Ik wil jullie allemaal eens wat vragen.
Ik ben sinds jaren aan het sukkelen met mijn gezondheid, lichamelijk en geestelijk.
Ik heb er al in steekwoorden wat over verteld in een ander topic maar ik wil dit onderwerp in een nieuw topic openen omdat het ergens anders om gaat nu.
Ik ben, toen ik net ziek werd, erg depressief geweest maar ik wilde het niet toegeven voor mijzelf.
Zag het als een teken van zwakte en ik heb altijd geleerd dat je niet zwak mag zijn en dat je, wat je ook voelt, het zelf moet oplossen en er anderen niet mee moet lastig vallen.
Ik ben wel na een paar weken al naar de huisarts geweest om enigzins uit te leggen wat ik voelde en hij schreef me zonder pardon een antidepressiva voor.
Ik weet niet meer welke het was maar ik weet nog goed dat ik nog nooit ergens zo ziek van ben geweest als van die eerste halve pil die ik moest slikken.
Ik ben er dus meteen mee gestopt en dacht niet dat de huisarts dit zo snel had moeten voorschrijven.
Ik was in korte tijd erg veel afgevallen door liefdesverdriet (en waarschijnlijk was dat de druppel en speelde er veel meer waarvan ik tot op heden nog steeds niet weet wat het precies is) en de huisarts dacht dat een pilletje me wel zou helpen.
Nou, niet dus en ik ging gewoon door alsof ik niks voelde verder.
Alleen eten kon ik niet meer, nog geen half jaar later zat ik in de ziektewet en werd magerder en magerder.
Na bijna twee jaar durfde ik toe te geven dat dat zo niet kon en besloot ik toch maar (wat de psych me al twee jaar aanraadde) AD te gaan slikken.
In het begin ging het nog wel, werd van deze niet zo ziek maar na korte tijd al werd ik een zombie.
Ik deed niets meer in mijn huis, het was een grote bende en ik wilde alleen maar alleen zijn en met rust gelaten worden.
Ik voelde me nog ellendiger dan daarvoor.
Na twee soorten AD te hebben geprobeerd (ze werkten allebei averechts) besloot ik dat het tijd werd me op te laten nemen, ik woog tenslotte nog maar 40 kg.
In de kliniek stopte ik al heel snel met de AD en dat ging heel goed.
Maar toen ik drie maanden later naar huis mocht duurde het niet lang of ik had het weer nodig.
En weer werkte het averechts.
Ik was inmiddels in dagtherapie en heb tegen het einde daarvan aangegeven dat ik van de AD afwilde omdat dit de vierde was die niet werkte.
Het werd niet goedgekeurd maar ik stopte toch.
Inmiddels was ik erg verliefd geworden, eindelijk iets goeds!!!
Ik stopte met therapie en AD en genoot met volle teugen van de liefde.
We gingen al snel samenwonen maar na een tijdje merkte ik dat het steeds minder goed met me ging.
Ik begon weer down te raken, somber te worden en overgevoelig voor vanalles.
Nu moet ik er bij vertellen dat we in een zogenaamd spookhuisje woonden waar een heel nare, melancholische sfeer hing.
Eerst dacht ik dat ik daarom weer down was maar nu we zijn verhuisd voel ik het nog steeds.

En nu kom ik pas tot de kern van mijn verhaal...
Wat ik werkelijk voel is een stekende, misselijkmakende pijn die doorloopt van mijn borst tot mijn buik.
En dat is ook het enige wat ik nog echt voel, verder voel ik haast niets meer.
Geen geluk, geen liefde, geen blijdschap.
Alle mooie gevoelens lijken te zijn verdwenen, of zijn verstopt onder de lichamelijke pijn die ik voel (voor de duidelijkheid, ik ben helemaal doorgelicht en ben kerngezond).
Ik begrijp het niet, eten lukt me ook weer amper, niets smaakt me echt, ik proef maar half, voel maar half.
Zelfs als ik douche voel ik het (heel) hete water amper op mijn borst en buik.
Het lijkt gewoon of alle gevoel bij me is weggehaald en ik me alleen nog down kan voelen.
Lachen kan ik niet meer, genieten ook niet.
En ik wil het zo ontzettend graag!!!
Ik wil weer echt voelen, echt leven.
Ik denk er zelfs aan weer AD te gaan slikken maar ik weet niet welke, ik heb er 4 geprobeerd maar die werkten allevier averechts.

Is er iemand die me kan helpen?????

Liefs,
Myrthe (en sorry voor het lange verhaal)

hoi myrthe!

nu snap ik jou verhaal

ik denk dat dit veel dieper zit en veel langer geleden is dan dat jij en ik nu kunnen bedenken..

we zullen eens op msn verder babbelen er over (als jouw internetverbindng nu niet denkt dat hij er wel mee stoppen kan )

cu daar!

Ik wens je wijsheid, inzicht
moed en kracht
Zodat je van de komende tijd
alleen het goede verwachten mag


groetjes, jollie

_________________
Wie van zichzelf houdt,
die geeft pas echt iets kostbaars.
Als die 'ik hou van jou' tegen een ander zegt!

Hey

Wat rot voor je dat je je zo voelt , ik herken eigelijk best veel in je verhaal , met je huisje etc .

Medicijnen wat ik heb gebruik zijn: Seroxat Exefor en prozac nog 1 tje maar die heel even .. zou in agenda moeten opzoeken welke dat was..

als je er meer over wilt weten : bijwerkingen etc hoor ik het wel!

Hou vol meid! Deze donkere tijd gaat weer voorbij , praat erover met andere, dat lucht je hart , en dat doet goed .

Liefs Luna L

efexor, dat was hem
heb mijn psych erover opgebeld, die ik had toen ik nog in nederland woonde, en zij zei dat ik die als laatste had geslikt.
stomme fout gemaakt toen, na twee maanden ofzo alweer gestopt omdat het zo goed met me ging.
niet bij nagedacht dat het wel eens juist door die efexor kon komen... stomstomstom......
na een week of vijf ging het langzaamaan weer mis dus weet ik nu wel dat ik niet zo vlug al had moeten stoppen.
woensdag naar de huisarts om me eens goed te laten doorlichten, wil een algeheel lichamelijk onderzoek en een nieuw recept voor AD.
hoop dat het allemaal gaat helpen.

als er iemand nog iets zinnigs te zeggen heeft hierover: GRAAG!!!!!

liefs,
myrthe

heel veel sterkte ermee

Kus brenda

_________________
Liefde is.

Hallo Myrthe,
Vanmorgen was ik wat aan het snuffelen op dit forum, jouw verhaal was het eerste wat ik las en na afloop van het lezen besloot ik me gelijk te laten registreren. Zodat ik je een berichtje terug kan sturen.
Ik herken dingen van mezelf in jouw verhaal en zou graag mijn gedachten met je delen die ik kreeg toen ik je stukje las. In de hoop dat je er wat aan hebt, want je komt op mij heel erg zoekend over. Zoekend in het duister en wie weet is er iets van een heel klein vlammetje wat ik of iemand anders op je over kan brengen.
Als eerste...besef je van jezelf hoe goed het was dat je helemaal in het begin tóch naar de huisarts bent gegaan? De eerste vraag om hulp, toegeven dat je het misschien tóch niet allemaal alleen kunt, toegeven dat je hulp wilt voor je problemen....dat is een hele grote stap en geeft mijn inziens aan dat je een krachtig persoon bent die bereid is tot verandering. Bereid is om eerlijk naar zichzelf te kijken. Bereid is om met zichzelf aan de slag te gaan en de strijd met jezelf aan te gaan. Helaas...je treft een huisarts die denkt dat dit alles met een pilletje zal worden opgelost. Ik denk niet dat daar jouw behoefte lag, of wel? Begrijp me goed, ik heb niets tegen medicijnen. Maar wèl tegen medicijngebruik alléén, dus zonder gesprekken, therapie of andere vorm van begeleiding. Je schrijft dat je gewoon verder ging met doen alsof je niets voelde. Jezelf ontkennen, zelfs zover dat je je lichaamssignalen niet meer voelt. Als je zo afvalt en je lichaam uitmergeld, dan ontken je jezelf net zolang totdat er letterlijk niets meer van je overblijft. En weer komt daar na een hele lange strijd, je kracht naar voren. Want je besluit dat het zo niet langer kan en besluit je op te laten nemen! 'Wat goed!', denk ik dan als ik dat lees!!! Eindelijk gun je daar jezelf een nieuwe kans. Ik weet niet, maar voor mij klinkt een periode van 3 maanden opname èrg kort. Hoe kan je van iemand verwachten die al zolang zichzelf heeft ontkent, dat het in drie maanden dan weer beter zal zijn? Geen wonder dat je al snel 'terugviel', weer medicijnen 'nodig had', want wat was er in die 3 maanden dan feitelijk veranderd? En dan....dan komt de liefde om de hoek kijken. Héérlijk....tenminste...als ik verliefd word, dan is dat zo'n beetje het enige waar ik nog mee bezig ben, dan heb ik duizend keer zoveel energie en lijkt àlles anders. Overenthousiast en ontzettend optimistisch word ik ervan. Ik denk de wereld aan te kunnen. Misschien voel je het heel anders, maar toen ik dat zinnetje las dacht ik: 'zie je wel, ik ben niet gek, want verliefd worden is zoiets normaals, back to life, want ik wil leven, weg met die problemen, leven in het hier en nu, ik ben verliefd en oooh wat voelt dat zalig!' Alsof je je problemen opnieuw ontkent, onderdrukt onder de 'mantel der liefde'. Misschien omdat je zo graag wilt dat je weer in het 'normale' leven wilt stappen. Je weer 'normaal' wilt voelen en niet alleen maar als Myrthe met ondergewicht, depressie en problemen... Dus je stopt met alles. Hoe hard is de realiteit als dan na een tijdje blijkt dat het onderdrukte gevoel toch weer naar boven komt!!! Het is zó logisch. Het laat zich niet meer wegdrukken, het moet eruit! Ik weet niet, maar zou het niet kunnen dat dit zich nu zo sterk lichamelijk in jouw nestelt. Als een signaal voor jou, je luistert niet naar je geestelijke pijn (want je onderdrukt het), misschien wordt het omgezet in lichamelijke pijn. Om jou te herinneren dat je ermee aan de slag mag. Je gevoel 'niets te voelen' (geen blijdschap etc.) komt op mij behoorlijk depressief en zwaar over. Dat herken ik maar al te goed vanuit de tijd dat ik depressief was. Dit aan jezelf toe te geven, is héél erg zwaar. Zeker als je zo intens verlangt naar het 'echte leven!'. Ik vraag me af of je momenteel nog therapie hebt? Als dit niet zo is, dan hoop ik dat je hier naar op zoek gaat. Niet alleen medicijntherapie, want blijkbaar slaat dat bij jou niet echt aan en voldoet het niet aan je behoefte. Het is een zwaar proces, maar lieve Myrthe, ook zó ontzettend de moeite waard om het aan te gaan. Ga voor jezelf meis, volgens mij spreekt je onderbewuste zo duidelijk tegen je. Neem jezelf serieus. Ik wens je alle kracht die je nodig hebt! En zal aan je denken.
Lieve groeten,
Wilma

Hai Myrthe,

Net zoals Jewelll kan ik mijzelf ook heel goed plaatsen in hoe jij jezelf voelt. Om heel eerlijk te zijn vole ik me exact hetzelfde. Het lijkt inderdaad alsof je totaal "gevoelloos" bent geworden en alleen nog maar zonder gevoelens kan rondzwerven in deze wereld. Niets raakt je meer, je vind alles maar best enjah, het doet je gewoon allemaal helemaal niets meer lijkt het wel. Je gaat en je staat, zonder dat je ervan bewust bent, je kan nergens meer van genieten (omdat je er toch niets bij voelt) en zo wordt het alleen maar erger en erger.

Ik heb bijvroobeeld 2 ontzettend lieve katten en een heel lieve vriend. Maar toch op een of andere manier dringt het gewoon niet tot me door.
Elke keer weer hoop ik op een "klein" teken zodat ik kan volhouden en kan blijven proberen om het weer terug te krijgen, maar dat komt natuurlijk niet. Het lijkt wel alsof mijn energie "waak-vlammetje" óók op is. Het kleine vlammetje waaruit je toch nog je laatste energie,kracht en gevoel uit kan halen.. Deze is ook opgebrand. Er zit helemaal niets meer binnen in me.

Ook heb ik net zoals jij vertelde mijn lichaam binnenstebuiten gekeerd en weer terug. Bij ziekenhuizen geweest, psychiaters,reiki masters.. alles en iedereen maar niemand kan me helpen. Het lukt me zelfs niet eens om een goed medium te vinden.. zelfs dát zit tegen.
En het ergste van alles is nog.. ik kan mijn vriend en mijn dierbaren niet de liefde geven die hun verdienen.. want ik heb geen liefde meer om te geven.. helemaal niets meer.

Wat ik verder jou nog kan aanraden.. misschien kan jij er wél iets uit halen (of hebje dat al geprobeerd)..
Stop met medicijnen, gebruik alleen maar homeopatische middelen, medicijnen (ook anti-concepti bijv.) is alleen maar chemische troep. Iets wat psychisch is moet je met je eigen zelf-ikke oplossen en niet met medicijnen.
Kijk of er misschien een hypnotiseur is, misschien kan diegeen alles uit je onderbewuste halen.. om te kijken wat er nog "vast" zit.

Misschien kunnen we elkaar wat levens-ervaringen uitwisselen, misschien kunnen we van elkaar leren en dingen ontdekken en zo verder opnieuw kunnen starten. Ik hoor het wel van je.

Lieve Myrthe, ik weet watje voelt.. maar geef het nooit op. Dit is een belangrijke en zeer zware/moeilijke leerweg die je moet ervaren en eruit moet proberen te komen.

Heel dikke knuffel

XxxX One Love XxxX

_________________
xX One Love Xx

Life is what U make it

Hoi Myrthe,

Al zijn dit mijn woorden, maar toch vind ik dit een hele nare situatie voor je. Zo eentje waar geen einde aan lijkt te komen. Tot op zekere hoogte kan ik me in jou verplaatsen, aangezien ik zelf ook depressief ben geweest, met de nadruk op dat laatste woord.
Laat ik heel concreet beginnen. Een depressie hoeft helemaal niet op een persoonlijkheidsstoornis te duiden, evenmin op een jeugdtrauma of een bepaalde opvoeding. Het kan in die zin ons allemaal overkomen. Het is zelfs zo, dat het ´zomaar´ kan ontstaan, maar deze stelling komt enkel uit de reguliere medische sector.
Stemmingswisselingen kunnen zeker veroorzaakt of verergerd worden door medicijnen, m.n. orale anti-conceptiemiddelen. Dit geldt ook voor hormoonvervangende therapie en de lichamelijke hormoonbalans op zich. Zodoende kunnen bepaalde aandoeningen direct op de stemming ingrijpen. Ik ken jouw pathologie verder niet, maar het is wel zo dat bijvoorbeeld schildklieraandoening of het Cushing-syndroom depressie kunnen veroorzaken. Misschien is het handig om klachten, ziektes en zo te noemen? Als jij dat wilt uiteraard.

Chemische geneesmiddelen zijn doorgaans geen aanrader, maar ze zijn er niet voor niets, dus ik zou niet durven zeggen dat je ze in één keer allemaal moet laten staan! Vraag advies, en bouw zonodig af.

Daarnaast beïnvloed voeding de stemmingen van de mens, dus ook van jou. Als ik het goed begrijp heb je weinig eetlust, en heb je misschien ook last van een moeizame stoelgang? En is het misschien zo dat de depressieve of lusteloze gevoelens sterker zijn in de ochtend? In dat geval is het wellicht een goed idee om 's middags meer te eten dan 's ochtends, en 's avonds pas de eigenlijke energie tot je te nemen. Je verschuift de opname dus als het ware, met als zwaartepunt de avond. Misschien dat je dan ook meer energie overhoudt voor de volgende ochtend.
Tevens is het zo dat mineralen en vitamines een belangrijke rol spelen bij ons humeur en energieniveau. Wat me bij jou opvalt, is dat je lichamelijke gevoel slecht is. Is het bij jou ook zo dat je pijnlijke spieren hebt? Of kramp of spasmen? Het klinkt alsof je zenuwen weinig prikkelbaar zijn, en aangezien je weinig eet, bestaat de kans dat je te weinig essentiële stoffen binnenkrijgt, zoals calcium en magnesium (zorgen voor betere prikkeloverdracht). Maar daarvoor zal ik je voedingspatroon moeten weten.
Over vitamines: bekend is dat de B-vitamines een emotionele rol spelen. Bij bijvoorbeeld veel stress verbruik je meer vitamine B's. Ik weet niet of je vegetariër bent, maar in dat geval loop je kans op een tekort aan vitamine B-1 en B-12, en aangezien alle B's op elkaar steunen, ondermijnt dat meteen de totale verhouding. Ook kan dit als je veel geraffineerde producten neemt, en bij kant-en-klare maaltijden etc. Gebruik je ook veel alcohol? En dingen als chocolade?
Een tekort aan vitamine B-6 kán ook leiden tot depressie. Verder leiden tekorten ook aan vermindere werking van het zenuwstelsel.
Ik denk dat het zeker de moeite loont om hier eens goed naar te kijken. Doe eens navraag bij een (alternatieve) voedingsdeskundige. Als het om vitamines gaat, kan ik je de huisarts niet echt aanraden, omdat die er doorgaans nauwelijks mee werkt. Voor info daarover zou je denk ik beter terecht kunnen bij een natuurwinkel of reformwinkel etc. Ook wil ik je graag helpen.

Als laatste wil ik je iets aanraden. Dit zijn de bachbloesemremedies. Het zijn plantextracten die inwerken op onze manier van denken, energieniveau, hoe we met dingen en problemen omgaan, kortom: onze psyche, en indirect dus ons lichaam. Het zijn geen medicijnen, maar harmoniseren ons en helpen ons om de balans te bewaren. Ze vervangen geen medicatie, en kunnen daarnaast gebruikt worden. Bijwerkingen zijn er niet, omdat het puur natuur is en voornamelijk een soort van energetische werking heeft. Voor diverse problematieken en constituties zijn er speciale bachbloesemremedies. In jouw geval kan dat wild rose zijn, of gorse. Misschien zit je ook veel te veel in je hoofd, en heb je zodoende weinig contact met de aarde. Daarvoor zijn bloesems te bedenken zoals clematis en honeysuckle. Hierover kan ik je een heleboel vertellen, maar deze middelen zijn specifiek, dus ik zal meer info nodig hebben om je precies te kunnen adviseren hierin.
Zeker wel een aanrader.

Oké, ik hoop van harte dat je hier wat aan hebt. Het zijn niet altijd simpele dingen, dat weet ik, maar het leven en het lichaam zijn dat ook niet. Ik denk dat er wel mogelijkheden te vinden zijn voor je.
Veel sterkte.

Vriendelijke groetjes,
Vyumae

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

Heb je een helder zelfbeed van jezelf? Weet je waar je sterkten, zwakten liggen en wat je nog moet ontwikkelen?
Weet je welke dingen in het leven jou motiveren?
Zo niet, probeer hier dan achter te komen door bijv. persoonlijkheidstesten, feedback te vragen aan anderen, etc.

Verder zou ik niets sterker dan Sint Jans kruid gebruiken. Anti-depressiva onderdrukken immers klachten. Het is geen medicijn, maar drugs.

-x-,

Lucas


Van 's nachts voedsel verwerken ga je je juist depressief voelen.

_________________
** Mijn uitspraken zijn, tenzij anders vermeld, mijn mening en dus geen absolute waarheid **

Het leven is maar kort,
eeuwigheid duurt eeuwig
en toch moet je in DIT leven
leren voor de eeuwigheid.
Mijn homepage: http://www.CCG-NicoSmits.nl

Hoi lieve mensen,

Ik ben geen kruidendokter, maar sint-janskruid (hypericum) is heel geschikt als antidepressivum, en inderdaad niet in combinatie met antidepressie-medicatie of anticonceptiva te gebruiken. Wanneer het ook (beter) niet gegeven moet worden (aldus de boeken) is bij hele zware depressie of 'zomaar' ontstane depressie (ik weet echter niet waarom).

Sint-Janskruid werkt goed voor milde en gemiddelde depressiviteit, liefst nog met een duidelijke oorzaak. Tevens werkt het goed bij 'winterblues', apathie, melancholische buien, ochtendhumeur, en geestelijke dingen die hier allemaal mee te maken kunnen hebben.

Áls je het te zijner tijd gaat gebruiken, kunnen ze in natuur/reformwinkels (naar mijn ervaring) wel een goed advies geven, of anders een fytotherapeut of homeopaat. Daarnaast zijn er sites over fytotherapie waar info te vinden is. Anders heb ik ook nog wel iets (o.a. docenten).

Ik ben nog geen ervaren kruidendokter, maar wat ik ten slotte nog toe wil voegen:
Naast hypericum, las ik, kun je omega-3 en omega-6-oliën gebruiken, en als ondersteunend middel evt. angelica. Tevens zijn ontspannende kruiden te bedenken als lavendel. Over omega-3 en -6 (essentiële vetzuren) kan ik nog wel zeggen dat ze de hersenfunctie verbeteren, omdat de hersenen voor de helft uit deze vetzuren bestaan. Ze werken zodoende in op gedrag, concentratie, leren, stemmingen en depressie. Een goede bron van deze essentiële vetzuren is lijnzaadolie (gebruik ik ook).
Maar nogmaals, ik weet hier verder onvoldoende van, dus doe navraag naar betreffende (voedings)middelen, interacties en dergelijke.

Vriendelijke groetjes,
Vyumae

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

hallo myrthe!..

ik heb je verhaal gelezen en echt rot voor je !..
ik heb het zelf ook gehad, maar bij mij kwam het dus door een auralifter..
weet niet of je weet wat dat is? zoveel symptomen,nouja eigenlijk allemaal die jij opnoem heb ik ook gehad en ben erachter gekomen dat het een auralifter was, is weggehaald, en het gaat stukken beter..tuurlijk is het niet over maar dat ik echt in het negatieve blijf hangen is zoveel minder! misschien zou je eens moeten kijken of jij dat ook heb.. heb het bij meerdere mensen gemerkt en het bleek zo te zijn.. zeg het alleen om te helpen!

heel veel sterkte

kus!

drugs en erfelijkheid. Een antidepressiva (selectieve serotonine heropnameremmer) zorgt er alleen maar voor dat er via een hele ingewikkelde chemische weg meer serotonine in de hersenen achter blijft zodat je stemming beter word.

Als je dus niks aan je neurotransmitters mankeert kan je dus rare verschijnsellen krijgen door antidepressiva. namenlijk dat er teveel serotonine achterblijft. Daarom is het zo belangrijk dat er eerst therapie geprobeert word en een volledig lichamelijk onderzoek. Als dat soort dingen uitgesloten zijn kan je er vanuit gaan dat je iets aan je serotoninespiegel hebt. Een antidepressiva zorgt dus zoals ik al zei dat er meer in de hersenen achterblijft en zorgt daarmee voor een betere stemming. Word je een zombie, voel je niks meer en takel je alleen maar af dan mag je je toch eens af gaan vragen of er wel iets met je neurotransmitters aan de hand is.

Verder heb je 20 verschillende soorten antidepressiva en bij elke soort reageerd maar 60% van de gebruikers er goed op. Dus het kan in het begin een zoektocht zijn naar welk middel het beste voor je is. Altijd als je start met een antidepressiva kan je bijwerkingen krijgen zoals verergering van al je klachten. Dit is een goed teken, omdat het middel dan op de juiste manier aan het werk gaat. Maar helaas haken veel mensen af door de bijwerkingen.

Er zijn veel mensen die het zonder medicatie willen doen door al die doemverhalen, maar de praktijk leert dat zij nog altijd aan het ploeterren zijn. En er zijn gewoonweg bijna geen andere manieren om je serotoninespiegel op peil te krijgen. Maargoed.....als dit leest myrthe, ik ben benieuwd hoe het met je gaat.

groetjes