas, het douchen, maar veel taken werden verricht door mensen van bepaalde werkgroepen. 's Ochtends was er yoga, of tai chi, en daarna waren er allerlei werkgroepen, discussies en vergaderingen. De vergaderingen waren van een directe-democratie soort. Er was een gedragscode waarmee je kon communiceren met de vergadering, bijvoorbeeld om het woord te vragen, je afkeurig te laten blijken, of je instemming. Achteraf voerden twee mensen onverwacht een theater-act op. Het was ontzettend leuk, om daar bij te zijn. Alles gebeurde in een enorm positieve sfeer en de mogelijkheid van ruzie bestond in feite niet.

Na die week stroomde een nieuwe groep festivalgangers in en daardoor werd de groep te groot om nog voor iedereen interesse te kunnen tonen. De sfeer verdween een beetje. Voor mijn gevoel waren het ook minder leuke mensen. Maar desalniettemin bleef het goed om er te zijn.

In elk geval is het een ervaring die ik nooit zal vergeten. Met name die ervaring op dat strand.

Daar ben ik blij om .