Ik weet niet of dit ook hier geplaatst mag worden
, ik denk het wel... en anders merk ik 't vanzelf wel
dit is één van m'n korte verhalen, ik vond het zelf wel op dit forum passen, dus wilde ik 't even met jullie delen... ik heb 't ook pas geleden ingestuurd voor een wedstrijd samen met twee andere verhalen en ik vond 't wel een mooi verhaal...
Liefs, Deniece
Daar waar de zon altijd schijnt.
Het was een andere wereld dan die waarin we leven, maar voor mij net zo echt. Het was een fantasie, zo echt dat zij werkelijkheid leek. Niemand anders betrad deze wereld, alleen ik kende haar. Zij bood mij een uitweg wanneer ik wilde vluchten, een helpende hand wanneer ik het alleen niet kon. Zij was er voor mij wanneer geen ander aanwezig was. In deze wereld van de fantasie kon ik zijn wie ik graag wilde zijn en vergeten wat me niet beviel. In ieder geval voor even.
Ik vluchtte vaak naar deze andere wereld en elke keer weer zag ik nieuwe dingen. Elke keer weer ontdekte ik al het moois dat zij mij te bieden had. Alles wat ik daar vond was op dat moment voor mij, alleen voor mij en dat was wat ik vaak miste in het echte leven. Niets leek alleen voor mij. Niets leek te blijven. Net wanneer ik dacht dat er iets speciaal voor mij was en ik het wilde pakken, glipte het uit mijn hand. Alsof ik er net niet bij kon en verslagen achterbleef.
Als ik zou moeten omschrijven hoe deze wereld eruit zag zou ik je vertellen dat ze vol licht was. Altijd. Het was er nooit donker en alles op deze wereld straalde geluk uit. Het was er vol kleuren en toch zo vredig. De zon scheen er altijd en vulde mij met haar stralen. Alsof ze mij wakker maakte en even liet vergeten hoe de echte wereld eruit zag. Alle twijfels en al het verdriet dat mij was aangedaan in de echte wereld werden weggenomen in deze wereld waar de zon altijd scheen.
Ik was een jaar of acht toen ik deze wereld ontdekte. Eerst bestond zij alleen in mijn dromen, wanneer ik sliep. Later bestond zij. Zij was er altijd en wanneer ik het even nodig had opende de deur die mij naar deze wereld leidde. Hier verruilde ik alle duisternis in mij voor licht en wist ik weer dat ik leefde. Toch waren juist dat ook de momenten waarop ik wist dat ik moest leven in de echte wereld. Ik kon hier niet blijven, al voelde het nog zo goed. Deze wereld liet mij even tot rust komen en maakte mij klaar voor een nieuw gevecht in de echte wereld.
Ook al kwam ik er nooit mensen tegen, toch voelde ik dat ze aanwezig waren. Misschien waren het ook wel geesten, of onzichtbare mensen. Ze praatten tegen me en motiveerden me vol te houden. Er was één stem die op mij de meeste indruk maakte. Een vrouwenstem, zo vriendelijk en zacht. Zo wijs en zo volhardend. Ze vertelde me dat ze Mara heette. Zij was de stem van mijn geluk. De stem die mij kracht gaf. Wat zei mij vertelde onthield ik en probeerde ik toe te passen zodra ik deze zonnige wereld verruilde voor het echte leven.
Er was één gesprek dat mij altijd is bij gebleven. Ik was toen een jaar of achttien en voelde me alsof de duisternis voor altijd in en om me heen zou blijven. Er was geen licht en ik zag geen uitweg meer. Totdat Mara tegen me sprak. ‘De duisternis is er om je te laten zien dat er licht is. Zonder duisternis zou je licht niet kennen. Treur niet en wees niet bang, want na de duisternis komt altijd het licht. Altijd. De duisternis leert je wat licht is, wat geluk is en zonder haar zou je dit geluk nooit kennen. Je hoeft niet bang voor haar te zijn.’ Ik luisterde naar Mara’ s wijze woorden en veegde mijn tranen weg. ‘Maar ik weet wat licht is en ik wil geen duisternis!’ riep ik wanhopig terwijl het licht mij omringde. ‘Je weet wat licht is omdat je ook de duisternis kent. Wees dankbaar voor duisternis, al is zij nog zo donker. Al zie je niets wanneer zij er is, je ziet pas echt wanneer zij plaats maakt voor het licht en je het verschil kunt waarnemen.’
Ik had dit gesprek altijd onthouden. Elke keer wanneer het leven donker leek en ik geen hand voor ogen zag, dacht ik terug aan wat Mara mij die dag vertelde. Het gaf mij de kracht om door te gaan en de hoop om vol te houden. De tijden waarin ik het ongelukkigst ben laten mij zien wat geluk is. De duisternis laat mij zien wat licht is en de echte wereld laat mij zien wat fantasie is. Allemaal hebben zij elkaar nodig en allemaal zijn ze even belangrijk en even echt.
Ik ben nog altijd zo dankbaar voor mijn ontmoeting met deze wereld en de onzichtbare mensen die er leefden. Ik weet niet of zij er nog zijn, want ik kom er niet meer. Ik leef nu in de wereld van duisternis met het licht in mijn hart. Hoe donker het ook is, ik kan altijd zien en dat heb ik geleerd op die wereld waar ik vroeger naartoe vluchtte. Zonder haar had ik dit misschien wel nooit geleerd.
Ik heb geen idee of mijn ouders wisten dat ik vaak mijn tijd doorbracht in die wereld, maar misschien vonden ze het ook wel best. Wanneer ik daar was had ik onzichtbare mensen die voor me zorgden en die me motiveerden, zodat mijn ouders door konden gaan met hun eigen gevecht tegen de duisternis. Misschien was dat ook wel de reden dat ik die andere wereld ontdekte en op die manier wist ik dat er voor iedereen gezorgd werd. Mijn ouders konden mij niet vertellen over het licht omdat zij haar zelf nog niet kenden. Hierdoor leerde ik ook dat iedereen daarin zijn eigen tempo heeft en je dus niet altijd kunt leren van de mensen waarvan je verwacht te kunnen leren.
Het was een andere wereld dan die waarin we leven, maar voor mij net zo echt. Het was een fantasie, zo echt dat zij werkelijkheid leek. Niemand anders betrad deze wereld, alleen ik kende haar. Toch hoop ik dat er voor iedereen zo’n wereld is. Een wereld waarin je even kunt vluchten wanneer de duisternis je overheerst. Een wereld waarin je leert wat licht is en hoe je haar bij je houd in perioden van duisternis. Ik hoop dat er voor iedereen een Mara is die je motiveert wanneer je dat het hardst nodig hebt, die je leert wat je op school niet leert en die je laat zien dat het ware geluk in jezelf te vinden is. Hoe donker het soms ook is, buiten die wereld waar de zon altijd schijnt.
The end
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
